ایشان در سخنرانی 23 اردیبهشت سال 58 خود با بیان این مطلب به ذکر وظایف این قشر از جامعه پرداخته و می فرمایند:«مقام دانشجو و بعد هم مقام معلم، دانشجوها ذخایر این ملت هستند، مقدرات مملکت ما در آتیه به دست دانشجویان امروز است، یعنى در هر رشته اى که باشند، در رشته حقوق باشند یک نحو مقدرات در سایر رشته ها هم شئونات مختلفه کشور در دست دانشجویان است که آتیه کشور را آنها باید اداره بکنند چنانچه معلمین تربیت کننده اشخاصى هستند که آنها باید مقدرات مملکت را به دست بگیرند، یعنى سعادت یک مملکت کلیدش به دست معلم است و به دست دانشجو. اول معلم که باید تربیت کند قشرهاى جوان را و بعد خود جوانها که باید مملکت را اداره کنند، بنا بر این هر مملکتى در عالم، هر کشورى در عالِم موجودیتش بسته است به دست دانشجو و معلم. کلید سعادت به دست معلم است و همان قدر که معلم بزرگ است مسئولیتش هم بزرگ است. همان قدرى که عالم بزرگ است مسئولیت عالم هم بزرگ است و این فرق نمى کند به اینکه عالم در دانشگاهها باشد یا عالم در علوم قدیمه.» (صحیفه امام، جلد 7، صفحه 254) «مسئولیت زیاد است براى اینکه اگر این جوانها و نیروى جوانى در دست معلمین خوب تربیت بشوند آتیه کشورى خوب است، سعادتمند است، و اگر چنانچه معلمین انحراف داشته باشند و تربیت انحرافى بکنند، مملکت به فساد کشیده مى شود. بنابر این شما جوانها همان قدرى که بزرگ هستید براى اینکه محصل هستید، دانشجو هستید و بعد هم ان شاء اللَّه معلم خواهید شد، همان قدر که بزرگ هستید و شغلتان یک شغل شریف و بزرگ است، مسئولیتتان هم یک مسئولیت بزرگ است.» (صحیفه امام، جلد 7، صفحه 255)

همچنین در خرداد ماه همان سال با بیان اینکه تمام مسائل به دست دانشگاه است، تصریح کردند: «این دو تا قطبِ دانشگاه و روحانى همه مقدرات مملکت تو مشت اینهاست. دانشگاهى، دانشجو، چه دانشجوى قدیمى، چه دانشجوى جدید، همه مسائل توى دست اینها باید حل بشود. اینها قوه متفکره یک ملت هستند. اگر دانشگاه را ما سست بگیریم و از دست ما برود، همه چیزمان از دستمان رفته است‏.» (صحیفه امام، جلد 8، صفحه 141) مجددا در تیر ماه سال 58 بر این نکته تأکید دارند که «شماها ذخایر این مملکت هستید، جوانید، دانشجو هستید، ذخیره این مملکت هستید، طورى بکنید که این ذخیره ها براى مملکتتان مفید واقع بشود و خودتان را اصلاح بکنید تا ان شاء اللَّه یک انسانهاى متعهد صحیح العمل امین؛ کشورتان دست خودتان و خودتان اداره اش بکنید. آدم امین را هیچ کس نمى تواند مُعْوَجش کند. اشخاصى که اعوجاج دارند اینها امانت ندارند؛ اینها صلاحیت ندارند.» (صحیفه امام، جلد 9، صفحه 5)

البته نکته جالب در مورد نگاه معمار کبیر انقلاب اسلامی به دانشجو این است که ایشان با دیدی وسیع و گسترده تمام انبیاء را معلم و تمام بشر را دانشجو می دانند و معتقدند مقام انسانیت اقتضا می کند که چنین باشد و می فرمایند: «مقام معلّم و مقام دانشجو، که باید مغز متفکر یک ملت را تشکیل بدهد، از امورى است که باید به آن توجه زیاد بشود و وظیفه معلم و دانشجو مشخص باشد تا ان شاء اللَّه، بر آن طریقى که اسلام مى خواهد و مقام انسانیت اقتضا مى کند، از همان طریق راه بروند و طىّ مقامات را بکنند و به آنجایى برسند که انسان شوند.

تمام زحمتى که انبیا کشیده اند و تمام رنجهایى که اولیاى خدا از بدو خلقت تا کنون کشیده اند و بعدها هم تا آخر خواهند کشید، مقدمه این بوده است که این موجودى که در خارج به او مى گویند «انسان»، انسان بشود. تمام کتب آسمانى که بر انبیا نازل شده است براى این بوده است که این موجودى که اگر سر خود باشد خطرناکترین موجودات عالَم است، تحت تربیت و تعلیم الهى واقع بشود و بهترین موجودات و افضل تمام خلایق بشود. نهضتهاى اسلامى، نهضتهاى توحیدى، تمام براى همین معنا بوده است. در اسلام همه امور مقدمه انسان سازى است. اگر رها کنند این موجود دو پا را، تمام عالَم را به تباهى مى کشد. براى جلوگیرى از این فسادهاى بزرگ و این جنگهاى ویران کن و این کارهاى بسیار ناروا که در کشورها هست، انبیا آمده اند تا بشر را هدایت کنند به راهى که همه در آن راه سیر کنند و همه انسان صحیح و کامل بشوند. اگر این موجود دو پا تربیت شد، تمام حوایج دنیا و آخرت بشر تحقق پیدا مى‏کند و اگر این موجود دو پا سرخود شد یا به خلاف مسیر طبیعى خودش حرکت کرد، تمام عالَم به تباهى کشیده مى‏شود.

