به گزارش جماران، زنان و کودکان افغان در زمستان سخت از سوءتغذیه رنج می‌برند.

سخنگوی برنامه جهانی غذا روز پنجشنبه ۲۶ ژانویه درباره‌ی نرخ بالای سوءتغذیه در افغانستان هشدار داد و آن را در بالاترین حد خود توصیف کرد، به‌طوری‌که به گفته وی نیمی از مردم این کشور در طول سال گذشته متحمل گرسنگی‌های شدید شده‌اند.

به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان در ماه اوت سال ۲۰۲۱ منجر به توقف یکباره کمک‌های خارجی به این کشور شد؛ امری که میلیون‌ها نفر را به سمت فقر و گرسنگی سوق داد.

تحریم‌های اعمال شده علیه طالبان، توقف نقل‌وانتقالات بانکی و مسدودشدن ذخایر ارزی افغانستان، دسترسی به نهادهای بین‌المللی و کمک‌های خارجی را محدود کرده است. پیش از خروج نیروهای ایالات متحده و ناتو بخشی از اقتصاد افغانستان تا حدودی بر پایه همین کمک‌های خارجی استوار بود.

فیلیپ کراپف سخنگوی آژانس غذای سازمان ملل در کابل در این زمینه گفت: «فارغ از اینکه در چه فصلی از سال باشیم، نیمی از مردم افغانستان  از گرسنگی شدید رنج می‌برند و میزان سوءتغذیه در افغانستان به رکورد بالایی رسیده است.»

وی افزود «در این کشور ۴۰ میلیون نفری، دست‌کم هفت میلیون کودک (زیر پنج سال) و مادران از سوءتغذیه رنج می‌برند.»

کراپف در عین حال گفت: «درست است که افغان‌ها از گرسنگی نمی‌میرند، اما دیگر چیزی برایشان نمانده تا با آن بتوان جلوی وقوع این بحران انسانی را گرفت.»

درست است که افغان‌ها از گرسنگی نمی‌میرند، اما دیگری چیزی برایشان نمانده تا با آن بتوان جلوی وقوع این بحران انسانی را گرفت.

تا کنون آژانس‌های امدادی به روش‌های مختلف به افغان‌ها کمک‌های غذایی، آموزشی و مراقبت‌های درمانی از جمله گرمایش، پول نقد برای تأمین سوخت و لباس گرم ارائه می‌کردند؛ اما توزیع این اقلام تحت تأثیر فرمان اخیر طالبان قرار گرفته است، فرمانی که به موجب آن اشتغال زنان در سازمان‌های غیردولتی ملی و بین‌المللی ممنوع شد.

آقای کراپف گفت: «این ممنوعیت در بدترین لحظه ممکن رخ داده است. چرا که اوضاع به حدی وخیم است که خانواده‌ها حتی نمی‌دانند چطور و از کجا باید وعده بعدی غذایی خود را تامین کنند.»

برنامه جهانی غذا مدت‌ها قبل از صدور فرمان اخیر طالبان، با پیش‌بینی احتمال موج کنونی سرمای زمستان، تحویل و توزیع کمک‌های خود را افزایش داد و ارسال بسته‌های کمک‌های اضطراری غذایی به ۱۵ میلیون نفر در این ماه را در دستور کار خود قرار داده بود.

آثار ممنوعیت کار زنان بر امدادرسانی

هر چند برنامه جهانی غذا به طور مستقیم تحت تاثیر ممنوعیت اخیر قرار نگرفته است، اما ۱۹ سازمان غیر دولتی همکار با این نهاد سازمان ملل به دنبال صدور حکم ممنوعیت اشتغال زنان افغان به تاریخ ۲۴ دسامبر ۲۰۲۲، کلیه فعالیت‌های خود را در این کشور به حالت تعلیق در آورده‌اند.

