انصار الخميني (ره) :: روایتی از نگاه انحرافی به حضور زنان در نهضت و برآشفتگی امام (ره)

تاريخ انتشار: 21 خرداد 1402 ساعت 23:03:22

روایتی از نگاه انحرافی به حضور زنان در نهضت و برآشفتگی امام (ره)

روز به روز بر آتش نهضت مردمی امام خمینی دمیده می شد. زنان از پیر و جوان، دوشادوش مردان در راهپیمایی ها شرکت می کردند. در این میان بودند افرادی که یا از سر دلسوزی یا از سر بعضی تعصبات نسبت به این حضور اظهار نگرانی می کردند که خبرش امام را بر آشفت. روایت مرحوم محتشمی از نوع برخورد امام با این نگاه خواندنی است.

جماران، نهضت امام خمینی (س) نهضتی بود که زنان همگام و هم قدم با مردان در راه به تحقق پیوستنش نقش ایفا کردند و همه آن به این دلیل بود که رهبری نهضت بر حضور زنان تاکید مدام داشتند. ایشان با نظریه های متحجرانه درباره حضور زنان مخالف بودند و زنان را پیشگامان نهضت می دانستند. هر جا مخالفتی با این حضور می شد، بر می آشفتند و نهیب می زدند. مرحوم حجت الاسلام و المسلمین سید على اکبر محتشمى پور در خاطره ای به باور امام خمینی(س) درباره حرکت های سیاسی اجتماعی زنان پرداخته که نوع تفکر ایشان را به روشنی مشخص می کند. هر چند که در جای جای سخنانشان بر این مساله تاکید شده است:

بعضى از آقایان از تهران و قم به امام در نجف پیام داده بودند که به هر حال ممکن است خانم هایى که در راهپیمایى ها و تظاهرات شرکت مى کنند، دستگیر شوند هتک حرمت شوند و از این رو از امام خواسته بودند: شما بفرمایید که خانم ها در راهپیمایى ها شرکت نکنند. اگر نظر شما به آنها برسد، قطعاً اطاعت مى کنند. امام با شنیدن این پیام به شدت برآشفته و عصبانى شدند چون معتقد بودند مبارزه و حرکت سیاسى و اسلامى بدون حضور خانم ها قطعاً ناقص است و به ثمر نمى نشیند. هر کس نیز که چنین اعتقادى ندارد اعتقادش فاسد است و انحراف و اعوجاج دارد. پس از آن نیز پیام دادند: «خانم ها دوش به دوش مردان و در کنار آقایان در تمام مراحل شرکت داشته باشند و هیچ کس حق ندارد که نظر و صحبتى نسبت به مسأله جدا کردن خانم ها از حرکت هاى سیاسى و اجتماعى و فرهنگى داشته باشد». (پابه پاى آفتاب؛ ج 2، نشر پنجره، چ سوم، بهار 75، ص 156 -157)

ایشان در سخنرانی در جمع بانوان موسسه دوازده فروردین که در تاریخ دهم دی ماه سال 58 صورت گرفت، فرموده اند:

«من در جامعۀ زن ها یک جور تحول عجیبی می‌ بینم که بیشتر از تحولی است که در مردها پیدا شده، و آن قدری که این جامعۀ محترم به اسلام خدمت کردند در این زمان، بیشتر از آن مقداری است که مردها خدمت کردند. خدمت مردها هم بسیارش مرهون خدمت زن هاست. در مردها یک حسی است که اگر ببینند زن ها بیرون آمدند از خانه‌ ها برای یک مقصدی، اگر قوه‌ شان یکی باشد، ده تا می‌ شود، و در مملکت ما این طور شد که بانوان همدوش بلکه جلوتر از مردها از خانه‌ ها بیرون آمدند و در این راه اسلامی زحمت کشیدند و رنج دیدند. جوان دادند، شوهر دادند، برادر دادند، مع‌ ذلک رنج کشیدند و عمل کردند، پشتیبانی از اسلام کردند. و مردها هم بسیاری به تبع زن ها این کار را کردند.

(صحیفه امام، ج 11، ص 510)