زمان تولد: آن حضرت نزدیک طلوع فجر، روز جمعه، نیمه ماه شعبان، سال 254 هجرى قمرى (1) در شهر سامراء به طور مخفى و پنهان از دید عموم، پا به عرصه وجود نهاد.

نام: «م ح م م د»(همنام با پیامبر) (2)[صلوات الله و سلامه علیه؛ و عجّل الله تعالى فى فرجه الشّریف].(3).

کنیه: ابوالقاسم، ابوجعفر و....

لقب: بیش از نهصد لقب براى حضرتش ذکر کرده اند که در کتب مختلف موجود مى‌‌باشد از آن جمله: مهدى، حجّت، منتقِم، بقیة الله الا عظم، قائم آل محمّد، صاحب الزّمان و....

پدر: امام حسن عسکرى(صلوات الله و سلامه علیه).

مادر: به نام هاى نرجس، ملیکه، ریحانه، صیقل و سوسن معروف است.

نقش انگشتر: «أنَا حُجَّةُ اللّهِ وَ خاصَّتُهُ».

نمایندگان خاص(نُوّاب خاص): در زمان غیبت صغری، چهار نفر به نام‌‌هاى عثمان بن سعید، محمّد بن عثمان، حسین بن روح، علىّ بن محمّد سمرى، وکالت و وساطت حضرت را بر عهده داشته‌‌اند، که هرگاه مردم مشکل یا مسأله‌‌ای داشتند، به واسطه این چهارنفر با امام(ع) مطرح می‌‌کردند و جواب می‌‌گرفتند.

نواب عام: از آن زمان به بعد براى حضرت، وکیل و نائب خاصّ معرّفى و معیّن نشده است، بلکه مجتهدین جامع الشّرایط -به عنوان وکیل و نائب عامّ- امور جامعه را بر عهده داشته و دارند.

جریان ولادت آن حضرت، همانند حضرت موسى کلیم(ع) در کنار کاخ طاغوت زمان، مخفى و پنهان از دید جاسوس ها و عموم مردم انجام گرفت.

حضرت داراى دو غیبت بوده است: یکى غیبت صغرى[که حدود هفتاد و پنج سال به طول انجامید] و دیگرى غیبت کبرى مى‌‌باشد[که تقریبا از سال330 هجرى قمرى شروع شد].

آن حضرت در همین جامعه، بین افراد رفت و آمد و در مجالس به صورت ناشناس شرکت مى‌‌نماید؛ و نیز همه را مى‌‌بیند و شاهد اعمال همگان خواهد بود.

ولى دیگران هم گرچه او را مى‌‌بینند، امّا شخص حضرتش را نمى شناسند که کدام یک از اشخاص مى‌‌باشد.

افراد بسیارى در غیبت کبرى به محضر مبارکش شرفیاب شده اند و کسب فیض ‍ کرده‌‌اند.

ظهور حضرت: علائم و نشانه هاى متعدّد و گوناگونى جهت ظهور و قیام آن حضرت، توسّط معصومین(علیهم السلام) بیان و مطرح شده است، که در کتاب هاى مختلف اهل سنّت و شیعه به طور مشروح و مبسوط مذکور مى‌‌باشد.

وقتى حضرت در مکّه معظّمه ظهور نماید، 313 نفر از اصحاب و فرماندهان او از اطراف و شهرهاى مختلف در کنار کعبه الهى جمع شوند و در دست هر کدام شمشیرى خواهد بود.

و سپس منادى بین زمین و آسمان گوید: این مهدى موعود است که ظهور کرده و به شیوه حضرت داود و سلیمان(علیهماالسلام) قضاوت خواهد نمود و بیّنه و شاهد، لازم ندارد.

طبق آنچه در روایات آمده است: حکومت آن حضرت بین هفت تا نُه سال به طول خواهد انجامید.(4)

مدّت امامت: حضرت بنابر مشهور بین روایات، روز جمعه، نُهم ربیع الاوّل، سال 260 هجرى قمرى پس از شهادت پدر بزرگوارش، در سنین پنج سالگى به منصب و مقام عظمى و والاى امامت و خلافت نائل گردید.