علاوه بر این، فرمان اخیر طالبان موجب به تعلیق درآمدن فعالیت ۱۱۵ کلینیک بهداشتی از مجموع ۴۳۷ کلینیک سیار در افغانستان شده است و همین کافی بود تا خدمت‌رسانی به بیش از ۸۲ هزار کودک و زن باردار و شیرده مختل شود. همچنین یک پروژه آموزشی که به نزدیک ۴۰ هزار نفر از زنان خدمات ارائه می‌داد نیز تعطیل شده است و در یک مورد دیگر نیز توقف برنامه موسوم به «میان وعده در مدرسه» ۶۱۶ هزار دانش‌‌آموز را از دریافت خدمات تغذیه‌ای محروم کرده است.

انیسه صمدی پرستار ۳۲ ساله یک کلینیک تغذیه در کابل گفت که «بدون حمایت آژانس‌هایی مانند برنامه جهانی غذا و سازمان بهداشت جهانی اکثر کودکان و مادران خواهند مرد.» او روز پنجشنبه به آسوشیتدپرس گفت که اکنون بیش از هر زمان دیگری به کمک این نهادها نیاز است.

وی اضافه کرد: «در طول پنج ماه گذشته متوجه شدم که شمار بیماران رو به افزایش گذاشته است. سه ماه پیش ۴۸ بیمار داشتیم. ماه گذشته ۷۶ و این ماه تا الان ۶۹ یا ۷۰ بیمار داشتیم، بیشتر بیمارانمان دوقلوهایی هستند که خیلی ضعیف شده‌اند در حالی که مادرانش نیز ضعیف هستند.»

او گفت که کمبود دارو در کنار فقر و کمبود غذا به این معنی است که حتی یک بیماری ناچیز نیز می‌تواند برای بسیاری از افغان‌ها به یک مشکل جدی تبدیل شود.

یک مشاور تغذیه نیز در این زمینه می‌گوید که به کودکان در این کلینیک غذای مقوی می‌دهیم ولی می‌بینیم که دوباره با علایم ذات‌الریه برمی‌گردند و دچار کاهش وزن شده‌اند. خانم حسین‌زاده در این خصوص افزود که «مادرها در جواب به ما می‌گویند که هیزم یا راه دیگری برای گرم نگه‌داشتن فرزندانشان در خانه ندارند. آن‌ها غذای کافی نیز برای تغذیه آن‌ها در خانه ندارند.»

یک زن افغان ۲۴ ساله که برای اولین بار مادر شده است با مراجعه به این کلینیک می‌گوید شیر کافی برای تغذیه فرزندش ندارد. شوهر او نیز قبلا شاغل بوده ولی هم اکنون بیکار است.

این مادر جوان گفت: «از زمانی که طالبان روی کار آمدند، وضعیت اقتصادی بسیار بد شد و مردم غذایی برای خوردن ندارند. مردم سه‌وعده در روز غذا نمی‌خورند.» او افزود: «اگر چنین مرکزی برای حمایت از ما نبود، ممکن بود فرزندم را از دست بدهم.»

طالبان در ادامه سرکوب حقوق و آزادی‌های زنان و دختران حکم ممنوعیت اشتغال زنان در سازمان‌های غیردولتی را صادر کرده است. این فرمان علی‌رغم محکومیت‌های بین‌المللی و هفته‌ها مبارزه برای رفع آن، همچنان پابرجا است.

امینه محمد عالی‌ترین مقام زن در سازمان ملل متحد، روز چهارشنبه گفت که در دیدار با وزرای طالبان در افغانستان از همه توان خود و هر چه در چنته داشته استفاده کرده تا بلکه بتواند مقامات طالبان را راضی کند تا به سرکوب زنان و دختران پایان دهند. خانم محمد از کشورهای مسلمان خواست تا کمک کنند طالبان را از «قرن سیزدهم میلادی به قرن بیست و یکم میلادی» بیاورند.

نیازمندان افغانستان برای زنده ماندن در زمستان به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند

نیازمندان در افغانستان که به‌دلیل سرمای شدید و شرایط سخت زندگی نمی‌توانند امرار معاش کنند، منتظر کمک‌های سازمان‌های بشردوستانه هستند.

مردم افغانستان شدیدترین فصل زمستان در سال‌های گذشته را تجربه می‌کنند. شب‌ها دمای هوا در کابل به 10 درجه سانتی‌گراد زیر صفر و در برخی مناطق نیز به 30 درجه سانتی‌گراد زیر صفر می‌رسد.

