جماران، بعد از دروغ بزرگی که از مرحوم آقای دعایی نقل کردند که امام دخالت در شروع جنگ داشته! و ایشان در زمان حیاتش به جدّ آن را تکذیب نمود این تهمت را بوسیله ابزار دیگری طرح نمودند و آن یک فایل تصویری از امام خمینی است که در این سالها مقارن با هفته دفاع در فضای مجازی در دسترس قرار میگیرد و بصورت زیر نویس تاریخ جعلی فروردین ۱۳۵۹ را دارد و اینطور القاء میکند که شش ماه قبل از تجاوز عراق به ایران، امام راحل سخنانی طرح نموده اند که باعث تحریک رژیم بعث عراق برای حمله به ایران شده است!!

نکاتی در مورد امام و ایران و عراق در موضوع شروع جنگ تقدیم میدارم؛

اول ؛ آنچه در این مورد در فایل تصویری آمده به دروغ تاریخ فروردین را بصورت زیر نویس دارد ! در حالیکه تاریخ آن سخنرانی در ۲۴ مهر ۵۹ است که یک ماه بعد از شروع جنگ است ، و در ۲۳ تیر ۶۱ مشابه آن تعبیرات بار دیگر از امام ثبت و ضبط شده است.

دوم ؛ متن فرمایشات امام در ۲۸ فروردین ۱۳۵۹

قبل شروع جنگ که تصریح به احتمال هجوم صدام را دارد ، چنین است : « این لشکری که الآن سرنیزه را کشیده اند و توپ و تانکها را کشیده اند و با مردم مخالفت می کنند، یا آمده اند با ایران که یک مملکت اسلامی است دارند جنگ می خواهند بکنند، یا هجوم می خواهند بکنند، این جنگ با اسلام است.... نمی دانند که اگر اینها بخواهند تعدی به ایران بکنند، ایران خردشان می کند و تا بغداد می رود. »(صحیفه امام ، ج۱۲، ص۲۴۶)

این فرمایشات امام قبل از آغاز جنگ ، بر اساس گزارشات و ذکاوت ایشان در مورد مسئله عراق و اینکه تجاوزاتی در سر دارد است.

سوم ؛ صدام حرکات خود را ماها قبل شروع رسمی جنگ آغاز نمود تا هم حقارت امضای قرارداد الجزایر را جبران کند و هم درس عبرتی به انقلابیون عراق و یا کشورهای دیگر عربی دهد و پایه های دیکتاتوری حزب بعث را در عراق و نفوذ در دیگر کشور را نهادینه کند.

چهارم‌ ؛ اگر مجامع بین المللی ذره ای میتوانستند ایران را با استناد به کوچکترین حرف امام خمینی به عنوان آغازگر معرفی کنند، تردید نکنید که رژیم صدام که تا بن دندان از او حمایت کردند را متجاوز معرفی نمیکردند.

پنجم ؛ نباید شرائط جهان اسلام را در آن روز نادیده گرفت ، کشورهای اسلامی مانند پاکستان ، لیبی ، لبنان و .. با دیدن پیروزی انقلاب ایران و شکست ژاندارم با بُن دندان مسلحِ منطقه روح امید پیدا کردند و نگاه های آنان به زبان معجزه آسای بزرگ مرد آزادی و شجاعت و ایثار از گوشه جماران داشتند و امام بزرگوار که داعیه حمایت از مظلومان و مستضعفان را داشت مطالب کلی در مبارزه با ظلم و پیروزی مستضعفان و مظلومان را ایراد مینمودند.

 ششم ؛ در این بحث نمیتوان از تشویق های مکرر و تبلیغاتی و عملیاتی بیگانگان نسبت به تجاوزگری رژیم بعث صدام غفلت ورزید.

در این موضوع جنگ عراق با ایران نگاه اجمالی به شرائط دو کشور میتواند راه گشا باشد؛

اولا ؛ رئیس جمهور وقت عراق «حسن البکر» که حضور او با توجه به پختگی سیاسیش مانع از اهداف توسعه طلبان رقبای او در حزب بعث بود. اما با یک کودتای درون حزبی وادار به استعفا شد و صدام با در دست گرفتن قدرت بدنبال اهداف خود دست به اقدامات مهمی زد تا بتواند در داخل و خارج از خود یک ابهت چشم گیری عرضه کند، مثلا در فروردین ۱۳۵۹ شهید آیت ا... محمدباقر صدر و خواهر بزرگوارش شهیده بنت الهدی را اعدام کرد.

ثانیا ؛ درمورد ایران نیت های پلید صدام قابل انکار نیست ، صدام بدنبال یک فرصت تاریخی برای تحقیر و تضعیف همیشگیِ ایران بود و با وجود حکومت نوپای جمهوری اسلامی این فرصت نخواست از دست دهد.

کافی است این جمله سفیر وقت عراق در سازمان ملل که در سال ۱۳۵۸ بزبان آورده  را ملاحظه کنید که میگوید: "صدام به من گفت از این فرصت ها در هر صد سال، یک بار بدست می آید که ما سرهای ایرانی ها را بشکنیم و هر وجبی از خاکی را که اشغال کرده اند و شط العرب را بازپس گیریم. مبادا صحبتی که نشان از راه حل مسالمت آمیز و حل کردن اختلافات با ایران از زبان تو شنیده شود!"

این جاست که انسان از آن روحیه برتربینی و دیکتاتوری منحصری صدام نمیتواند عبور کند و به عوامل دیگر در شروع جنگ را باور داشته باشد.

ثالثا ؛ وضع آن روز ایران میتوانست هر تجاوزگری را به طمع انداخته و باعث زحمت ما شود. انحلال مراکز قدرت امنیتی شاه مانند ساواک و فروپاشی نظام سابق و تزلزل در بدنه ارتش مانند تمرد سربازان از فرماندهان و فرار آنان از پادگان ها ، وجود احزاب غیر همسو در ادامه و مدیریت انقلاب و نظام و ..  فرصت را بسیار شیرین و به موقعی برای ضربه به کیان کشور از سوی دشمن خارجی بحساب می آید.

با فراهم آمدنِ این فرصت ها و مقدمات صدام دست به جنایت بزرگ جنگ و خونریزی زد .

آنان که گرفتار شبهه ای در موضوع آغاز جنگ میشوند اگر توجه به همه جوانب این رخداد نمایند؛ قطعا در اعتقاد به تجاوزگری صدام در حدوث و بقاء دارای تشویش ذهنی نخواهند شد .