هر دو مدل آن انجام شده است. البته این یک‌ مثال است و کارهایی که شده فقط به این موضوع محدود نبوده است. ما به دنبال آن بودیم که رسانه محتوای جذاب‌تری پیدا کند و به شکل زیرساختی نیز می خواستیم کارهایی انجام دهیم که چالش‌ها و مشکلات به کمترین حد برسد. برای نمونه، در انتخاب مدیران یکی از اشکالات صداوسیما این است که اغلب مدیران ارشد آن بر اساس خواسته‌ی قدرت‌های بیرونی سازمان انتخاب می‌شوند یا مبنای انتخاب این است که به چه جهت سیاسی گرایش دارند یا از کجا حساب می‌برند و به کجا امتیاز می‌دهند.

من معتقد بودم که صداوسیما به اندازه‌ی کافی مدیر دارد که توانایی انجام کار را دارند. به همین خاطر تمامی معاونین مجموعه را از داخل صداوسیما انتخاب کردم نه کسانی از بیرون که «صفر کیلومتر» بودند و تجربه‌ی کار رسانه‌ای یا مدیریتی نداشتند. یا با وجود داشتن این تجارب موفق نبوده باشد. قاعدتاً اگر کسی در حوزه‌ی کار قبلی خود موفق نبوده و کارنامه‌ی قابل قبولی نداشته باشد نباید مسئولیت بالاتری بگیرد.» او در این مورد که اعترافات تلویزیونی در آن مقطع از چه جنسی بود؟ ادامه داد: «درخواستی برای پخش اعترافات نشد.»

رییس سابق سازمان صدا و سیما در پاسخ به این سوال که یکی از اتهاماتی که به شما در  زمان ریاست بر صداوسیما می‌زدند این بود که شما بستر نفوذ در آنجا را فراهم کردید. موضوع نفوذ و نفوذی‌ها که در این سال‌ها خیلی مطرح شده را چه در رسانه و چه در مقیاس بزرگتر، در‌ کشور چگونه می‌بینید؟ گفت: «البته این اتهام به من نمی‌چسبید.

یک مورد بود که در پاسخم به آقای طائب که در کتاب روایت یک استعفا هم آمده همه‌ی مسائل روشن شده است. خانمی که ۵ سال در آمریکا زندانی بوده و مسئولیت مشخص و محدودی در سازمان صداوسیما به او داده شد. مسئولیت ایشان در سازمان در حوزه‌ی مشخصی بود و با توجه به سابقه‌ی سه پرونده خاص قرار شد این سه پرونده را بررسی کند که هر سه هم همچنان مبهم است و زد و بند و فساد مالی در آن وجود دارد.»

او با تاکید بر اینکه اگر رسانه ملی بخواهد اعتراضات را پوشش دهد مسئولان برنمی‌تابند، اضافه کرد: «برای مثال، در اعتراضات اجتماعی اگر رسانه ملی بخواهد این اعتراضات را پوشش دهد به دلیل آنکه نگاه امنیتی در نظامات کشور پررنگ‌تر شده مسئولان امر برنمی‌تابند. زیرا می‌گویند وقتی رسانه ملی چنین اخباری را پوشش دهد باعث می‌شود که آن رفتار قانونی شود و ترویج پیدا کند و ادامه داشته باشد.

اگر هم رسانه ملی اعتراضات را پوشش ندهد میدان به دست رسانه‌های ماهواره‌ای و شبکه‌های اجتماعی می‌افتد. اگر به این موضوع کمی عمیق‌تر نگاه کنیم باید بگوییم که آیا اصولا باید مجوز بدهیم که اعتراض باشد یا نه.»

او در پاسخ به سوال دیگری در این رابطه که با توجه به جایگاهی که در آن سال‌ها داشتید قاعدتا دیدارهای خصوصی هم با رهبری داشته‌اید و موارد دیگری از انتقاداتی که دارید هم مطرح کردید چه انتقاداتی را مطرح می‌کردید و واکنش‌شان چه بود؟ اضافه کرد: «در آن دوره من مشکل اساسی را نحوه‌ی اداره‌ی صداوسیما می‌دانستم و صداوسیما را یک تشکیلاتی می‌دیدم که طی سال‌ها از تشکیلات رسانه‌ای به تشکیلاتی اداری تبدیل شده است.

تشکیلاتی با تعداد زیادی مدیر و پرسنل که این سیستم را ناکارآمد کرده بود و یک بروکراسی اداری که هر نوع تصمیم‌گیری مدیریتی را با مشکل و چالش مواجه می‌کرد. در یک سال اول کار اصلی‌ام این بود که این تشکیلات را به یک رسانه‌ی چابک با مدل رسانه‌ای و تصمیمات مستقل تبدیل کنم. برای نمونه، در دوره‌ی ما هیچ اعتراف تلویزیونی از زندانی‌ها از صداوسیما پخش نشد. زیرا معتقد بودم این مدل روش درستی نیست.»