صاحب این قلم که دوسال سربازی را از آذرماه 1358 تا آذرماه 1360 اغلب مناطق عملیاتی،  میان برادران ارتشی، تیپ 84 خرم آباد ، گردان 182 ، دسته خمپاره انداز ، افتخار حضور داشته  و بعد از انقضای خدمت سربازی ، چند مرحله نیز به عنوان طلبه  در لشکرهای 25 کربلای مازندران ، 5 نصر خراسان و 31 عاشورای آذربایجان ، عملیات های مختلف ، کنار برادران سپاهی و بسیجی مفتخر بودم؛ فی الجمله از آنها اعم از ارتشی، سپاهی و بسیجی به جز صفا، صداقت، اخلاص ، ایثار ، فداکاری ، عشق ، ایمان و تقوا ، سراغ  نداشته و ندارم.

آن روزها رزمندگان ، چقدر با هم یک دل و همنوا بودند، وقتی وارد اردوگاه ها ، موقعیت ها و مناطق جبهه و معرکه جنگ می شدی از کینه ، کدورت ، حسادت  و خصومت شخصی خبری نبود، هرچه بود، از فضائل اخلاقی ، کرامت های انسانی و تجیلات رحمانی به چشم می خورد . همه سعی می کردند ، اولین نفری باشند که در خط مقدم حضور دارند  و از میدان مین عبور کنند و بر سر این حضور و تقدم ،  مسابقه و مشارطه می گذاشتند ، اما هنگام  تقسیم غذا و سایر امکانات رفاهی ، آخرین نفر یا اصلا غایب می شدند. بعضی ها تا انتها  معنا و مفهوم  واژه ی « تصفیه حساب» را اصلا نفهمیدند و نخواستند بفهمند و در نهایت رفتند و شهید شدند.

در هشت سال دفاع مقدس ،  اصطلاحات « جنگ ریاست » ، « تشنگان قدرت » ، « ثروت اندوزی » ، « چاپلوسی »  و همینطور اصطلاح « حقوق های نجومی و املاک نجومی » ، « تهمت ، افترا  و پرونده سازی  علیه دیگران » کلمات و ترکیب هایی کاملا نا آشنا  و ضد ارزشی بود ، لباس فرماندهان کهنه تر و خاکی تر از بسیجیان بود. میان فرماندهان و نیروها ،  درجه ، رتبه و تشخصی وجود نداشت ، یک دیگر را فقط « برادر» صدا می زدند و اگر نیروی تازه واردی وارد لشکر و گردان می شد به سختی و تنها با سوال و کنجکاوی می توانست ، آن دو را از هم جدا  کند.

فضای جبهه به قدری وسیع ، باز و سازنده بود ، همه اقشار را به یک اندازه درآغوش جای می داد ، بسیاری از جوانان با شکل و شمایل  گوناگون  و احیانا نامتعارف ، مثلا با شلوار لی و پیراهن آستین کوتاه  و سبیل کلفت می آمدند ، ساخته می شدند ، سپس یک گردان ، گروهان و دسته را اداره می کردند ، چنانکه بسیاری از آنها  پس از اتمام جنگ در عرصه های سازندگی  از مدیران مسئولیت پذیر و پاسخگو شدند و حماسه های دیگر آفریدند. 

گاهی به آن روزها فکر می کنم چقدر حسرت  لحظات ، ثانیه ها و صحنه هایش را می خورم ؛ در جبهه  برای ریا ، خودنمایی ، چاپلوسی  ، بد بینی  ، سوء ظن و سایر نفسانیات  هرگز محلی از اِعراب وجود نداشت ، همه برای فداکاری و ایثارِ سر و جان آمده بودند. چفیه هایی که به سر و گردن می بستند ، تنها جهت خشکاندن عرق جبینشان بود ، البته هراز چند گاهی به حسب ضرورت با آن زخم های مجروحان  و مصدومان را هم می بستند و اگر ماسک نداشتند هنگام بمباران شیمیایی خیسش می کردند و روی سر ، صورت ، دهان و دماغ می گرفتند  یا چند تا را به هم گره می زدند به جای طناب ، از صخره ها و کمربندی های صعب العبور بالا می رفتند و...

اما امروز حسرت من از این ناحیه است  می بینم برخی افرادی نامیزان آمدند و فرهنگ ارزش های حاکم بر کشور را که از دوران جنگ به یادگار مانده بود، تغییر دادند ... در مناظرات شب های انتخابات فرهنگ تهمت ، تفرقه و پرونده سازی علیه این و آن بنیان نهادند، چنانکه بعضی تشخص ها و ارزش های ظاهری را به تنهایی ملاک و معیار ارتقای رتبه و شرط پذیرش در مسئولیت ها تلقی نمودند ، بدون این که ظرفیت ها  ، تخصص ها و صلاحیت های دیگر افراد را در نظر گرفته و ملاک و معیار گزینش ها قرار بدهند.

ما امروز بعد از 44 سال  ، نیاز مبرم به فرهنگ حاکم بر جبهه ها داریم که از مکتب اباعبدالله الحسین ، فرزند و برادرش  الهام گرفته بود .این که روزهای میلاد این سروران را به نام  پاسدار ، جانباز و آزاده ثبت کنیم ، هرگز کفایت نمی کند بلکه بایستی درعمل  پیرو آنها باشیم و به مکتبشان تأسی کنیم.