فصلنامه تخصصی فرق و ادیان «روشنا» در شماره توامان 93 و 94 خود، به فعالیت‌های فرقه ضاله بهائیت در منطقه پرداخته است. متن کامل این مقاله را مطالعه می‌فرمائید.
محمدحسین خوش مسلک
***
چگونگی روابط دولت با کشورهایی که از نظر جغرافیایی در منطقه‌ای یکسان با آن‌ها قرار دارند، امری مهم و تاثیرگذار است. این رابطه، برای واحدهای سیاسی با مقبولیت منطقه‌ای – جهانی پایین‌تر، به شکلی ویژه اهمیت می‌یابد. به طور مثال، از آنجا که رژیم صهیونیستی دارای هیچ مبنای مشروع و حقوقی نیست، همواره از احتمال اتحاد دیگر کشورهای هم منطقه در مقابل خود، در هراس بوده است. رژیم صهیونیستی برای بقای حکومت و حفظ موجودیتش، از یک طرف، به سرکوبگری، تجاوز و توسعه‌طلبی اقدام کرده و از طرف دیگر، پیشبرد راهبرد ارتباط و همکاری با دولت‌های اطراف را در پیش گرفته است.
در واقع «ماهیت اشغالگرایانه و نژادپرست رژیم صهیونیستی و منازعات سال‌های نخست آن با محیط پیرامونی خود – که از آن با عنوان «منازعه اعراب و رژیم صهیونیستی» یاد می‌شد – سبب گردید تا این رژیم، علیرغم آنکه همواره از چتر حمایتی آمریکا برخوردار بود، به دلیل فقدان عمق استراتژیک، بخشی از امنیت خود را از طریق افزایش حلقه دوستان و متحدان در منطقه، افزایش دهد.»(1)
همان‌طور که می‌دانیم، زمینه‌های تشکیل دولت مستقل یهودی در سرزمین فلسطین، براساس صدور اعلامیه «بالفور» فراهم شد و از زمان تاسیس رژیم صهیونیستی، دولتمردان آن همواره با خطر انزوا و تهدید امنیتی ازسوی دو عربی مواجه بوده‌اند. ذیل این دغدغه، «بن‌گوریون» اولین نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی، با درک موقعیت شکننده این رژیم در محیط غرب آسیا، دکترین «اتحاد پیرامونی» را مطرح ساخت. طرح استراتژی پیرامونی، براساس سه اصل غافلگیری، انتقال جنگ به داخل سرزمین دشمن و ابتکار عمل، سعی بر خروج از انزوای سیاسی، اتحاد و همکاری با کشورهای منطقه داشت.
البته اتحاد پیرامونی در سال‌های نخست از طریق ایجاد ارتباط با کشورهای غیرعربی منطقه و با هدف خنثی کردن مخالفت‌های گسترده کشورهای عربی با موجودیت رژیم صهیونیستی و کنترل منطقه‌ای آن‌ها، از طریق ارتباط با همسایگان چنین کشورهایی انجام می‌شد. پی گرفتن این راهبرد موجب شد سال‌ها بعد، در این چارچوب و «با میانجیگری ایالات متحده آمریکا، «توافقنامه ابراهیم» میان رژیم صهیونیستی و برخی کشورهای عربی به امضا برسد، در واقع توافقنامه ابراهیم، اشاره به توافقنامه‌های صلحی دارد که میان رژیم صهیونیستی و کشورهای امارات متحده عربی، بحرین، مراکش و سودان به امضا رسید. براین اساس، توافقنامه صلح میان رژیم صهیونیستی و امارات متحده عربی و بحرین در 15 سپتامبر سال 2020م، در کاخ سفید محقق شد.»(2)
«بحرین، کشوری است به شکل مجمع‌الجزایری، واقع در جنوب خلیج فارس، چنین موقعیت جغرافیایی، این کشور را به مرکز منابع طبیعی، به ویژه نفت، گاز، ماهی و مروارید تبدیل کرده و در سال‌های اخیر با فرآوری و تصفیه نفت، به یکی از مراکز بانکی بین‌المللی نیز مبدل شده است. لیکن جدای از این منابع ارزشمند، بحرین، یکی از مراکز مهم تشیع در دنیا به شمار می‌آید و بعد ایران و عراق، می‌توان آن را به لحاظ سابقه تاریخی، سومین مرکز تشیع معرفی کرد. ارتباط و علاقه ساکنان این جزیره با مذهب تشیع به حدی محکم و وثیق است که نزد اهالی شبه‌جزیره و ساحل‌نشینان خلیج فارس، کلمه «بحرانی»، مترادف با کلمه «شیعی» به کار می‌رود و اقلیت اهل سنت در این جزیره، به نام «اهل ‌البحرین» خوانده می‌شوند.»(3)
در حقیقت، 70 درصد از جمعیت این کشور، مسلمانان اهل تشیع هستند و نقش بحرین و بحرینیان در پیشرفت اسلام و گسترش تشیع در جهان، قدمتی دیرینه دارد.
