جی پلاس، اهمیت جایگاه مجلس شورای اسلامی، چگونگی عملکرد نمایندگان آن، مقایسه مجلس شورای اسلامی با مجلس شورای ملی، نطق های پیش از دستور و تخصص و تعهد نمایندگان و... از جمله مسائل مهمی است که رهبر کبیر انقلاب اسلامی به فراخور زمان به آن پرداخته اند و مسائل ضروری را خطاب به نمایندگان یادآور شده اند از جمله امام خمینی (س) در بیست و نهم اسفند سال 58 در پیامی خطاب به ملت ایران، مجلس را قوه مجتمع ملت دانسته و افزوده اند:

مجلس تنها مَلْجأیی است که برای یک ملت است. مجلس قوۀ مجتمع یک ملت است در یک گروه. تمام قوای یک ملت در یک گروه مجتمع است. و مجلس از همۀ مقاماتی که در یک کشوری هست بالاتر است. بنابراین یک همچو مقامی را نشکنید اینطور؛ ولو نمی‌توانید لکن اصل گفتنش، اصل ذکرش، کار قبیحی است و برخلاف مصلحت است و برخلاف مسلک اسلام است.

صحیفه امام؛ ج 12، ص 200

ایشان در دیدار با نمایندگان مجلس در چهارم بهمن ماه سال 61 مجلس را در راس همه ارگان ها دانسته و چنین فرموده اند:

‌‌من در این شک ندارم، در اینکه آقایان وکلا همه به حسب نوع ـ و اگر استثنا بشود‌‎ ‎‌یک استثنای بسیار نادر است ـ حسن نیت دارند. در این هم من هیچ تردیدی ندارم و در‌‎ ‎‌این معنا هم که مجلس در رأس همۀ ارگانها واقع است و مجلس، ملت است که متبلور‌‎ ‎‌شده است و تحقق پیدا کرده است در یک جای محدود، این هم بی اشکال است.‌‎ ‎‌بناءًعلیه ما تا اینجایش با همۀ آقایان موافقیم و اعتقاد هم همان طوری که دارید، داریم.‌‎ ‎‌لکن هیچ کس و هیچ دستگاهی و هیچ فردی نمی تواند ادعا کند که من نقص هیچ ندارم.‌‎ ‎‌اگر کسی ادعا کرد این را، این بزرگترین نقصش همین ادعاست. کسی نیست که بتواند‌‎ ‎‌بگوید که من دیگر بی عیب هستم. اگر بعض اشخاص پیدا بشود که خوب، بسیاری از‌‎ ‎‌عیوب را ندارند، لکن بی عیب ما نداریم در دنیا، و ما باید همیشه توجهمان به آن عیوب‌‎ ‎‌خودمان باشد. عیوب احتمالی، نمی گویم عیوب دارند، عیوب احتمالی. و انسان که‌‎ ‎‌بخواهد برای خدا کار بکند و به مقام انسانیت برسد، باید همیشه دنبال این باشد که ببیند‌‎ ‎‌چه عیبی دارد. دنبال این نباشد که ببیند چه حسنی دارد. برای اینکه، دنبال اینکه چه عیبی‌‎ ‎‌دارد، می شود که انسان درصدد رفع او برآید، و دنبال اینکه چه حسنی دارد، پرده‌‎ ‎‌می شود در چشم انسان و نمی تواند عیوب خودش را ببیند.‌

صحیفه امام؛ ج 17؛ ص 246

امام خمینی در سیزده دی ماه سال 62 در دیدار با وزیر کشور و فرمانداران سراسر کشور، بر تعهد و تخصص نمایندگان مجلس تاکید و یادآور شده اند:

‌‌و مجرد اینکه این آدم یک آدم خوبی است خیلی، اول وقت نمازش را می خواند و‌‎ ‎‌نماز شب می خواند.این برای مجلس کفایت  نمی کند. مجلس اشخاص سیاسی لازم‌‎ ‎‌دارد، اشخاص اقتصاددان لازم دارد، اشخاص سیاستمدار لازم دارد، اشخاص مطلع بر‌‎ ‎‌اوضاع جهان لازم دارد. باید تعهد به اسلام باشد و موافقت با جمهوری اسلامی باشد‌‎ ‎‌لکن این مسائل هم باشد. در یک مجلس باید همه چیز باشد در این کمیسیونهای مجلس‌‎ ‎‌از امور ارتشی و کشاورزی و اقتصاد و همه چیز بحث می شود،باید مطلع باشند اینها.‌

آنهایی که در این کمیسیونها هستند باید اشخاصی باشد در بینشان که عالم به اقتصاد‌‎ ‎‌باشد، عالم به امور کشاورزی باشد، عالم به اموراداری باشد، عالم به مسائل جهانی باشد.‌‎ ‎‌مجلس می خواهد ایران را در مقابل جهان اداره کند.

