انصار الخميني (ره) :: امام(ره) چگونه از بزرگان استقبال می‌کردند؟

تاريخ انتشار: 09 فروردين 1403 ساعت 13:57:04

امام(ره) چگونه از بزرگان استقبال می‌کردند؟

چهار نفر از بزرگان و قدیمی های تهران قصد دیدار با امام را داشتند. خبر رسید که به در حسینیه رسیده اند. امام خطاب به اعضای دفتر فرمودند: کارها را بگذارید برای بعد آقایان معطل نشوند.

جی پلاس، از ویژگی های برجسته و بارز در وجود امام خمینی (س) که همگان به آن اذعان داشتند و دارند، بزرگداشت و تکریم علما و بزرگان است، هر چند که مردان خدا همه صفات در وجودشان به حد اعلا رشد می کند و تجلی می یابد. رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله‌‌ و سلم فرموده اند:‌

‌‌ «مَن استَقبَلَ العُلَماءَ فقَدِ استَقبَلَنی... و مَن‌‎ ‎‌جالَسَ العُلَماءَ فَقَد جٰالَسَنی و مَن جالَسَنی‌‎ ‎‌فَکأنَّمٰا جٰالَسَ رَبّی»‌‎[1]‎‌.‌

هر که به استقبال دانشمندان رود، مرا‌‎ ‎‌استقبال کرده است و هر که با دانشمندان‌‎ ‎‌نشیند با من نشسته است و هرکه با من نشیند‌‎ ‎‌چنان است که با پروردگار من همنشینی‌‎ ‎‌کرده باشد.‌

حضرت امام برای افراد مُسن به ویژه علما و بالاخص‌‎ ‎‌کسانی که با ایشان سابقۀ همنشینی علمی داشتند،‌‎ ‎‌احترامی‌‌ ‌‌خاص قائل بودند. امام معمولاً کارهای دفتر را‌‎ ‎‌مقدّم می کردند و همیشه بعد از انجام کارهای دفتر و مهر‌‎ ‎‌شدن قبض ها، افراد دیگر را به حضور می پذیرفتند. یک‌‎ ‎‌روز، هنگامی که اعضای دفتر در خدمتشان مشغول‌‎ ‎‌کارهای روزمره بودند، فرمودند: «ببینید آقایان آمده اند‌‎ ‎‌یا‌‌ ‌‌نه؟».‌

‌‌منظورشان از آقایان، چهار نفر از علمای معمّر و‌‎ ‎‌قدیمی تهران بود که قرار بود آن روز به ملاقات بیایند.‌‎ ‎‌هنگامی که به عرض رسید که آقایان به در حسینیه‌‎ ‎رسیده اند، خطاب به اعضای دفتر فرمودند: «کارها را‌‎ ‎‌بگذارید برای بعد، آقایان معطل نشوند».‌

‌‌در فاصله ای که آقایان علما آهسته آهسته به‌‎ ‎‌اتاق‌‌ ‌‌ایشان می آمدند، معظم له نیز برخاستند و لباس‌‎ ‎‌کامل، شامل قبا، عبا و عمامه را پوشیدند. محاسنشان را‌‎ ‎‌مقابل آیینه شانه زدند و برای ورود آقایان آماده شدند...‌

وقتی که آقایان وارد شدند، امام تمام قامت بلند شدند‌‎ ‎‌و با آنان روبوسی کردند و برای اولین بار دیده شد که‌‎ ‎‌روی صندلی خودشان ننشستند و با جمع آقایان روی‌‎ ‎‌زمین نشستند و با آنان گفتگو کردند‌‎[2]‎‌.‌

برشی از کتاب سبزتر از سبز؛ ص 33-34

1. میزان الحکمة، حدیث 13902.

2. در سایه آفتاب، ص 101.