جماران: با تعرفه‌های جدید، در بخش دولتی ویزیت پزشک عمومی حدود ۸۵ هزار تومان خواهد شد. برای مراجعه به پزشک متخصص هم حداقل باید ۱۲۰ هزار تومان پرداخت و تعرفه‌ پزشک فوق تخصص هم ۱۶۰ هزار تومان است. در بخش خصوصی نیز  مراجعه به پزشک عمومی ۱۸۰ هزار تومان هزینه دارد، این حق ویزیت برای پزشک متخصص ۲۴۵ هزار تومان است و برای پزشک فوق تخصص حدود ۳۰۰ هزار تومان است.

ویزیت فوق تخصص 300 هزار تومان!

قیمت دارو- حتی داروهای معمولی مثل آنتی بیوتیک‌ها و مسکن‌ها پس از حذف ارز ترجیحی واردات دارو چند برابر شده است، دارویی‌هایی که اغلب از شمول پوشش بیمه نیز خارج‌اند، به عنوان مثال قیمت دو بسته قرص «آموکسی سیلین» به 20 هزار تومان رسیده است!

کمبود و گرانی دارو و به دنبال آن نگرانی و پریشانی مردم در حالی است که هیئت دولت با افزایش تعرفه‌های پزشکی در بخش‌های دولتی و خصوصی موافقت کرده؛ بهرام‌ عین‌اللهی وزیر بهداشت، با مصوبه جدید هیئت دولت، تعرفه بخش دولتی ۱۹.۵ درصد و تعرفه بخش خصوصی ۲۴ درصد بیشتر شد. بر اساس نرخ‌های جدید، ویزیت پزشک عمومی در سال ۱۴۰۱ حدود ۸۵ هزار تومان است. برای مراجعه به پزشک متخصص هم حداقل باید ۱۲۰ هزار تومان پرداخت و تعرفه‌ پزشک فوق تخصص هم ۱۶۰ هزار تومان است. البته این‌ها تعرفه‌های بخش دولتی‌اند؛ در بخش خصوصی نیز  مراجعه به پزشک عمومی ۱۸۰ هزار تومان هزینه دارد، این حق ویزیت برای پزشک متخصص ۲۴۵ هزار تومان است و برای پزشک فوق تخصص حدود ۳۰۰ هزار تومان است. در خصوص هزینه‌های بیمارستانی نیز، بر اساس مصوبه شورای عالی نظام پزشکی هزینه بستری یک شب در اتاق سه تخته در بیمارستان ۲ میلیون و ۷۹۴ هزار تومان، در اتاق دو تخته ۳ میلیون و ۴۹۳ هزار تومان و در اتاق یک تخته خصوصی ۴ میلیون و ۳۶۶ هزار تومان تعیین شده است. هزینه بستری در بخش مراقب های ویژه نیز برای هر یک تخت ۹ میلیون و ۲۶۱ هزار تومان پیشنهاد شده است.

توقف درمان به خاطر نداشتن پول!

افزایش نگران‌کننده قیمت دارو و تعرفه‌های پزشکی و درمان در کنار پوشش بسیار ضعیف و ناکافی بیمه‌های درمانی، بی تردید بخش زیادی از مردم را از دریافت این خدمات محروم خواهد کرد. این محرومیت که توقف درمان برای بسیاری از افراد و خانواده ها را به دنبال خواهد داشت در حالی است که رئیس جمهور در خرداد ۱۴۰۰ در جریان تبلیغات انتخابات وعده داده بود که هزینه‌های درمان از جیب مردم را به نصف کاهش دهد.

جامعه پزشکی: افزایش تعرفه‌ها کافی نیست

در سوی دیگر ماجرای افزایش نزخ تعرفه‌های درمانی جامعه پزشکی قرار دارد که نسبت به افزایش 40 درصدی تعرفه‌ها ابراز نارضایتی کرده، به عنوان مثال «علی سالاریان» معاون فنی و نظارت سازمان نظام پزشکی، تعرفه‌های پزشکی در سال ۱۴۰۱ را «اجحاف» در حق جامعه پزشکی خوانده و گفته: «دولت در این سال‌ها بر اساس هزینه خود، خدمات پزشکی را دستوری قیمت‌گذاری کرد که به تنزل خدمات پزشکی، مهاجرت پزشکان، تغییر شغل پزشکان و تخلف در این زمینه منجر شد.»