دیگر شاخصه مهم بحرین، نزدیک بودن سیار آن به کشور مهم منطقه غرب آسیا، یعنی «ایران» است که از گذشته مورد توجه قدرت‌طلبانی نظیر آمریکا بوده است. تمام این ویژگی‌ها موجب شد سیاستگذاران آمریکا سعی در برقراری رابطه‌ای نزدیک با حکام کشور بحرین داشته باشند، به نحوی که امروزه ناوگان پنجم آمریکا، در این کشور حضور دارد.(4)
موقعیت خاص ژئوپلیتیک بحرین و نزدیکی آن به ایران، جمعیت بالای تشیع در این کشور و نیاز اسرائیل در ایجاد روابط نزدیک با بحرین، باعث می‌شود وقتی بروندادهایی از تحرکات تشکیلات بهائیت در این کشور مشخص می‌شود، با حساسیت بیشتری مورد توجه قرار گیرد، چرا که شاید سرنخ‌هایی از چگونگی عادی‌سازی روابط با رژیم اشغالگر قدس به دست آید.
همان‌طور که ذکر شد، بحرین کشوری با اکثریت مذهبی شیعه است، اما یک خاندان پادشاهی سنی بر این کشور حکومت می‌کند. شیعیان بحرین، علیرغم اینکه در اکثریت هستند، به میزان کمتری از پست‌های مهم بخش عمومی بهره‌مند شده‌اند و ورودشان به خدمات نظامی در ارتش و پلیس، تقریباً ممنوع است. آنان در مناطق به شدت منزوی شده زندگی می‌کنند و از خدمات شهری پایین‌تری نسبت به مناطق سنی‌نشین بهره می‌برند. همچنین به‌طرزی برنامه‌ریزی شده، تعداد نمایندگانشان در پارلمان، کمتر از حد طبیعی است.
رژیم حاکم بر بحرین یعنی خاندان «آل‌خلیفه»، درحالی سیاست‌های ضدشیعی خود را پیش می‌برد که اکثریت این کشور را شیعیان تشکیل می‌دهند. از طرفی، یکی از قدیمی‌ترین دشمنان تشیع، بهائیت است که از دیرباز نسبت به شیعیان نفرت‌پراکنی می‌کند، تا جایی که در سخنان سرکردگان فرقه و حتی کتاب‌های آموزشی تشکیلات بهائی، توهین‌های متعددی به علمای شیعه به چشم می‌خورد. امروزه نیز بهائیت، از مرکز اصلی خود واقع در اسرائیل تغذیه می‌شود و اینجاست که فعالیت پرشور بهائیان در این کشور، معنایی چندگانه می‌یابد؛ از یک سو، سرعت‌بخش روابط دوستانه بحرین با رژیم صهیونیستی بوده و ازسوی دیگر، مشوق تضعیف شیعیان و تغییر بافت جامعه در آن کشور خواهد بود.
در سال‌های اخیر، شاهد اخبار گوناگونی از اقدامات بهائیان در بحرین بوده‌ایم، از برگزاری همایش‌های مختلف در این کشور گرفته تا حضور نمایندگانی از بهائیت در نشست‌های مختلف عربی؛ همایش‌هایی با موضوعات مختلف، از محیط‌زیست، صلح، مشارکت در جامعه‌سازی و جوانان گرفته تا مسائل اعتقادی همچون بزرگداشت «عباس افندی» (دومین سرکرده بهائی) و حتی حضور فعال بهائیان در مراسم افطاری پادشاه بحرین و خواندن دعای بهائی در این مجلس. تا آنجا که رسانه‌های تشکیلات، بحرین را در زمره کشورهایی با جمعیت بالای بهائی معرفی می‌کنند که بیشترین شتاب رشد و گسترش بهائیت را بین سال‌های 2000م. تا 2015 م. داشته است.