صحیفه امام؛ ج 18، ص 284

رهبر کبیر انقلاب اسلامی در پیامی خطاب به نمایندگان مجلس شورای اسلامی در هفتم خرداد ماه سال 63 با بیان یادآوری جایگاه مجلس، نکته های مهمی را به آنان گوشزد کردند. در بخش هایی از پیام امام آمده است:

می دانید و می دانیم که مجلس شورای اسلامی دارای وظایف بزرگ و ظریف‌‎ ‎‌می باشد؛ چرا که در کشوری که مردم برای اسلام و حکومت اسلامی و اجرای قوانین‌‎ ‎‌نورانی قرآن کریم و قطع ظلم و ستم به هر نحو و از هر نوع باشد قیام کرده اند و شما را به‌‎ ‎‌مجلس فرستاده اند، مجلسی که منعکس کنندۀ اقوال و احوال و طرز روحیه و افکارتان‌‎ ‎است و از آنجا که همۀ اینها به صورتی وسیع در سراسر کشور و نیز در بسیاری از‌‎ ‎‌کشورهایی که موج رادیو ـ تلویزیون به آنجا می رسد و گاهی در تمام دنیا به واسطۀ‌‎ ‎‌رسانه های گروهی جهان منتشر می شود، لازم دانستم به حکم وظیفه و اخوت اسلامی به‌‎ ‎‌بعضی از آنها اشاره کنم. و این اموری است که اسلام و اخلاق اسلامی و ارزش های انسانی‌‎ ‎‌و ملت های متعهد اسلام از آنان خصوصاً و از همگان عموماً توقع دارند.‌

الف) کیفیت برخورد با یکدیگر در محیط مجلس و مباحثات بین مخالف و موافق؛ از‌‎ ‎‌نمایندگان متوقع است که مراعات آداب اسلامی در محاورات بشود؛ و انگیزۀ آن یافتن‌‎ ‎‌حق و راه حل باشد و این امور در محیط دوستی و صفا چون بحث های علمی در محیط‌‎ ‎‌مدارس فقاهتی که مقصود، یافتن واقعیت نه تحمیل عقیده است، آقایان را بهتر و آسانتر‌‎ ‎‌به حقیقت می رساند و مجادلات با حال غضب و عصبانیت انسان را از واقع دور می کند و‌‎ ‎‌چون مقصود از بحث ها یافتن طریق  هر چه بهتر برای خدمت به اسلام و کشور و ملت است‌‎ ‎‌و از عبادات و مقربات الهی محسوب است، حقاً لازم است از آنچه مخالف رضای‌‎ ‎‌خداوند متعال است اجتناب شود و محیط مجلس طوری باشد که علاوه بر یافتن راه‌‎ ‎‌صحیح برای شنوندگان، آموزندۀ اخلاق اسلامی و آداب انسانی باشد، که این خود یک‌‎ ‎‌عبادت دیگر است. و اگر خدای نخواسته در این محیط مقدس مقصود کسی اِعمال‌‎ ‎‌غرض و تحمیل عقیده و احیاناً تسویه حساب باشد که قهراً به هتک یک مسلمان و رد و‌‎ ‎‌بدل الفاظ غیر مناسب منجر می شود علاوه بر آنکه از مسیر حق دور می شود و برخلاف‌‎ ‎‌آنچه وظیفۀ وکیل است می باشد گاهی اشاعۀ فحشا در یک محیط بسیار وسیع است که‌‎ ‎‌معصیتی عظیم است. اینجانب امیدوارم خداوند توفیق دهد که همان سان که جوانهای‌‎ ‎‌عزیز رزمنده، سنگرها را به مسجد و معبد تبدیل کردند، حضرات وکلا، مجلس را‌‎ ‎‌معبدی کنند منزه از اعمال و اقوال زمان طاغوت، تا مجلسی نمونه شود؛ باشد که مجالس‌‎ ‎‌دیگر کشورهای اسلامی از آن تبعیت کنند.‌

