جماران: چند سالی است  به انگیزه ی  جوان گرایی در مدیریت ها ، ‌بدون این‌ که به اصل تجربه ، کاردانی و امتیازات معنوی از قبیل : رشد عقلی ، تدین ، اخلاق ، اصالت خانوادگی ،  ثبات شخصیتی ، صداقت ، بزرگ منشی ‌ و غیره  توجه شود، افرادی تنها به خاطر داشتن مدرک تحصیلی  ، رانت ، جناح بازی و امثال آن  به مسئولیت‌های مختلفی دست یافتند که آسیب‌های جدی به نظام اجرایی ، قضایی ، تقیینی و سیاسی کشور وارد شد. 

هر انسان منصفی وقتی این‌ گونه افرادِ  فاقد شرایط و صلاحیت ها را به ویژه در رده‌های بالای مسئولان  مشاهده می‌کند، بی‌اختیار به یاد پسر بچه‌های پنج ، شش ساله‌ای می‌افتد که کت و شلوار پدر بزرگشان را پوشیده‌ باشند و معلوم است این جور آدم ‌ها اگر قدم بردارند، با سر به زمین  خواهند خورد، چنانکه در ریاست جمهوری دوره نهم و دهم کاملا این واقعیت مشهود شد.

 البته اگر جوانانی ، شاخصه ‌های لازم  را داشته باشند که کم و بیش در رده های گوناگون  وجود و حضور دارند ، منافاتی ندارد و می‌توانند  مسئولیت  های خطیر را بر عهده گیرند؛ چنان‌ که در صدر اسلام ، پیامبر اکرم  صلی الله علیه و آله و سلم  بعضی مسئولیت‌ها و مدیریت‌ها را به بعضی جوانان می‌سپرد که این فقط به خاطر جوان بودن آنها نبود؛ بلکه به این دلیل بود که همه یا بیشتر آنان  شاخصه ‌ها و ویژگی‌های لازم ، ‌مانند آگاهی ، اخلاق ، ‌عقل ، تدبیر و کاردانی را دارا بودند؛ 

بنابراین در سیره ی حکومتی پیامبر، جوان گراییِ مطلق یا به تعبیری «جوان زدگی»، هیچ جایگاهی نداشت؛ بلکه «جوان گرایی مشروط و مقید» مورد توجه و عنایت بود، یعنی یک جوان وقتی می‌تواند مدیریت و مسئولیت بپذیرد که علاوه بر علم ، تخصص  ، تحرک و مدرک ، ‌دارای فضائل اخلاقی ، رشد عقلی ، کاردانی  و تجربه بوده، مدیر و مدبر هم باشد.

گاهی مدیریت و فرماندهی در میادین نظامی  و حتی قضایی با مدیریت و مسئولیت در عرصه‌های سیاسی و اجرائی با هم خلط می‌شود. فردی که در جبهه‌های جنگ ،  فرمانده خوبی بود، ممکن است در مدیریت‌های اجرایی نتواند مدیر مطلوبی باشد و بر عکس. یا فردی در مسئولیت اجرایی موفق عمل کند ، اما نتواند از عهده  سِمَت قضایی برآید. پیامبر اکرم  اسامه بن زید را به فرماندهی لشکر منصوب کرد و فرمود: همه به لشکر او ملحق شوند؛ اما معلوم نبود که او را به مسئولیت‌های مهم اجرایی و یا قضایی نیز به گمارد. البته گاهی  ممکن است موردی پیدا بشود یک فرد نظامی در عرصه های  مدیریتی نیز خوش بدرخشد ، چنانکه شهید باکری پیش از فرماندهی ، شهردار موفقی بود. 

 نکته دیگر این که جوان گرایی ، به معنای نفی میان سالی و معمری نیست و نباید از این حیث مرتکب دوقطبی شد و دردسر دیگری درست کرد ، هدفِ عمده احراز صلاحیت هاست ؛ باید ظرفیت های افراد با دقت و تامل مورد عنایت قرار بگیرد تا هر شخصی  و مسئولی سر جای خودش باشد.

سخنان مقام معظم رهبری درباره به‌‌ کار‌گیری نیروهای جوان در مدیریت‌ها یا توصیه به روی کار آمدن دولت جوان ، انقلابی ، حزب اللهی  و پر انرژی  ، چنانکه اخیرا نیز تکرار و تاکید کردند  ناظر به همین واقعیت و حقیقت است؛ نه جوان‌زدگی یا جوان‌‌گرایی عنان‌‌ گسیخته و در رده سنی مثلا  30 تا35  که متأسفانه در دولت های نهم و دهم بدعت گذاشته شد و رواج یافت و زمینه سوء‌‌ مدیریت‌‌ها، ‌نا کارآیی ها، اختلافات ، کدورت‌ ها و بحران ها را به بار آورد. 

بنابر این کاملا باید حواس ها جمع باشد که در انتخابات 1400 خطاهای گذشته دوباره تکرار نشود. در شأن مردم ایران و نظام اسلامی نیست که بعد از 42 سال ، همچنان داخل گودِ آزمون و خطا دست و پا بزند و دوباره گرفتار آدم های متوهم دیگری بشود ، فردی یک شبه مثل قارچ سر بلند کند و دوباره  همه را به بازی بگیرد و بعد از هشت سال هم به ریش همه بخند و طلبکار هم باشد.  باید از تکرار این گونه آدم ها که هر از گاهی  با هیکل ، قیافه  جدید و شکل و شمایل گوناگون و فریبکارانه  ظاهر می شوند ، مواظبت کرد.

سخن پایانی

جوان‌‌گرایی غیر از جوان زدگی است. جوان‌‌گرایی در مدیریت‌ها امری مقدس و مطلوبی است و هر جامعه و حکومتی ناگزیر از آن است؛ اما در مرحله عمل، بایستی کاملا مراقبت شود که مدیریت و مسئولیت جوانان، به ویژه در رده های بالا، ‌زیر نظر و اشراف مدیران با تجربه و شخصیت‌های اصیل و معتمد باشد؛ تا به تدریج، تجربۀ‌ مدیریتی از نسل پیشین به نسل بعدی منتقل بشود و در نهایت ضمن جلو گیری از انحطاط و تزلزل ، موجب رشد و تعالی پایه های نظام مدیریتی کشور گردد. 

امیدواریم در انتخابات  پیشرو ، شاهد برگزیده شدن  یک فرد  عاقل ، عالم ، شجاع ، معتدل ، کاردان  و در یک کلمه ، آبرو برای مَسند ریاست جمهوری و در شأن نظام و مردم باشیم.