جی پلاس، مرحوم استاد عبدالحسین حائری(1) از نسخه شناسان و ‌‎ ‎‌کتابداران بنام کشور  در خاطراتی که از امام خمینی (س) نقل کرده به نکته ظریفی درباره انتخاب شاگرد به وسیله ایشان اشاره کرده و اینگونه گفته است:

‌یک بار رفتم از امام یک کتابی بگیرم، فهمیده بودم که ایشان یک‎ ‎‌شرح دعای سحر دارند که نسخه آن را پیش دایی‌ ام (حاج آقا مرتضی) ‌‎ ‎‌دیده بودم. امام عصرها می‌ نشستند نزدیک محل نماز آقای سید ‌‎ ‎‌محمدتقی خوانساری و نماز می‌خواندند که خیلی صحنه جالب و ‌‎ ‎‌روحانی بود. پیش ایشان رفتم و گفتم: شرح دعای سحری دارید، ‌‎ ‎‌می‌خواهم ببینم. پاسخی فرمودند که آن وقت برایم خیلی سنگین آمد؛ ‌‎ ‎‌ولی بعدها فکر کردم و دیدم عجب حرفی زدند در عالم دوستی و‎ ‎‌تربیت. ایشان فرمودند: نه، وقتش نیست حالا و این مصراع سعدی را ‌‎ ‎‌خواندند «باز دارد پیاده را ز سبیل»‌(2)‎‌ ‌

‌‌این سخن را در سال‌های 1326 یا 1327 که اوایل درس خارج من‎ ‎‌بود به من گفتند. مطلب مهم اینکه امام به شدت مطالب داغ عرفانی را ‌‎ ‎‌مخفی نگه می‌ داشتند. البته کتاب‌ هایی چون اربعین حدیث و غیره را که ‌‎ ‎‌برای استفاده عموم نوشته بودند مخفی نمی‌کردند. در حالی که درباره‎ ‎‌کتاب‌هایی چون ‌‌مصباح الهدایة‌‌، اصلا در حوزه اطلاعی از آن نداشتند و ‌‎ ‎‌تنها عده معدودی از آن مطلع بودند. ‌

‌‎اما ریشه امتناع آن حضرت از طرح مسائل خاص عرفانی این بود که ‌‎ ‎‌اینها حقایق بسیار ظریفی است که اگر فهم نشود موجب انحراف خواهد ‌‎ ‎‌شد. بنابراین هر کسی را در درس‌ های عرفانی خود راه نمی‌ دادند و برای ‌‎ ‎‌ورود در آن جلسات شرایط دقیقی قائل بودند. تنها دایی من (آیت‌الله‎ ‎‌دکتر شیخ مهدی حائری) و یک دو سه نفر دیگر توانسته بودند در آن ‌‎ ‎‌کلاس‌ ها شرکت کنند، تازه درس عمومی‌شان منظومه بود، فقط منظومه و ‌‎ ‎‌آن وقت کتاب‌ های داغ مانند: ‌‌فتوحات‌‌ و ‌‌فصوص‌‌ تنها برای دو سه نفر در ‌‎ ‎‌خانه تدریس می‌ شد. ‌

‌‌امام وقتی مسائل عرفانی را مطرح می‌ کردند دیگر در این عالم نبودند، ‌‎ ‎‌چنانکه در تفسیر سوره حمد درست مثل حاج‌ آقا روح‌الله طلبه شده‎ ‎‌بودند. الله اکبر، الله اکبر خلوص محض بودند؛ ولی خب نگذاشتند که‎ ‎‌ادامه پیدا کند، شاید هم مصلحت نبود، حظ کردم از آن صحنه. ‌

‌‌امام، اعتقاد داشتند غالب بشر در درک حقایق عرفانی ناتوانند و به‎ ‎‌این دلیل آن حقایق را مطرح نمی‌کردند. البته افراد خاصی هستند که این‎ ‎‌توانایی را دارند، این ذوق به همه داده نشده است. ‌‌‎ ‎

‌‎1‌.نوه دختری آیت‌ الله شیخ عبدالکریم حائری یزدی، از نسخه شناسان و ‌‎ ‎‌کتابداران بنام کشور در سال 1308 در قم چشم به جهان گشود و ‌‎ ‎‌مراحل تحصیلی را در آن جا طی کرد و از محضر استادانی مانند آیت‌الله ‌‎ ‎‌سید محمد تقی خوانساری، آیت‌الله حجت و آیت‌الله بروجردی بهره برد.‎ ‎‌در سال 1331 قم را ترک کرده و به تهران آمد و چندی بعد برای‎ ‎‌تدریس به کتابخانه مجلس شورای ملی دعوت شد و پس از آن به معرفی ‌‎ ‎‌نسخه‌ های خطی کتابخانه مجلس پرداخت. در سال 1336، به استخدام ‌‎ ‎‌کتابخانه درآمد و سال ها در همین سمت خدمت کرد. ایشان در اول شهریور سال 94 درگذشت. از استاد حائری آثاری مانند فهرست کتابخانه ‌‎ ‎‌مجلس شورای ملی به چاپ رسیده است. ‌

2. مصراع دوم این بیت است یک قطعه مثنوی در دیباچه گلستان: خواب نوشین بامداد رحیل   باز دارد پیاده را ز سبیل

 برشی از کتاب امام به روایت دانشوران؛ ص 98-99