ب) کیفیت برخورد با دولت و وزرا و سایر کارمندان؛ شک نیست که مجلس به همۀ‌‎ ‎‌امور کشور نظارت دارد؛ و حق نمایندگان است که از هر انحراف و خلافی که از وزرا و‌‎ ‎ادارات می بینند به حکم قانونی جلوگیری کنند و دولت را تا حد استیضاح بکشانند. لکن‌‎ ‎‌فرقهاست بین نظارت و استیضاح، و بین عیبجویی و انتقامگیری. و این فرق را همه کس‌‎ ‎‌پس از رجوع به وجدان خویش می فهمد. انسان با کمی تفکر در حال خود تشخیص‌‎ ‎‌می دهد که احضار دولت یا وزیر برای خدا و مصالح اسلام و کشور است و در آن جز‌‎ ‎‌هدایت و جلوگیری از انحراف و حفظ مصالح ملت چیز دیگری دخالت ندارد؛ یا از‌‎ ‎‌معیارهای غیرالهی، چون حُب و بغض، دوستی و دشمنی، هواهای نفسانی چون‌‎ ‎‌خودنمایی، عرض اندام و از این قبیل مکاید نفسانی و شیطانی، برخوردار است. و محک‌‎ ‎‌تشخیص معیار الهی از شیطانی آن است که پس از مراجعه به خود بیاید که آنچه که او‌‎ ‎‌می خواهد نفْس عمل است گر چه این کار را دیگری انجام دهد؛ و یا آنچه را که بدان‌‎ ‎‌سبب شخصی را احضار کرده است اگر از دوستان عزیز او سر می زد، با او همان می کرد‌‎ ‎‌که با این انجام می دهد. و این است معنای روابط و ضوابط و صراط مستقیم که از‌‎ ‎‌ارزشهای انسانی برخوردار است. خداوند قادر ما را بر آن هدایت فرماید و از ما‌‎ ‎‌دستگیری کند.‌

مرحله ای دیگر: به فرض آنکه هیچ مقصدی جز حقجویی و جلوگیری از انحراف‌‎ ‎‌نباشد، در کیفیت ادای وظیفه و بیان اشکال می توان معیارالهی و نفسانی را تشخیص داد.‌‎ ‎‌معیار الهی آن است که اثبات مدعا مبنی بر استدلال و شواهد متقن باشد، و از کلمات‌‎ ‎‌نیشدار و اهانت آمیز و کردار ناروا مبرّا باشد. و در غیر این صورت، باید دانست که دست‌‎ ‎‌شیطان و نفس امّارۀ بالسوء در کار است و گوینده بازیچۀ هوای نفس است.‌

نمایندگان محترم و خواهران و برادران گرامی، مسئله بسیار مهم است. آبرو و حیثیت‌‎ ‎‌یک مسلمان یا یک انسان در کار است. چه بسا با یک انحراف شما یک انسان آبرومند‌‎ ‎‌در جامعه ساقط شود و شرف یک مؤمن خدشه دار گردد. اگر انحرافی دیدید، نخست‌‎ ‎‌بدون  سر و صدا دنبال تحقیق روید. پس از آنکه مسلّماً معلوم شد، قبل از کشیده شدن به‌‎ ‎‌مجلس با طرف به گفتگو بنشینید، و مسئله را حتی الامکان با خود او حل کنید. اگر در این‌‎ ‎‌مرحله توفیق حاصل نشد، در کمیسیون مربوط او را بخواهید، و با کمک دوستان فیصله‌‎ ‎‌دهید. و اگر فیصله نشد و شخص مذکور می خواهد برخلاف مصالح اسلام و کشور و‌‎ ‎‌ملت عمل کند و در انحراف پافشاری نماید، حفظ مصلحت عمومی و اسلام مقدّم است‌‎ ‎‌بر حفظ مصلحت شخص، هر کس باشد؛ در این صورت تقاضا کنید و با استدلال و‌‎ ‎‌منطق، بدون کوچکترین اهانت، مطلب را عرضه کنید. و مهلت دهید تا در محیطی آرام و‌‎ ‎‌بی تشنج از خود دفاع کند. در این موقع مجلس به هر چه تکلیف قانونی و شرعی دارد‌‎ ‎‌عمل کند، بی کوچکترین توهین. و ما همه باید بدانیم که مجرمی که بالاترین جرم را دارد‌‎ ‎‌و به سوی چوبۀ دار می رود، جز اجرای حد شرعی احدی حق آزار او را لفظاً و عملاً‌‎ ‎‌ندارد؛ و مرتکب، خود ظالم است و مستحق کیفر.‌

