به گزارش جماران، عبدالباری عطوان نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در بخش سرمقاله روزنامه رأی الیوم نوشت: ما در این روزنامه از این هجمه چند شاخه و چند طرفه بر نفت سوریه در شرق فرات تعجب می کنیم تا جایی که گویی ملتی و دولتی در این کشور عربی مسلمان وجود ندارد که از جنگ سخت در طول هشت سال گذشته،که در آن کشورهای بزرگ و کوچک شرکت دارند رنج می برد و به زودی نبرد بازسازی را آغاز می کند و به هر سنار شاهی پول این نفت نیاز دارد. می توان این هجمه شعله ور را در مسائل زیر خلاصه کرد:

نخست: «رجب طیب اردوغان» رئیس جمهور ترکیه که برای حمایت از سهم گاز کشورش در دریای مدیترانه مبارزه می کند و آماده جنگ منطقه ای برای همین منظور است در یک گفت و گوی تلویزیونی که سه روز پیش پخش شد فاش کرد که وی به «باراک اوباما» و «دونالد ترامپ» روسای جمهور آمریکا پیشنهاد استفاده از درآمدهای نفت سوریه برای ایجاد منطقه امن و اسکان پناهندگان سوری در شمال سوریه داده است اما هر دو رد کردند.اردوغان در این گفت و گو دلایل مخالفت اوباما و ترامپ را توضیح نداد.

دوم: یک شرکت اسرائیلی طرح هایش برای انتقال به شرق«دیرالزور» برای بهره برداری از میدان های نفت و گاز آن جا و استفاده از درآمدهایش برای حمایت مالی برای ایجاد دولت جدایی طلب کرد در شمال سوریه با حمایت آمریکا را فاش کرد.

سوم: شرکت«آرامکو»ی عربستان سعودی اعلام کرد که یک هیأت فنی به میدان نفتی «العمر» سوریه فرستاده است تا قراردادی را با نیروهای اشغالگر آمریکایی برای سرمایه گذاری جهت راه اندازی چاه های نفت و گاز این میدان و اقدامات نگهداری و حفاری و آغاز صادرات قرارداد امضا کند.

چهارم: رسیدن کارشناسان نفت و گاز مصر به شرق دیرالزور با یک بالگرد آمریکایی به منظور مشارکت در عملیات تسهیل غارت و سرقت نفت سوریه. ما تردید داریم که این افراد بدون موافقت دولت مصر این ماموریت را انجام دهند.

پنجم: تأکید «دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا بر سیطره نیروهای کشورش بر این میدان ها و اینکه وی هر کاری که دلش بخواهد با درآمدهای آنها انجام می دهد از جمله آن که بخشی از در آمدها را به اداره خودمختار کُرد و نیروهایش اختصاص دهد؛ گویی این میدان ها و درآمدهایش ملک دولت اشغالگر و غاصبش است.

پرسشی که از اردوغان رئیس جمهور ترکیه می پرسیم این است که آیا به طور مثال می پذیرد که ایالات متحده آمریکا یا روسیه بر کمیت های زیادی از گاز کشورش در آینده برای حمایت مالی گروه های جدایی طلب کُرد، مستولی شوند؟ آیا این اقدام نقض حاکمیت ترکیه به شمار نمی رود؟

همین پرسش را از عربستان سعودی که پادشاهش لقب خادم حرمین شریفین را به یدک می کشد می پرسیم و می گوییم آیا قبول می کند که ایران یا شرکت هایش بر چاه های نفتی عربستان سعودی به منظور تأمین مالی مخالفان کشورش در چند کشور عربی و خارجی استفاده کنند؟

اگر پاسخ دو طرف به این پرسش ها مخالفت است که بی تردید نیز همینطور است پس چرا حکومت های عربستان و ترکیه با این ثروت های نفتی سوریه به گونه ای برخورد می کنند که گویی زمین مشاع و بدون صاحب است؟ و بر کدام اساس قانونی یا اخلاقی نمایندگانی از شرکت آرامکوی عربستان به سوریه فرستاده می شوند یا بر کدام اساس قانونی یا اخلاقی نفت به سرقت برده شده سوریه از طریق اراضی ترکیه به مشتری هایش در خارج فرستاده می شود؟

این نفت متعلق به سوریه است و باید درآمدهایش به طور کامل به دولت و ملت سوریه برسد و ترکیه، عربستان و مصر در رأس کشورهایی باید باشند که با سرقت و اشغال میدان های نفتی اش مخالفت کنند و فرقی نمی کند که چقدر با دولت سوریه مخالف باشند زیرا اقدامات یاد شده این کشورها در بالا نقض صریح همه قوانین بین المللی و اخلاقی است.

ما در این روزنامه با قدرت تمام با همه عملیات غارت ثروت های نفتی و گازی سوریه به ویژه در زمانی که ملت سوریه گازی برای گرم کردن کودکان خود در این زمستان سخت ندارند و صف های طولانی چند کیلومتری خودروها در برابر پمپ بنزین ها به دلیل کمبود سوخت تشکیل شده است، مخالفت خود را اعلام می کنیم.

سوریه از قلب این توطئه قوی و محکم و بهبود یافته بیرون می آید و نقش و جایگاه منطقه ای خود را باز می یابد و ملت این کشور و دوستدارانش درباره این کسانی که از ضعف و شرایط دشوارش سوء استفاده می کنند موضع گیری دیگری دارند.