ظاهراً این دیدار به همین منظور ترتیب داده شده بود تا اجازه هیچ نوع خللی در امر مذاکرات داده نشود، حداقل نیروهایی که خود را منتسب به داخل نظام می‌دانند از چنین اقدامی منع شوند.

نکات مهم اظهارات ایشان در این دیدار را می‌توان چنین خلاصه کرد که؛ «مسائل کشور را به گفت‌وگوها گره نزنیم. به این گفت‌وگوها نه به صورت افراطی خوشبین هستیم و نه به صورت افراطی بدبین... بالاخره کاری و حرکتی است که تصمیم‌گیری شده و در قدم‌های اول هم خوب اجرا شده است. البته به طرف مقابل خیلی بدبین هستیم؛ اما به توانایی‌های خودمان خوش‌بین هستیم.»

شاید برای تندروهای انقلابی‌نما چنین حمایت صریحی دور از انتظار بود. تمام موارد گفته‌شده دقیق و صریح است. گره نزدن روند جاری به مذاکرات امر درستی است. البته چه بخواهیم و چه نخواهیم مردم و سرمایه‌گذاران روی سرنوشت این مذاکرات حساب باز می‌کنند چون نتایج آن بر ارزیابی و هزینه و فایده سرمایه‌گذاری تاثیر مستقیم دارد.

پرهیز از افراط در خوشبینی یا بدبینی نیز امر روشنی است. این گزاره از یک سو متوجه کسانی است که فکر می‌کنند ماجرا تمام شده، و از سوی دیگر در نقد کسانی است که می‌گویند قطعاً شکست خواهد خورد و ایران برای اثبات بی‌فایده بودن مذاکره آن را پذیرفته است.

در مورد مصوب بودن این مذاکرات نیز نظر ایشان خیلی صریح است؛ به عبارت دیگر وضعیت قانونی و مهمتر از آن وضعیت سیاسی این تصمیم، که مبتنی بر اراده تمامی نظام است، مورد تایید قرار گرفته است. بعلاوه گام اول را هم بطور کامل و به درستی تایید کرده‌اند.

نکته بعدی هم بدبینی زیاد به طرف مقابل است و این نیز بسیار بدیهی است. همیشه باید محتاط بود و با درایت و نه خوش‌بینی به طرف مذاکره نگریست ولی این امر باید همسو با نشان دادن اراده برای توافقی شرافتمندانه باشد.

این نکته نیز در آخرین بخش سخنان نقل‌شده مشهود است که خوش‌بین بودن به توانایی‌های خودمان است. البته با گذشت زمان نگاه خوشبینانه تقویت شده است نمونه آن سخنان نماینده ترامپ در مذاکرات است.

ویتکاف تاکید می‌کند که؛ ایالات متحده به دنبال برچیدن کامل برنامه هسته‌ای ایران نیست. این اظهارات ویتکاف نشان می‌دهد که آمریکا به دنبال محدود کردن سطح غنی‌سازی اورانیوم جمهوری اسلامی ایران است، نه انحلال کامل برنامه هسته‌ای، چنان‌که اسرائیل خواستار آن است. 

ولی او نکته مهمی را آگاهانه نگفته است. شاید ویتکاف درست می‌گوید که ایران برای یک برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای نیاز به غنی‌سازی ۶۰ درصد ندارد، ولی نباید فراموش کند که ایران این اقدام را به عنوان یک عمل متقابل و هنگامی انجام داد که ایالات متحده از تعهدات خود شانه خالی کرد.

بنابراین روشن است که فارغ از این نکته می‌توان این موضع‌گیری را نشانه بسیار مثبتی برای رسیدن به توافق تعبیر کرد. اکنون این پرسش کلیدی را طرح می‌کنیم که کدام رسانه‌ها درک بهتری از سیاست‌های نظام در این زمینه داشتند و با آن همراهی کردند؟

گرچه اطمینان نداریم که رسانه‌های تندرو از این بعد نیز با این گفت‌وگوها همراهی کنند ولی تا اینجا در کدام‌یک از نکات مورد اشاره رهبری همسو با آن بودند و زمینه‌سازی رسانه‌ای کردند.

ما از روز شنبه تا امروز هر پنج سرمقاله خود را به این مسئله مهم اختصاص داده‌ایم تقریباً همه نکات مورد نظر مقام رهبری را پیش از این اشاره کرده بودیم ولی تندروها جز سنگ‌اندازی و مخالفت کار دیگری نمی‌کردند.‌

کاش این مواضع ناشی از بی‌اطلاعی و ناآگاهی آنان بود ولی در واقعیت به دلیل دشمنی با این خط مشی ملی و مردمی بود و الا فهمیدن اینکه اجرای چنین سیاستی بدون تایید و اطلاع مقامات عالی شدنی نیست نیازمند هوش و ذکاوت زیاد نیست.

در هر حال امیدواریم شرایطی پیش آید که مقامات کشور با حمایت مردم این فرایند را به سود ایران عزیز به پیش ببرند و به سرانجام مطلوب برسانند.

*هم میهن