ج) از امور لازم التذکر راجع به نطقهای قبل از دستور است؛ چه بسا که ناطق احیاناً‌‎ ‎‌گمان کند بی قید و شرط و بی تعهد و تکلیف باید هر چه بخواهد بگوید، و به هر کس، چه‌‎ ‎‌حاضر جلسه و چه غایب، می تواند به اصطلاح حمله کند، و میزانی الهی و شرعی و‌‎ ‎‌اخلاقی در کار نیست و مسئولیتی حتی شرعی ندارد. و گاهی بعضی نطقها موجب تأسف‌‎ ‎‌بسیار و تأثر است؛ و چه بسا که اهانت به یک مسلمان و مؤمن را به حد اعلی می کشاند و‌‎ ‎‌حیثیات انسانها را لکه دار می کند؛ و گاهی ارقام و اقلام بسیار از گوشه و کنار اعم از صحیح‌‎ ‎‌و فاسد جمع آوری می کند و با آبروی دولت و اشخاص، بلکه مجلس بازی می کند؛ و‌‎ ‎‌مجلس شورای اسلامی را بی توجه همچون مجلس طاغوت می نماید و مورد تاخت و تاز‌‎ ‎‌اعراض مسلمانان در سراسر کشور قرار می دهد. آقایان می دانند مجلس اسلامی که‌‎ ‎‌حاصل سالهای دراز رنج و زحمت و خونهای محترم صدها هزار شهید و جانباز است‌‎ ‎‌برای تحقق احکام نورانی اسلام و تحول از رژیم طاغوت به رژیم الهی ـ اسلامی است.‌‎ ‎‌نمایندگان آن باید از اخلاق اسلامی بالا و والایی برخوردار باشند؛ و خدای بزرگ را‌‎ ‎‌حاضر و ناظر بر اعمال و گفتار خود بدانند، و از رفتار و گفتار رژیمهای طاغوتی احتراز‌‎ ‎‌نمایند. و اگر خدای نخواسته کسی از حدود شرعی، چه در نطقهای قبل از دستور و چه‌‎ ‎‌در مذاکرات و محاورات دیگر خارج شد، وظیفۀ فریضۀ بزرگ نهی از منکر را فراموش‌‎ ‎‌نکنند؛ که خدای نخواسته حق و عِرض و حیثیت مردم در مکانی که حافظ مصالح اسلام‌‎ ‎و مسلمین و مردم کشور است ضایع نگردد بلکه وکلای محترم در برخوردها و نطقها، که‌‎ ‎‌در همه جا منتشر می شود آموزندۀ اخلاق کریم انسانی و اسلامی باشند و مردم را به‌‎ ‎‌کیفیت سالم برخورد با یکدیگر آشنا سازند که این خود یک خدمت بزرگ به اسلام و‌‎ ‎‌مسلمین و بشریت است. اینجانب با اینکه میل نداشتم این مسائل را به طور سرباز عرض‌‎ ‎‌نمایم لکن علاوه برآنکه احساس تکلیف شرعی نمودم اکیداً علاقه مندم که قداست‌‎ ‎‌مجلس معظم و وکلای محترم محفوظ باشد، تا الگویی باشند برای مجلسهای جهان و‌‎ ‎‌مجالس آتیۀ ایران.‌

این نکته نیز قابل ذکر است که اگر در مجلس به کسی که حاضر نیست و راه به مجلس‌‎ ‎‌ندارد که از خود دفاع نماید حمله ای شد، به او اجازه داده شود یا در مجلس از خود دفاع‌‎ ‎‌کند و اگر قانوناً اشکالی در این عمل می بینند، رادیو ـ تلویزیون و مطبوعات این وظیفۀ‌‎ ‎‌سنگین را به دوش کشند؛ تا حق مظلومی ضایع نشود و شخصیتی بی دلیل خُرد نگردد و‌‎ ‎‌راهگشای این امر خود نمایندگان و رئیس محترم مجلس هستند که با تعهدی که دارند و‌‎ ‎‌مسئولیتی که بر دوش آنهاست این حق را به اشخاص غایب بدهند؛ تا به وسیلۀ مجلس،‌‎ ‎‌که نگهدار مصالح کشور و ملت است، حقی ضایع نشود و انسانی مظلوم نگردد. و اگر به‌‎ ‎‌کسی چه از دولتیها یا دیگران، تهمتی زده شد، حق شکایت به قوۀ قضاییه را دارد تا‌‎ ‎‌رسیدگی شود و مجرم تعقیب و تعزیر شود. و اگر به یک وزارتخانه یا بنگاه تهمت زده‌‎ ‎‌شد حق دفاع با وزیر و رئیس بنگاه است و حق شکایت دارند و قوه قضاییه تعقیب‌‎ ‎‌خواهد کرد. و بالجمله با هر ترتیب ممکن باید از این اعمال غیر اسلامی جلوگیری شود.‌‎ ‎‌البته این بدان معنا نیست که مجلس از حق قانونی و شرعی خود دست بردارد، بلکه‌‎ ‎‌نمایندگان محترم در محدودۀ قانون و شرع آزاد و مختارند و هیچ کس نمی تواند از‌‎ ‎‌حقوق قانونی آنان جلوگیری نماید.

صحیفه امام؛ ج 18، ص 464-467