و از آن زمان تاکنون حدود 1157 سال مى‌‌باشد و در آینده تا هر لحظه که خداوند متعال اراده نماید، امامت و هدایت جامعه را به عهده خواهد داشت.

مدّت عمر: آن حضرت حدود پنج سال، هم زمان با پدر بزرگوارش حضرت ابومحمّد، امام حسن عسگرى(ع) بوده و پس از آن تا این زمان -که روى هم 1180 سال باشد- عمر پربرکت آن حضرت مى‌‌باشد و در آینده تا هر زمان که خداوند بخواهد، تداوم خواهد یافت.

نماز امام زمان(ع) دو رکعت است، که در هر رکعت سوره حمد یک مرتبه و چون به جمله «إیّاک نعبد و ایّاک نستعین» برسد، صد مرتبه آن را تکرار نماید(سپس بقیه سوره را بخواند)؛ و بعد از سوره حمد، یک مرتبه سوره توحید خوانده مى‌‌شود، هر یک از ذکر رکوع و سجود را نیز هفت مرتبه بگوید.

و چون سلام نماز را دهد، تسبیح حضرت زهراء(علیها السلام) را بگوید و در بعضى عبارات آمده است که بعد از آن، نیز در سجده صد مرتبه صلوات بر محمّد و آل محمّد فرستاده شود. و بعد از آن، حوائج مشروعه خود را از خداوند طلب نماید.(5)                          

 شیوه تولّد امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشّریف)

حکیمه دختر امام محمّد جواد و عمّه امام حسن عسکرى(علیهماالسلام) حکایت کند:

روزى منزل حضرت ابومحمّد، امام حسن عسکرى(ع) بودم، چون خورشید غروب کرد، از جاى برخاستم تا به منزل خودمان بروم.

امام حسن عسکرى(ع) فرمود: اى عمّه! امشب را در منزل ما باش، در این شب نوزادى کریم و عزیز به دنیا مى‌‌آید، نوزادى که خداوند زمین را به وسیله او حیات مى‌‌بخشد، او حجّت خداوند متعال خواهد بود.

چون نگاهى به همسرش نرجس کردم، آثار حمل در او ندیدم.

وقتى موضوع را براى امام حسن عسکرى(ع) اظهار داشتم، حضرت فرمود: نزدیک طلوع فجر، وعده الهى عملى خواهد شد و سپس افزود: داستان حمل و زایمان او همانند حضرت موسى(ع) مخفى و ناگهانى است.

آن روز را روزه بودم، بعد از نماز مغرب و عشاء در منزل حضرت افطار کردم و در رختخواب دراز کشیدم، نیمه شب براى نماز شب برخاستم، نرجس ‍ نیز بلند شد و نماز شب خواند، حضرت مرا صدا کرد و فرمود: اى عمّه! مشیّت الهى نزدیک است.

بعد از آن مشغول قرائت قرآن گشتم، ناگهان نرجس ناله‌‌اى کرد، سریع نزد او رفتم، و پارچه‌‌ای روانداز روى آن مخدّره انداختم و پس از ساعتى کوتاه صدائى شنیدم، همین که پارچه را کنار زدم، چشمم افتاد به نوزادى که در حال سجده بود.

او را در بغل گرفتم، بسیار تمیز و خوشبو بود، در همین بین امام حسن عسکرى(ع) فرمود: اى عمّه! فرزندم را بیاور.

هنگامى که نوزاد خود را در برگرفت، اظهار داشت: اى عزیزم! سخن بگو. نوزاد لب به سخن گشود و با زبان فصیح گفت: «أشهد أن لا إله إلاّ الله وحده لا شریک له، و أشهد أنّ محمّداً رسول الله»، سپس نام یازده امام را یکى پس ‍ از دیگرى بر زبان آورد و بر آن ها صلوات و تحیّت فرستاد.

چون صبح شد خدمت امام حسن عسگرى(ع) آمدم تا نوزاد را بار دیگر بنگرم ولى او را نیافتم، گفتم: اى مولاى من! نوزاد عزیز کجاست؟

فرمود: همان طور که حضرت موسى(ع) به ودیعه رفت، نوزاد ما هم به ودیعه رفته است.