محمد رئیس‌زاده، رئیس کل سازمان نظام پزشکی ایران نیز در یک نشست خبری گفته بود افزایش تعرفه‌ها حداقل باید ۶۰ درصدی باشد تا رضایت جامعه پزشکی جلب شود.پیش‌تر نیز «سید موید علویان» رئیس نظام پزشکی تهران، در واکنش به مخالف‌خوانی و بهت و حیرت مردم نسبت به افزایش تعرفه‌های پزشکی سال 1401گفته بود: « گفته می شود مردم برای دریافت خدمات درمانی پول ندارند بیمه‌ها هم پول ندارند تا این خدمات را پوشش دهند لذا مردم باید خدمات درمانی را ارزان‌تر دریافت کنند، اما این ارزانی چرا این باید از جیب پزشکان داده شود؟ تقصیر پزشکان چیست که بیمه‌ها بهره‌وری ندارند؟»

جالب است که در خصوص تعرفه های پزشکی 1401 وضعیتی ایجاد شده که از یک سو جامعه پزشکی از قیمت‌گذاری دستوری ابراز نارضایتی می کند و از سوی دیگر بیش از 60 درصد هزینه های درمانی از جیب مردم پرداخت می شود و دولت برای کم کردن این بار از دوش مردم کاری انجام نمی دهد.

در جامعه‌ای که 95 درصد از مردمش یارانه بگیراند، یک‌ونیم برابر شدن تعرفه‌ها می‌تواند به محرومیت بخشی بزرگی از جامعه برای دسترسی به پزشکان چه در سطح عمومی و چه تخصصی بینجامد. هزینه‌های درمان هر ساله بخش زیادی از بوجه و درآمد افراد و خانواده‌ها را می‌بلعد. در همین رابطه، سال گذشته مرکز آمار و اطلاعات وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، طی گزارشی، سهم هزینه درمان در سبد خانوارها را یکی از سه عامل اصلی تورم‌زا در دخل و خرج ایرانی‌ها اعلام کرد. شرایطی که با شیوع کرونا در ایران، تشدید شد.

کالایی شدن درمان و لشکر میلیونی از پا افتادگان

تکلیف مردم چیست وقتی از یک طرف دولت از خود خدمات‌زدایی کرده و نمی‌تواند نظام بیمه‌ای قدرتمند و کارآمدی را اعمال کند و از طرف دیگر جامعه پزشکی درآمد ماهیانه 80 تا 400 میلیون تومان به چشمش نمی‌آید و باور پزشکان این است که ویزیت 300 هزارتومانی برای یک پزشک کم است! مردم در حالی که از حیث اقتصادی روز به روز وضعیت بدتری را تجربه می کنند، از خدمات بیمه ای نیز عملا محروم اند. پوشش ناکافی بیمه‌های پایه در حالی است که افراد ماهیانه حق بیمه پرداخت می کنند و استفاده از بیمه در زمره بدیهی ترین حقوق شهروندی است. وضعیت در خصوص بیمارستان های تحت پوشش بیمه تامین اجتماعی نیز به همین ترتیب است. بیش از 34 میلیون نفر در کشور تحت پوشش بیمه تامین اجتماعی هستند.

نابسامانی در بخش های اورژانس، کمبود دکتر، فرسودگی اتاق های عمل و تخت های بستری، سخت بودن نوبت دهی و عدم تناسب امکانات با تعداد مراجعان از مهمترین مشکلات بیمارستان‌های تامین اجتماعی است. ناکافی و ناکارآمدی بیمه های پایه باعث شده که بسیاری از مزدبگیران، مجبور شوند علاوه بر پرداخت حق بیمه های پایه، مبالغی نیز برای بیمه های تکمیلی پرداخت کنند تا بتوانند از خدمات درمانی کلینیکی و پراکلنیکی استفاده کنند. این وضعیت در حالی است که بر اساس قانون اساسی، بیمه پایه باید خدمات درمانی متعارف را پوشش دهد و بیمه تکمیلی برای خدمات اضافی مانند جراحی های زیبایی مورد استفاده قرار گیرد.

در زمانه ای که همه چیز از آموزش گرفته تا هنر و خدمات درمان، به کالایی برای خرید و فروش تبدیل شده، تنها پولداران می توانند با خرید فیلم از امکان سینمای خانگی و فیلم های با کیفیت استفاده کنند و تنها آنها هستند که می توانند فرزندانشان را به مدارس خوب غیر دولتی بفرستند و همان هایند که با پرداخت هزینه های درمان در بیمارستان های خصوصی و خرید داروهای کارامد، از سلامتی برخوردار می شوند. در این زمانه، جایی برای نفس کشیدن بی پولان نمانده! لشکر از پا افتادگانِ غلتیده به زیر خط فقر که دفترچه های بیمه شان کاغذ پاره ای بیش نیست، مجبورند یا بیمار نشوند یا اگر شدند بمیرند و ناقص شوند زیرا سلامت از آن کسی است که پول خریدش را دارد نه صرفا نیاز به آن را.