امام سجاد (ع) در دعای چهل و پنجم زمزمه میکند : «خدایا! این ماه مبارک برای ما بسیار خوب و عالی بود و بهترین سودها را به ما رساند.»

سید بن طاوس گوید : اگر دیدی در پایان رمضان و روزهای عید فطر نورانیت و سرمایه ای کسب کردی خرسند باش و اگر چیزی کسب نکرده ای اندوهگین باش چرا که شاید دیگر فرصتی پیدا نخواهی کرد.

عارف ملکی تبریزی گوید : به حُکم عقل و ادب و ایمان ؛ باید در نهانخانه دل؛ "امیدبه رسیدن" قوی تر از احتمال عقب افتادن و از قافله جا ماندن باشد .

بله ؛ این بزرگ عارف در عین حالاتِ عرفانیش با گریه و خوف عجین است ، اما در این سخن به جانب "رجاء و رحمت" گردش دارد و گردش درستی هم دارد، چراکه وقتی انسان با کسی مواجه و معامل باشد که "بسط جود و کرم" باشد ، قطعا بی بهره نیست.

اصلا؛ همان غم و اندوه بر دل کسانی مینشیند که خود را به سبب از دست دادن روزه و عبادت ملامت میکنند ، بی ارتباط با "بسط جود وکرم" حضرت حق تعالی نیست، این حالات غم و اندوه میتواند زمینه ای برای ترقی روحی دیگر شود.

"بسط جود و کرم" در سخن شیرین امام سجاد (ع) با خدا چنین است: «خدایا، پیوسته کسی را که می توانی رسوایش کنی، بر گناه او پرده عفو می کشی و بر کسی که اگر بخواهی از بخشش خود منعش کنی، می بخشایی؛ در حالی که هر دو سزاوار رسوایی و منع فیض هستند ولی بنای تو بر تفضل و گذشت است.»

عارفان مقامی دارند به نام "ابن وقت" که در این مقام "ابن وقت" یک "حال" است که نصیب شان میشود و برکاتی برایشان بهمراه دارد؛ دیدنی هایی را میبینند ، شنیدنی هایی را میشنوند و دریافت های درونی زیبایی دارند و آن حال را بسیار ارج می نهند .

مقصود این است هر کسی ، حتا خارج از منظومه عارفان میتواند در زمانِ گذرایِ رمضان به تحفه ای برسد و آن تحفه را گرفته و برای همیشه از آنِ خود سازد.

پیامبر رحمت (ص) فرمود: «در ایام زندگی شما، اوقات و فرصت های مناسبی را خداوند در اختیارتان قرار می دهد، بکوشید از آن فرصت ها استفاده کنید / قال رسول الله ان لربکم فی ایام دهرکم نفحات الا فتعرضوا لها»

مولویِ عارف گوید:

گوش هش دارید این اوقات را

در ربائید این چنین نفحات را

نفحه ای آمد شما را دید و رفت

هر که را می خواست جان بخشید و رفت

نغمه ای دیگر رسید آگاه باش

تا از این هم وا نمانی خواجه باش

یکی از بهره های مهم؛ رهیدن از ظلمت های قبل از رمضان و ورود به نور است، کسی اگر صاحب اراده باشد میتواند این راه آغاز شده و نور روشن شده را به اعماق و سیاهی های پیچ در پیچ نفس خویش رسانده افشانتر کند.

راه ؛ بر حَسَب راهنمایی اولیاء معصوم خدا علیهم السلام در این است که بر "کاشته های یک ماه رمضان خود، مداومت کنیم".

در نهج البلاغه است؛ «کار اندکى که بر آن مداومت کنى، امیدبخش‌‌تر از کار بسیارى است که از آن ملول گردى»

و در کافی از امام صادق(ع) است ؛ «مبادا عملى را بر خودت واجب گردانى و آن‌گاه یک‌سال تمام آن‌را انجام ندهی و رهایش کنی»

دوستان؛ مهم ادامه راهی است که آغازش کردیم اما نه پرشتاب و با عجله ، یعنی همان که سعدی گوید:

رهرو آن نیست گهی تند و گهی خسته رود

رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود

از حالات شگفت آور عارفان این نقطه است که در عین اینکه در میهمانی خدا وارد شده و بهره ای به اندازه ظرفیت و قابلیت خود برده اند ، لیک از بهره های بالاتری که بالاتری ها برده اند چشم نپوشیده و همه آن عنایاتی که به "ویژه ها" شده را از حق تعالی طلب میکند، امام زین العابدین چنین مطالبه میکند؛ «خدایا! بر محمد و آل محمد درود فرست و پاداش تمام روزه داران و عبادت کنندگان را در ماه رمضان تا قیامت بر ما مکتوب بفرما.»

این، نیست مگر دیدن آن بساط "بسط جود و کرم" که در ملکوت پهن است.

با این تفاصیل جملگی از ظلمت رهیده و به نور باریافتیم ، -حتی آنانکه در عبادت و خدمت در این ماه محروم بوده اند- پس این نور را در جان خود محفوظ داریم. قطعا میتوانیم چنین باشیم.

یک وقت روزگار پر مشقتی را بهانه برای نرسیدن به معنویت و معرفت و جدائی از نور قرار ندهیم که اصلا منطقی نیست!

ذوات مقدسه معصومین (ع) در عصر ظلم و تعدی خلفائی که بنام دین بر محراب و منبر پیامبر رحمت (ص) مسلط بودند زیست کردند، اما زمانه نتوانست آنان از این همه نور و معرفت جدا سازد . یاعلی