عصر ایران؛ یکی از روش های جلوگیری از خونریزی های شدید، "پانسمان فشاری" است. در این روش، محلی که دچار خونریزی است، با فشار بسیار شدید باند بر روی زخم بسته می شود چرا که پانسمان معمولی قادر به متوقف ساختن جریان خونریزی نیست.

هر چند پانسمان فشاری در بسیاری از مواقع می تواند با توقف خونریزی، مصدوم را نجات دهد ولی خطری جدی در این میان وجود دارد و آن "نرسیدن خون به بافت ها"، بر اثر فشار پانسمان است.

بنابراین به امدادگر آموزش می دهند که اگر برای بستن زخم مجروحی، از پانسمان فشاری استفاده کرد، حتماً ساعت دقیق پانسمان را روی چسب یا پارچه ای در کنار زخم بنویسد تا بقیه کادر امداد یا پزشکی در ادامه مسیر کمک و درمان، هر 20 دقیقه یک بار زخم را باز کنند و مجدداً ببندند تا جریان خون به بافت ها متوقف نشود. این موضوع آنقدر مهم است که امدادگر باید بر روی پیشانی مجروح نیز علامتی دال بر استفاده از پانسمان فشار رسم کند.

خونریزی ناشی از اعتراضاتی که در سال های 1378، 1388، 1396، 1398 و 1401 در ایران شکل گرفتند، با روش پانسمان فشاری کنترل شده اند بدین شکل که پلیس و نیروهای امنیتی وارد معرکه شده و با برخوردهای میدانی و دستگیری های گسترده، ناآرامی ها را پایان داده اند.

طبیعتاً بعد از پانسمان فشاری، این وظیفه گروه پزشکی است به درمان جدی زخم بپردازد ولی به هزار تأسف و تحسّر باید گفت که همه پانسمان های فشاری صورت گرفته در این سال ها، به حال خود رها شده اند و تنها اتفاقی که افتاده، افزودن پانسمان فشاری دیگری بر این تن است.
بدیهی است که وقتی پانسمان باز و زخم درمان نمی شود، هم خطر جدی عفونت وجود دارد و هم خطر وحشتناک نرسیدن خون به اندام ها و قطع عضو و حتی مرگ.

عقلای نظام که طبیعتاً باید نگران ادامه حیات آن باشند، باید همه زخم هایی را که با پانسمان فشاری کنترل شده اند، یکی یکی باز کنند و به درمان تک تک آنها بپردازند. آنها باید علت این زخم ها و عوارضی که عدم رسیدگی های بعدی به وجود آمده را با دقت بررسی و چاره اندیشی کنند و الا هر ارگانیزمی که در جای جای بدنش زخم هایی با پانسمان فشاری داشته باشد و خون به بافت های مختلف اش نرسد، دیر یا زود دچار مشکلات حیاتی خواهد شد.

سخنان عده ای از مسؤولان بعد از حوادث غمبار اخیر نشان می دهد که دستکم در بین آنها اراده ای برای شناسایی چرایی و عمق زخم ها وجود ندارد و این زنگ خطری است که بیش از همه خود نظام را تهدید می کند.

این که فلان مسؤول علت وقایع اخیر با "تحت الشعاع قرار دادن دستاوردهای سفر رئیس جمهور به سازمان ملل" بداند یا دیگری بگوید "می خواستند پیروزی نظام در راهپیمایی اربعین دیده نشود" یا همه چیز را به گردن عوامل خارجی می اندازند و همه معترضین را اغتشاشگر می نامند، همه و همه هشداری است برای عقلای نظام که ای بسا این بار نیز بعد از پانسمان زخم، آن را به حال خود رها می کنند و باعث می شوند باز هم خون کمتری به اندام های دیگر برسد و کل ارگانیزم نظام را در معرض خطر بیشتری قرار گیرد.

باز کردن پانسمان ها، عفونت زدایی از زخم ها و مرهم نهادن بر آنها، آینده نظام جمهوری اسلامی را به بهترین شکل ممکن تامین و تضمین می کند. برای نیل به این مهم، تنها راه موجود همان است که بنیانگذار جمهوری اسلامی به صراحت گفته است: "جلب نظر مردم" (ببینید).
مراد از مردم نیز همه 85 میلیون نفری هستند که شناسنامه ایرانی دارند نه فقط معترضان روزهای اخیر یا اجتماع کنندگان در میدان انقلاب علیه معترضین که همه و همه و همه ایرانی ها با هر باوری.

هیچ حکومتی البته قادر به تامین نظر و مطالبات صد در صد افراد جامعه نیست و لذا باید به قاعده دموکراسی، خواسته اکثریت را با تأمین حقوق اقلیت مد نظر داشت و در عالم واقع، بدان تن داد.

واقعیت این است که خواسته های اکثریت مردم ایران در زمینه هایی مانند آزادی های اجتماعی، روابط با جهان، نظام انتخاباتی، اصلاح ساختارهای فاسد اقتصادی و ... به حدی آشکار و جلوی چشم است که برای درک آن، حتی به رفراندوم هم نیازی نیست.

کافی است مسؤولان، شعارزدگی را کنار بگذارند، مرعوب هوچی گرهایی که نان شان در وضع موجود است نشوند و  "واقعیت" را آن گونه که در کف جامعه است و نه آن طور که در دنیای ذهنی و گعده های سیاسی شان می گذرد، بپذیرند.

دهها پیمایش، نظرسنجی و گزارش محرمانه و غیرمحرمانه هم در اختیارشان است که بخش هایی از واقعیت ها را بازتاب می دهند. لااقل همان ها را بپذیرند و وقتی پذیرفتند، تصمیمات و رویکردهای جدیدشان را بر اساس خواست اکثریت ایرانیان انجام دهند.

این بهترین روش برای حفظ نظام و خلع سلاح دشمنان آن است که مدام از شکاف های موجود بین مردم و نظام بهره می برند. در این صورت دیگر شاهد این همه دو دستگی و اعتراض و اغتشاش و خونریزی و هدر رفت انرژی امنیتی کشور و رنج مضاعف مردم نخواهیم بود چرا که اکثریت به آنچه می خواهند در چارچوب همین نظام جمهوری اسلامی می رسند و انگیزه ای برای شعار و اقدام علیه آن ندارند و کار به منازعه و زخم و پانسمان فشاری و ... نخواهد کشید.