نواحی مرکزی و شمالی افغانستان سردترین مناطق هستند. تاکنون در بسیاری از ولایات به‌ویژه غور، بدخشان، پکتیکا و پکتیا 157 نفر بر اثر سرمازدگی جان باختند..

همچنین بیش از 75 هزار راس دام به‌علت سرمای شدید تلف شدند.

به‌دلیل افزایش تقاضای برق و عدم امکان رسیدگی به این تقاضای در زمستان، برق در سراسر افغانستان قطع می‌شود و مردم برای مدت طولانی از برق محروم می‌شوند. حتی به مرکز کابل روزانه حداکثر 8 الی 10 ساعت برق داده می‌شود.

تخمین زده می‌شود آمار مرگ و میر ناشی از سرمای شدید در افغانستان بیشتر باشد.

دسترسی سازمان‌های بشردوستانه به خانواده‌های نیازمند به‌دلیل مشکلات حمل‌و‌نقل در فصل زمستان دشوار می‌شود.

طبق داده‌های سازمان ملل متحد، 28 میلیون نفر یعنی حدود دو سوم جمعیت افغانستان به کمک‌های اضطراری نیاز دارند.

بیش از 1200 خانواده در منطقه چهارراهی قمبر در کابل زندگی می‌کنند. بسیاری از این خانواده‌ها طی چند سال گذشته از ولایات جنوبی مانند قندهار و هلمند به این منطقه آمده‌اند.

این خانواده‌ها ابتدا در چادرها می‌ماندند، سپس با امکانات محدود خود خانه‌های یک اتاقه ساختند. این خانه‌ها از خشت خام ساخته شده و حداکثر 10 مترمربع هستند. در این خانه‌ها به‌طور میانگین 6 الی 8 نفر می‌مانند. اکثر این خانواده‌ها حتی از اجاق گاز محروم هستند. آنهایی هم که اجاق گاز دارند، نمی‌توانند هیزم یا زغال بخرند.

کودکان ساعات اولیه صبح روانه مناطق مختلف شهر می‌شوند و به دنبال امرار معاش می‌گردند. برخی گدایی می‌کنند، برخی بر کفش‌ها واکس می‌زنند و برخی نیز آب، خودکار یا دستمال می‌فروشند.

رجب گل، از جمله ساکنان چهارراهی قنبر شهر کابل است که 2 سال پیش با شوهر و 6 فرزندش از قندهار به این منطقه آمده است.

گل در گفت‌وگو با آناتولی به تشریح بدبختی خانواده‌اش در شرایط سخت زمستانی پرداخته و اظهار داشت که 2 ماه پیش یک روز بیدار شده دیده که شوهرش از سرمازدگی جان باخته است.

وی با بیان اینکه فرزندانش برای امرار معاش خود مجبور هستند گدایی کنند، گفت: اگر می‌توانیم یک قرص نان خشک پیدا کنیم، می‌خوریم. امروز هیچ چه نخوردم. گرسنه هستیم.

گل تصریح کرد: 6 فرزند دارم. اجاق گاز و پتو نداریم. منتظر کمک‌های بشردوستانه هستیم. چیزی نداریم. فرزندانم هنوز کوچک هستند. صبح می‌روم پلاستیک جمع‌آوری می‌کنم.

اجمل حنیفی، فروشنده هیزم در کابل نیز گفت: قیمت هیزم افزایش یافته و مردم دیگر کمتر خریداری می‌کنند. قیمت تُن هیزم سال گذشته 140 دلار بود اما امسال به 180 دلار رسید.

عبدالغفار رحیمی، فروشنده زغال نیز اظهار داشت که برخی فقط 1 یا 2 کیلوگرم زغال می‌خرند، برخی نیز قیمت زغال را می‌پرسند و بدون خریداری دکان را ترک می‌کنند.

رحیمی افزود: سال گذشته قیمت یک تن زغال 120 دلار بود. امسال نیز به 200 دلار رسید. کسانی که سال گذشته نیم تن می‌خریدند، اکنون می‌توانند یک سوم را بخرند.