این صندوق که با پول معلمان و فرهنگیان تاسیس و راه اندازی شد، حیات خود را به پرداخت های ماهانه معلمانی مدیون است که هم اکنون به خاطر پایین بودن حقوقشان، به دشواری امورات خود را مدیریت می کنند . اما متاسفانه به جای اینکه محلی برای حل مشکلات فرهنگیان شود، حیاط خلوت عده ای شده است که کمترین قرابت را با فرهنگیان دارند.
یکی از اصلی ترین مشکلات دستگاه عریض و طویل آموزش و پرورش نداشتن درآمد جهت اداره وزارت خویش و اتکای کامل به بودجه دولتی است و از همین اکثر پرداختی های کارکنان این وزارتخانه به خصوص معلمین همواره پایین تر از میانگین سایر نهادها و دستگاه های متممول بوده و هست.
به گزارش خبرنگار اعتدال، در دولت سازندگی و در اواخر سال 1373، سازمان برنامه و بودجه و وزارت آموزش و پرورش سعی کردند برای حل این مساله راه حل منطقی ولی غیر اصولی را به کار ببندند. بدین ترتیب که هر ماهه مقداری از حقوق فرهنگیان به انضمام یارانه یا وام بلاعوض و یا... از سوی دولت در مجموعه مالی به نام صندوق ذخیره فرهنگیان پس انداز شود تا این مجموعه با تبدیل شدن به یک هلدینگ بزرگ و تجارت با سرمایه های ذخیره شده بتواند منابع مالی را برای وزارت آموزش و پرورش تامین نماید.

این صندوق که با پول معلمان و فرهنگیان تاسیس و راه اندازی شد، حیات خود را به پرداخت های ماهانه معلمانی مدیون است که هم اکنون به خاطر پایین بودن حقوقشان، به دشواری امورات خود را مدیریت می کنند . اما متاسفانه به جای اینکه محلی برای حل مشکلات فرهنگیان شود، حیاط خلوت عده ای شده است که کمترین قرابت را با فرهنگیان دارند.

بارزترین نمود ادره ملوک الطوایفی صندوق ذخیره فرهنگیان در بانک سرمایه نهفته است. این بانک در طول یک سال گذشته دو مدیرعامل تغییر داده است و هم اکنون نیز با سرپرست اداره می شود. خانی که درگیری شدیدی با حیدرآبادی پور مدیرعامل سابق این بانک داشت، هم اکنون به عنوان قائم مقام، وظایف مدیرعامل را عهده شده است و برخلاف اصول اساسی اقتصاد و بانکداری این بانک بیش از یک ماه است که مدیرعامل ندارد.

از سویی دیگر خود تملک این بانک مساله دار توسط صندوق محل اشکال است. آیا اگر این پول ثروت شخصی مدیران صندوق بود، حاظر می شدند سرمایه خود را برای خرید بانکی اختصاص دهند که یکی از شرکای اصلی آن به خاطر تخلفات مالی و بدهی های کلان تحت پیگیرد است و مدتی را نیز بازداشت بوده است؟

جولان نیروهای خاص در این صندوق و تسلط کامل نگاه امنیتی به مجموعه های اقتصادی این صندوق سبب شده است، تا عملا این مجموعه تنها به نام فرهنگیان باشد و منافع مادی و معنوی این صندوق به کسانی برسد که بهره گیری منابع قدرت و ثروت امورات این صندوق را در ید خود گرفته اند.
از دیگر مباحث این مجموعه غیرقابل مقایسه بودن حقوق پرداختی به مدیران آن با سایر کارمندان وزارت آموزش و پرورش و عدم پیروی مجموعه مذکور از آیین نامه های جذب نیرو در وزارت آموزش و پرورش است. البته لازم به گفتن است که مشکل کنونی صندوق تنها به مدیریت کنونی مربوط نمی شود و انباشت سالها بی تدبیری در صندوق ذخیره فرهنگیان به خصوص در هشت سال زمان وزارت حاجی بابایی و علی احمدی در آموزش و پرورش سبب شده این صندوق نه تنها به اهداف اولیه تاسیس خود دست پیدا نکند بلکه تنها یک کسورات جدید به فیش حقوقی معلمان افزوده است.
البته در کلان مساله اشتباه استراتژیک ورود آموزش و پرورش به مساله خودگردانی و درآمدزایی است. چرا که نهاد آموزش در هر کشوری نهایت مقصدی است که درآمدهای کشور باید در آنجا هزینه شوند تا بتواند نسل های آینده برای اداره کشور پرورش دهد. اینکه چه تفکری و با چه هدفی مساله ایجاد محل درآمد را به محیط آموزش و پرورش بازکرد خود مبحثی است که در این مقال نمی گنجد ولی آنچه که پس از دو دهه نمود پیدا کرده است آن است که تنها ثمره «صندوق ذخیره فرهنگیان» افزوده شدن یک ردیف 40-50 هزار تومانی به مکسورات فیش حقوق فرهگنیان شده است.
با یک حساب سر انگشتی با فرض در نظر گرفتن یک میلیون و دیویست هزار نفر کارمند آموزش و پرورش و با فرض پرداخت 50 هزار تومان از سوی هر کارمند آموزش و پرورش ، سالانه 720 میلیارد تومان از سوی پرسنل و به همین میزان هم از سوی دولت در قالب بودجه به این صندوق پرداخت می شود. به عبارت دیگرعلاوه دریافت های قبلی سالانه در حدود 1500 میلیارد تومان به سرمایه این صندوق افزوده میشود بدون اینکه تاثیر خاصی در زندگی افرادی داشته باشد که این صندوق به نام آنهاست!

  تعداد بازديدها: 1248

    نسخه قابل چاپ