مسئله مهم، این است که حضور و فعالیت بهائیان در یک منطقه – مخصوصاً مسلمان‌نشین – با هدف تغییر در بافت فرهنگی و اجتماعی صورت می‌گیرد،همان‌طور که در پیام‌های مختلف نیز به این مسئله اذعان کرده‌اند: «همچنان که اجتماع در طول دهه‌ها و قرن‌های آینده در تحت نفوذ تقلیب‌کننده ظهور حضرت بهاء‌ا... تحول می‌یابد، مطمئناً تغییراتی بنیادین در آن روی خواهد داد که اجرای تعالیم بهائی در اجتماع را تسهیل نموده.»(5)
راهکار آن‌ها برای ایجاد چنین تغییری، ایجاد گفتمان‌های اجتماعی و نزدیک شدن به مسئولین مملکتی است. «در سال 1983م. بیت‌العدل اعظم اعلان فرمودند که رشد دیانت بهائی نیاز به مشارکت بیشتری را در امور اجتماعی ایجاد نموده است. بهائیان به نحوی منظم‌تر شروع به انجام فعالیت‌هایی با درجات مختلفی از پیچیدگی در امور اقتصادی و اجتماعی نمودند. مجهوداتی که به تحول و تقلیب اجتماعی کمک می‌کند، همچنین شامل شرکت در گفتمان‌های عمومی.... می‌باشد. این دو نوع فعالیت در 25 سال گذشته، مستمراً افزایش یافته است و در آینده نیز نفوذ و گسترش آن‌ها افزون‌تر خواهد شد.»(6) همان‌طور که در کشوری مثل بحرین شاهد آن هستیم. در این کشور، گسترش تعامل اولیای امور با بهائیت، درحالی انجام می‌شود که آل‌خلیفه هر روز عرصه را بر شیعیان تنگ‌تر می‌کند و حتی رژیم بحرین، برای برهم زدن ساختار جمعیتی این کشور و در اقلیت قرار دادن شیعیان، شمار زیادی از اتباع دیگر کشورها را جذب و به آن‌ها تابعیت بحرینی داده است؛ درست مشابه سیاستی که رژیم صهیونیستی به کمک بهائیان در مورد فلسطینیان در پیش گرفته بود.
«بیش از 20 درصد بودجه بحرین برای تابعیت دادن به بیگانگان و تغییر ساختار مذهبی و جمعیتی، هزینه می‌شود. به‌رغم محرمانه بودن شمار تابعیت‌گرفته‌ها در بحرین، آمارهای رسمی نشان می‌دهد شمار بیگانگان تابعیت گرفته از بحرین، نزدیک 20 درصد بیش از ساکنان اصلی کشور است... سلب تابعیت از شهروندان بحرینی و اعطای تابعیت به اتباع خارجی در بحرین با انگیزه سیاسی صورت می‌گیرد. اقدامات رژیم آل‌خلیفه در نقض آشکار حقوق شهروندان بحرینی و محروم کردن آنان از زندگی در موطنشان، نقض آشکار موازین حقوق بشری محسوب می‌شود. رژیم آل‌خلیفه، اتباع خارجی را به شرط تبعیت کامل از پادشاه بحرین وارد این کشور می‌کند و به آن‌ها تابعیت بحرینی می‌دهد تا سیاست‌های فرقه‌گرایانه خود را با شدت تمام به پیش ببرد. در چنین شرایطی، فعالان سیاسی بحرین در خصوص توطئه‌های خاندان آل‌خلیفه علیه آحاد ملت بحرین اعم از شیعه و سنی در اعطای تابعیت سیاسی به بیگانگان هشدار داده و هدف از اعطای تابعیت بحرینی به خارجی‌ها را ایجاد یک «ملت جایگزین» در بحرین دانسته‌اند... خاندان آل‌ خلیفه برای رفع مشکلات غیربومی بودن خود و در اقلیت قرار داشتن، راهبرد ضدبشری دگردیسی در هویت جمعیت بحرین از طریق «دوباره هویت ‌سازی یا هویت‌ سازی جدید» را اتخاذ کرده است که این موضوع، ظلم مضاعفی به مردم بحرین محسوب می‌شود.»(7)
این جایگزینی و تغییر کامل بافت فرهنگ و اگر نشد شهروندان یک جامعه، از اهداف مهم بهائیت است که در راستای هدف بزرگ‌ترشان که همانا تاسیس حکومتی کاملاً بهائی است، دنبال می‌شود. در کشور مسلمان بحرین نیز نتیجه استراتژی تشکیلات برای تغییر جامعه و پیشبرد اهدافش با سرکوب شدید شیعیان و حتی اهل تسنن مخالف رژیم و برقراری رابطه بسیار نزدیک با کشور جعلی اسرائیل بوده است.
ــــــــــــــــــ
1. رجبی، محمد، راهبردهای سیاسی و امنیتی رژیم صهیونیستی در جهان اسلام، نشریه مطالعات دفاع مقدس، زمستان1400
2. همان.
3. اسلامی، رضا، خاستگاه تشیع در بحرین، نشریه هفت اسمان، س دوم، تابستان 1378
4. عظیمی دولت‌آبادی امیر، نقش فشارهای خارجی در موفقیت، شکست و تداوم وضعیت‌های انقلابی در کشورهای عربی، نشریه جامعه‌شناسی سیاسی جهان اسلام، بهار و تابستان 1401
5. نامه مرکز اصلی تشکیلات بهائیت، 26 ژوئن 1996
6. پیام مرکز اصلی تشکیلات بهائیت، 23 دسامبر 2008
7. نجفی، بیژن، فرقه‌گرایی ماموریت رژیم آل‌خلیفه در بحرین، خبرگزاری ایران‌پرس، 16 دی 1396.

*جمهوری اسلامی

  تعداد بازديدها: 649

    نسخه قابل چاپ