پایگاه خبری و اطلاع رسانی جماران: به عنوان درسی از امام خمینی(س) از افادات آن عزیز به پاسخ این سؤال خواهیم پرداخت که: معناى استغفار معصومین از گناهان‏ چیست؟ و از این طریق به نگاه خاص و تقریبا منحصر به خود ایشان خواهیم رسید که البته نگاهی آموزنده و اصلاح کننده نگرش و اعتقاد به جایگاه واقعی حضرات معصومین(علیهم السلام) در حوزه اعتقادی است. و خوب است همین جا آورده شود که علو شآن و بزرگی مقام و بلندی مرتبت ولایت کبرای این بزرگواران در نقش منحصر به فردشان در عالم وجود در رساندن فیض باریتعالی به کافه موجودات به ویژه انسان ها در قوس نزولی وجود و رساندن بنی بشر به جایگاه شایسته اش در قوس صعودی وجود در دیدگاه امام خمینی(س) در حدی از اعتبار است که به جرآت می توان ادعا کرد در بین علمای بزرگ شیعه امری اگر نه بی نظیر که کم نظیر است. و شاید همه توفیقات حاصله در خدمت به اسلام و فرهنگ تشیع برای وی هم حاصل همین  بارقه فیضی باشد که از این طریق بر اندیشه و جانش تابیده است. و صد البته هرچه هست ثمره اندیشه ناب توحیدی او است که جان و دل و اندیشه و فکر و روح و ضمیر وی را به تمامه در بر گرفته و تمامی اعضاء و جوارحش را متصرف شده بود تا خدائی بیندیشد و خدائی بگوید و خدائی بنویسد و دلیل راه بیافریند. دقت کنید:
« از جمله چیزهایى که در ماه مبارک هست، قضیه ادعیه ماه مبارک است. انسان وقتى ادعیه ائمه- علیهم السلام- را مى ‏بیند، چه در ماه مبارک، چه در غیر ماه مبارک- خوب، در ماه مبارک زیاد است ادعیه- اگر نبود این که نهى شده ‏ایم از مأیوس شدن از رحمت خدا، ما باید وقتى آنها را مى‏ بینیم بکلى مأیوس بشویم. این امام سجاد است که مناجاتهایش را شما مى ‏بینید و مى‏ بینید چطور از معاصى مى ‏ترسد. مسأله، مسأله بزرگتر از این مسائلى است که ما فکر مى کنیم. مسأله غیر از این مسائلى است که در فکر ما یا در عقل عقلا یا در عرفان عرفا بیاید. مسئله ‏اى است که اولیا مى‏ دانند چى است قضیه. آنها فهمیده‏ اند تا آن اندازه‏ اى که بشر باید بفهمد که قضیه چه بزرگ است و در مقابل چه عظمتى ما هستیم و سر [و] کار ما با کیست. اینها [گرچه]به ما تعلیم مى ‏دهند، و[لی] این طور نیست که دعا[فقط ]براى تعلیم ما باشد. دعا براى خودشان بوده است؛ خودشان مى ‏ترسیدند، از گناهان خودشان گریه  مى‏ کردند تا صبح. از پیغمبر گرفته تا امام عصر- سلام اللَّه علیه- همه از گناه مى‏ ترسیدند. گناه آنها غیر اینى است که من و شما داریم. آنها یک عظمتى را ادراک مى‏ کردند که توجه به کثرت، از گناهان کبیره است پیش آنها. حضرت سجاد در یک شبش- به حسب آن چیزى که وارد شده- تا صبح [گفت:] «اللَّهُمَّ ارْزُقْنى التَّجافِىَ عَنْ دارِ الغُرُورِ وَ الْانابَةَ الى‏ دارِ السُّرُورِ و الْاسْتِعدادَ لِلْمَوتِ قَبْلَ حُلُولِ الْفَوْت». [ یعنی: خداوندا! تجافى و جدایى از سراى غرور( دنیا) و بازگشت به سراى سرور( آخرت) و آمادگى براى مُردن را پیش از جان باختن روزى من بگردان. مفاتیح الجنان، اعمال شب 27 ماه مبارک رمضان‏ ] مسأله، مسئله بزرگى است. آنها در مقابل عظمت خدا، وقتى که خودشان را حساب مى‏ کنند، و مى‏ بینند که هیچ نیستند و هیچ ندارند. واقع مطلب همین است: جز او کسى نیست و چیزى نیست، وقتى که توجه بکنند به عالم کثرت، و لو به امر خدا. ... توجه به مظاهر الهى، از غیب متوجه شدن به شهادت به مظاهر الهى، و لو همه ‏اش الهى است، براى آنها همه الهى است، لکن مع ذلک، از آن جایى که، از آن غیبى که آنها مى‏ خواهند که «کمالِ انقطاع إلیک» است، وقتى که توجه مى‏ کنند به مظاهر، این گناه بزرگ است. این گناه نابخشودنى است، این دار غرور است پیش سجاد.» (صحیفه امام، ج‏20، ص:268و269)

  تعداد بازديدها: 1674

    نسخه قابل چاپ