و چون روز هفتم شد و بر آن حضرت وارد شدم، فرمود: اى عمّه! نوزادم را بیاور، وقتى به اتاق درونى رفتم، نوزاد را مشاهده کردم و او را در بغل گرفته و بوسیدم.

همین که او را نزد پدر بزرگوارش آوردم، همانند روز اوّلى که به دنیا آمده بود، شهادتین را گفت، پس از آن امام عسکرى(ع) زبان مبارک خود را در دهان نوزاد عزیز قرار داد و نوزاد، زبان پدر را همانند شیر و عسل مى‌‌مکید.

پس از آن، امام(ع) فرمود: عزیزم! سخن بگو.

نوزاد مجدّدا، همانند قبل پس از شهادتین، یکایک ائمّه(علیهم السّلام) را نام بُرد و صلوات و سلام بر آن‌‌‌‌ها فرستاد.

سپس این آیه شریفه قرآن را تلاوت نمود:

«وَ نُریدُ أنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِى الاْرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أئمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثینَ وَ نُمَکِّنَ لَهْمُ فِى الاْرْضِ وَ نُرِىَ فِرْعَوْنَ وَ هامانَ وَ جُنُودَهُما مِنْهُمْ ما کانُوا یَحْذَرُونَ».(6)

و بعد از آن، نام کتاب‌‌‌هائى را که بر حضرت شیث، ابراهیم، ادریس، نوح، هود، صالح، موسى و عیسى(علیهم السّلام) نازل شده بود، بر زبان شیرین و مبارک خویش جارى نمود.(7)

پی نوشت ها:

1- مطابق با بیست و دوّم مرداد ماه، سال 247 هجرى شمسى مى‌‌باشد.

2- نام و لقب مبارک آن حضرت به عنوان امام «محمّد، مهدى»(ع) طبق عدد حروف أبجد کبیر -92، 59- مى‌‌باشد.

3- طبق احادیث وارده: گفتن نام صریح امام زمان(عج)[محمد] در زمان غیبت، حرام و غیرمجاز است.

4- شخصى از امام جعفر صادق(ع) سؤال نمود که امام زمان(ع) چند سال حکومتش به طول مى‌‌انجامد؟ حضرت فرمود: هفت سال، روزها و شبهایش به اندازه‌‌‌اى طولانى مى‌‌گردد که یک سال آن مساوى است با ده سال از سالهاى دوران شما، پس مجموع حکومت آن حضرت هفتاد سال از سالهاى شما خواهد بود.(غیبة طوسى: ص474، ح 497، إعلام الورى: ج2، ص290).

و در بعضى روایات آمده که مدّت حکومت حضرت 309 (سیصد و نُه) سال خواهد بود.

5- ولادت و دیگر حالات حضرت برگرفته شده است از: اصول کافى: ج 1، تهذیب الاحکام: ج 6، تاریخ اهل البیت علیهم السلام، مجموعة نفیسة، أعیان الشیعه: ج 2، کشف الغمّة: ج 2، ینابیع المودّة، بحارالانوار، جمال الاُسبوع، دعوات راوندى، إعلام الورى طبرسى: ج 2، دلائل الامامة و....

6- سوره قصص: آیه 5.

7- تلخیص از: إکمال الدّین: ص 424 - 426، غیبت طوسى: ص 141، إعلام الورى طبرسى: ج 2 ص 215، أعیان الشّیعة: ج 2، ص 45 - 46، ینابیع المودّة: ج 3 ص 301، عیون المعجزات: ص 142 و مجموعه نفیسه: ص 242 با این تفاوت که نام مبارک 14 معصوم را بترتیب بیان فرموده است ؛ و ما بجهت اختصار و روشن بودن، فقط به اشاره بسنده نمودیم.

منبع: چهل داستان و چهل حدیث از امام زمان علیه السلام , و  وب برای همه مفیده

برگرفته از: ahlolbait.blog.ir