از این جهت، تمام انبیا معلّمها هستند و تمام بشر دانشجو. انبیا مکتبى دارند که در آن مکتب مى خواهند این موجود دوپایى که بدترین موجودات است و اگر رها بشود خطرناکترین موجودات عالَم است، این را به راه مستقیم، به صراط مستقیم هدایت کنند و اجراى این امر را هم خودشان متکفّلند.

از این جهت، معلم و دانشجو محصور به معلمهاى دانشگاه ها یا دبیرستانها یا سایر جاها نیست و دانشجو هم محصور نیست به همان هایى که دانشگاه مى روند. عالَم یک دانشگاهى است و انبیا و اولیا و تربیت شده هاى آنها معلّم هستند و سایر بشر دانشجو و باید دانشجو باشند. عالَم باید، تمام دنیا باید دو طبقه داشته باشد: یک طبقه معلّم و استاد و یک طبقه دانشجو و متعلّم. وظیفه معلّم هدایت جامعه است به سوى اللَّه و وظیفه دانشجو تعلّم.»( صحیفه امام، ج‏13، ص 172)

در بهمن ماه سال 59 نیز در جمع اقشار مختلف مردم این موضوع را تکرار کردند که باید نهضت انبیاء برای هدایت انسان ها به راه انسانیت ادامه پیدا کند و فرمودند: « شما جوانان دانشجو و جوانان عزیزى که از هر جا آمده اید، امید این ملت هستید که باید این راهى را که فرا راه شما گذاشته شده است به آخر برسانید. و این نهضتى را که در راه او آن همه جانفشانى شده است، ادامه بدهید. و این صراط مستقیمى را که انبیا جلو راه بشر گذاشتند و نبى اکرم آخرین انبیا و اشرف همه، آن راه را جلو مردم گذاشتند، و مردم را دعوت به این صراط مستقیم کردند و هدایت کردند به راه انسانیت و خروج از همه انحاى کفر و الحاد و خروج از همه ظلمات به نور مطلق، باید شما جوانها همان راه را ادامه دهید تا اینکه پیرو رسول اکرم و در مکتب حضرت صادق پیروانى‏ شایسته باشید.») صحیفه امام، ج‏14، ص 2)

بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران در سخنرانی دیگری با تأکید بر ضرورت هوشیاری مردم در برابر توطئه های دشمنان اظهارکردند: «صدها سال توطئه شان این بود که باید روحانیون و مذهب از سیاست جدا باشد و استفاده هاى زیاد کردند و ما ضررهاى زیاد از این بردیم، الآن هم گرفتار ضررهاى او هستیم. حالا دیدند آن شکست خورد، یک نقشه دیگر کشیدند، و آن این است که انتخابات حق مجتهدین است، انتخابات یا دخالت در سیاست حق مجتهدین است. دانشگاهی ها بدانند این را که همان طورى که یک مجتهد در سرنوشت خودش باید دخالت کند، یک دانشجوى جوان هم باید در سرنوشت خودش دخالت کند. فرق ما بین دانشگاهى و دانشجو و مثلا مدرسه اى و اینها نیست، همه شان با هم هستند. اینکه در دانشگاه رفتند و یک همچو مطلبى را گفتند، این یک توطئه اى است براى اینکه شما جوانها را مأیوس کنند. (صحیفه امام، ج‏18، ص 368)

نکته دیگر اینکه در صفحه 97 از کتاب ولایت فقیه امام خمینی (س) آمده است: «امام صادق (ع) از قول پیامبر عالیقدر (ص) نقل مى فرماید که «خداوند براى کسى که در پى دانش راه بپیماید، راهى به سوى بهشت مى گشاید؛ و فرشتگان براى ابراز خشنودى خویش (یا خدا) بال و پرشان را بر دانشجو فرو مى گسترند. و براى دانشجو هر که در آسمان است و هر که در کره زمین، حتى ماهى در دریا، طلب آمرزش مى کند. و برترى دانشمند بر عابد، مثل برترى ماه شب چهارده بر سایر ستارگان است. و براستى دانشمندان میراثبر پیامبرانند. و پیامبران هیچ گونه پولى به میراث نمى گذارند؛ بلکه «علم» به میراث مى گذارند. بنا بر این، هر کس بهره‏اى از علم فراگیرد، بهره اى شایان و فراوان برده باشد». (ولایت فقیه، ص 97)