جماران؛ «و ما امروز در بین طلّاب جوان، در بین فضلای جوان احتیاج به این روحیه داریم که بدانند که عالِم دین بودن و ملّای بزرگ بودن و مجتهد عالی‌مقام بودن، به معنای کناره‌گیری و انزوای از میدان جهاد نیست بلکه عالِم دین، مرجع تقلید، استاد برجسته‌ِی درجه‌ی یک حوزه‌ی علمیّه، مثل امام بزرگوار ما، وارد میدان جهاد شد و آن جهاد عظیم را ایشان انجام داد که در طول تاریخ شیعه یک چنین جهادی با این عظمت و با این نتایج وجود ندارد؛ هم عالِم بود، هم محقّق بود، هم فقیه بود و اصولی بود، هم حکیم بود و عارف بود؛ یعنی یک انسان برجسته‌ی علمی در حدّ امام بزرگوار، اوّلْ‌مجاهد دوران خودش، بلکه بسیاری از دورانها بود و در بالاترین رتبه‌ قرار گرفت. بنابراین این تصوّر به وجود نیاید که اگر میخواهیم عالِم باشیم، مرجع باشیم، محقّق باشیم، مدرّس عالی‌مقام در حوزه باشیم، لازمه‌اش کناره‌ گرفتن از کار جهاد و عرصه‌ی جهاد و مانند اینها است؛ نخیر، ورود در عرصه‌ی جهاد وظیفه‌ی ما است؛ ما باید جهاد بکنیم».

این جملات، بخشی از سخنان رهبر معظم انقلاب در دیدار دست‌اندرکاران کنگره شهدای روحانی است که امروز در قم برگزار شد. توجه به شأن گوینده این سخنان در تبیین محتواب کلام امروی ضروری است. شخصیتی که جزو بارزترین شاگردان مکتب سیاسی و فقهی امام است و در زمانی که اکثر حوزویان با امام همراهی نداشتند، به ندای مبارزاتی ایشان لبیک گفت؛ پس از عمری فعالیت و مطالعه چنین تعابیری را راجع به «استاد» خود بیان می کند و توجه آن را به همگان توصیه می کند.

این شاگرد امام، امروز خود در مقام مسئولیت رهبری نظام سیاسی ای قرار دارد که استاد پایه گذاری کرد، اما کماکان اصرار دارد که در هر مناسبت و فرصت، استاد را فراموش نکند و بر محوریت او در هر فعالیت و کنشی در این نظام تأکید کند؛ به سان شاقول و میزان؛ ملاک و معیار.

این بار ایشان در جمع علما و روحانیون از استاد گفته اند؛ ایشان را «اول مجاهد» بسیاری از دوران ها خوانده اند و تداوم طریق ایسان توسط روحانیون را به عنوان توصیه ای تأکید مورد اشاره قرار داده اند.

برای فهم این موضوع باید به بازخوانی مولفه های جهاد امام پرداخت. طبعا این مجال فرصت مناسبی برای برشمردن این مولفه ها نیست، اما اجمالا می توان جهاد اکبر، مبارزه با تحجر، توجه به رأی مردم و  اسلامی سیاسیِ منطبق با زمان و مکان را از امّهات این جهاد عظیم خواند که به تعبیر رهبری باید همواره «تبیین» شود. اما آیا واقعا بخش های مختلف فعال در جمهوری اسلامی امروز پس از گذشت 43 سال نسبت به این موضوع اهتمام دارند؟!

از عملکردها بگذریم که سخن در مورد آنها بسیار است و شرح و توضیح زیاد نمی طلبد؛ اما مدتی است که حتی در ظواهر و نمادها نیز امام آنچنان که باید و شاید دیده نمی شود.

ممکن است در هر مصداق و مورد خاص، عذر خواسته شود و توجیهاتی تراشیده شود؛ اما اینکه به مکرر در مکرر می بینیم در جلسات و مجامع مختلف یا آثار هنری و فرهنگی نام و تصویر امام حذف یا کمرنگ می شود، حتی اگر تعمدی و حساب شده نباشد، یک خطر جدی نسبت به(خدای نکرده) استحاله هویتی جمهوری اسلامی است. نمی توان از نام «جمهوری اسلامی» را یدک کشید، ولی از امام غافل شد. پیوند امام و جمهوری اسلامی ناگسستنی است. نظریه ی جمهوری اسلامی عصاره ی فکر امام و تأسیس سنگ بنای آن مدیون اعتماد مردم به ایشان است. اگر بر اثر هر عاملی، این یاد و نام گرفتار روزمرگی شده و سپس گرد و غبار فراموشی بر آن بنشیند اینگونه نخواهد بود که امام ضرر ببینید، بلکه این متصویان و متولیان امور هستند که یک پشتوانه مهم معنوی، فکری و هویتی را از دست خواهند داد.

از این رو، توجه به تکرار مکرر نام و سیره امام توسط رهبر معظم انقلاب سنگ نشان برای کسانی است که خود را خادم نظام و مردم می دانند.