هجوم سراسری دشمن بعثی عراق در خیزی بلند با هدف حداکثری جدا سازی استان خوزستان و حداقل دستیابی  به هر دو سوی ساحل اروندرود و تامین عمق استراتژیک آن، با تصرف شهرهای خرمشهر و آبادان در واپسین ساعات تابستان 1359 به اجرا درآمد. بغداد برای عملی کردن ایده تجاوزگرانه خود پیش از آن عرصه های جدیدی به موازات اقدامات نظامی، همچون ابزار رسانه و ظرفیت های دیپلماسی درسطح جهان را نیز با خود همراه کرده بود. برای این منظور دولت صدام ابتدا با دیپلماسی پرتحرک، ضمن جا انداختن آنچه خطر نفوذ انقلاب اسلامی به سایر نقاط می خواند، واحد های سیاسی منطقه  و فرا منطقه ای که در پی قدرت یابی نظامی مستقل در ایران منافع خود را درخطر می دیدند را مجاب کرد که توان مقابله با گسترش انقلاب اسلامی و محصورکردن آن در مرزهای خود را دارد. در همین راستا نیز دست کم از یک سال قبل در اقدامی پیش دستانه با یافتن جای پائی در رسانه های مطرح و تاثیرگذارغربی – عربی که عرصه تاخت و تاز علیه انقلاب رهائی بخش مردم ایران بودند، زمینه را برای هجومی تجاوزگرانه تدارک دید. بنابراین این ادعا که جنگ در نتیجه تنش های فی مابین ایران و عراق که در پی اعدام آیت الله سید محمد باقر صدر از سوی رژیم بعث عراق به اوج خود رسید، برکشورمان تحمیل شد، نمی تواند با واقعیت های تاریخی همخوانی داشته باشد.

اسناد انتشار یافته بعد از سقوط رژیم بعثی عراق، گویای آن است که صدام قبل از بروز نشانه هائی از تنش در روابط با دولت تازه تاسیس برآمده پس از انقلاب اسلامی، خود را برای جنگی گسترده علیه ایران آماده می کرده است. به گفته حسن العلوی نویسنده و روزنامه نگار مشهور عراقی که عکس های وی گفته هایش را نیزتصدیق می کند، صدام یک سال قبل ازآغاز جنگ در سفری به همراه وزیر دفاع و سایر کارشناسان نظامی ارتش عراق، مناطق مرزی ازخانقین تا شلمچه را جهت هجوم سراسری مورد ارزیابی میدانی قرار داده و در شلمچه خطاب به همراهان خود می گوید:" این منطقه برای پیشروی واحدهای زرهی مناسب تر است!همزمان با این اقدام فارغ التحصیلان ششمین دوره دانشگاه افسری ارتش عراق خبری را از دهان استادان خود جملاتی می شنوند، مبنی براینکه دوره آنان، دوره پیروزی نام گرفته و آنان فاتحان محمره (خرمشهر) خواهند بود! این درشرایطی است که هیچ نشانه ای از تنش میان دولت انقلاب و دولت بغداد به چشم نمی آید. سرانجام صدام با شلیک اولین گلوله توپ به سمت ایران در نیمروز 31 شهریور 1359 جنگ تحمیلی علیه کشورمان را آغاز و از این صحنه درکنار ملک حسین پادشاه اردن عکس یادگاری می گیرد.

برآورد دیکتاتور بغداد و مشاورینش درآغاز جنگ این بود که قوای مسلح ایران فاقد کارآئی لازم بوده و ساختار مدیریتی کشور پس ازانقلاب به دلیل از هم گسیختگی و عدم انسجام قادر به مقابله با تهاجم سراسری ارتش عراق نخواهد بود. بنابراین با راهبرد جنگ سریع  در کوتاه مدت می توان به اهداف از پیش تعیین شده دست یافته و با بازی سیاسی هماهنگ با محافل بین المللی حداقل ساحل شمالی اروند رود را مال خود کرد.  فرماندهان ارتش عراق نیز به صدام وعده داده بودندکه ظرف  48 ساعت خرمشهر وآبادان را به تصرف درآورده و حداکثر یک هفته بعد تانک هایشان  پهنه خوزستان را به تسلیم وادار خواهند نمود! اما این پیش بینی صدام و صدامیان درست از آب در نیامد و رویاهای قادسیه صدام با شکست مواجه شد. 

این شکست و ناکامی دیکتاتور بغداد اتفاقی نبود و ریشه در هویتی داشت که ایران و ایرانی با آن شناخته می شود.تاریخ این مرز و بوم نشان داده است همواره در بزنگاه های خطر خیز ساکنان این خطه پهناور به صحنه آمده وبا واکنش مناسب شرایط را به گونه ای رقم زده اند که دشمنان از دست یابی به اهداف شوم

*حسن العلوی یکی از بنیان گذاران حزب بعث و در عین حال از روزنامه نگاران مشهور عراقی است که به حسنین هیکل صدام شهرت یافته بود. وی بعدها به دلیل اختلافات سیاسی با صدام حسین عراق را ترک کرد و پس از ترک عراق کتابی در توصیف شخصیت روانی صدام نوشت وناگفته های بسیاری  درارتباط با مناسبات دیکتاتور عراق با اطرافیانش را فاش کرد. در این کتاب حسن العلوی برای نخستین  بار از سفر صدام به نوار مرزی خانقین تا شلمچه چند ماه پس از پیروزی انقلاب سخن به میان آورده و می نویسد در این سفر وزیر دفاع وتنی چند از افسران عالیرتبه ارتش عراق وی را همراهی می کردند. حسن العلوی یکی از مخالفان اعدام صدام بود ودرعلت مخالفت خود می گفت با اعدام صدام اسرار بسیاری همچنان سر به مهر باقی خواهد ماند.