محسن غرویان دیگر مدرس حوزه علمیه نیز بر این باور است که «استفاده جناحي از تريبون‌هاي مذهبي، ظلم به دين است. در محافل مذهبي مي‌توان مسائل عام ديني را طرح كرد و اينكه بوسيله اين تربيون‌ها بخواهيم مردم را به سمت جناح سياسي خودمان بكشانيم، اين خيانت به مذهب است.»

چندسالی است که جلسات مذهبی در ایران درگیر مسائل سیاسی شده است. این سیاست زدگی نه در مسائل کلان بلکه در دعواهای حزبی و سیاسی اتفاق می‌افتد. برخی از جلسات مذهبی رسما تبدیل به پایگاه‌های احزاب سیاسی شده است. در این جلسات مردم به جای شنیدن پندهای اخلاقی و عرفانی بیشتر درگیر مسائل سیاسی و حزبی هستند. سخنرانان و مداحان در این جلسات با استفاده از شور مذهبی مردم، نگاه‌های سیاسی خود را به مستمع تلقین کنند.

به طور مثال یکی از مداحان معروف تهران که بسیاری او را رئیس صنف مداحان می‌دانند در میان مناجات خود در ماه رمضان از برجام انتقاد می‌کند و با الفاظی زشت از آن نام می‌برد. یا در جای دیگر فرزند یکی دیگر از مداحان که به واسطه پدرش به جایگاه مداحی رسیده است در شعری با اعلام اینکه از برجام و کلید ناامید شده‌ایم و به خاطر این ناامیدی از امام زمان درخواست می‌کند تا زودتر ظهور کند.

از سوی دیگری یکی از مداحان معروف غرب تهران به واسطه اینکه مداح است به خود اجازه می‌دهد در هیات خود در مورد همه مسائل سیاسی و فرهنگی صحبت کند وتنها کار این به این واسطه است که او یک مداح است.

این سیاست زدگی باعث شده است تا بسیاری از مردم به واسطه این سخنان از هیات‌های مذهبی فاصله بگیرند. بالاخره مردم به یکی از دو جناح سیاسی علاقه دارند و بر نمی‌تابند در جلسه‌ای شرکت کنند که مداح یا سخنران به راحتی به جریان‌ آنها توهین می‌‌کند. تصور کنید عادل فردوسی پور در برنامه نود از یکی از دو تیم مطرح پایتخت حمایت کند. این کار باعث می‌شود هواداران تیم مقابل دیگر این برنامه را تماشا نکنند و یا حداقل در نظرسنجی‌های آن شرکت نکنند.

انگیزه مردم از حضور در چنین مراسمی استفاده از فضای معنوی آن است و نباید این فضا را با سیاسی‌کاری تخریب کنیم.

البته رهبری بارها تاکید کرده‌اند که هیات های مذهبی نباید سکولار باشند. اما این سکولار نبودن را با برخی با سیاسی بودن اشتباه گرفته‌اند و تازه سیاسی بودن را نیز بعضا با سیاسی کاری و اغراض جناحی.

آنها برای اینکه سکولار نباشند حزبی شده‌اند و تمایلات سیاسی خود را وارد جلسات مذهبی کرده‌اند. به نظر می‌رسد با توجه به بیانات رهبری طی سال‌های اخیر منظور ایشان از سکولار نبودن، بی توجه نبودن به مسائل جهان اسلام مانند بحران‌های اخیر سوریه، یمن و عراق است. مقابله با تفکر تکفیری و جلوگیری از تفرقه‌های مذهبی میان شیعه و سنی نمونه بارز سکولار نبودن هیات‌های مذهبی است.

نکته‌ای که در ادامه باید به آن اشاره کرد این مساله است که مداحان برچه اساسی به خود اجازه می‌دهند در هیات‌های مذهبی در مورد مسائل مختلف کشور از سیاسی تا فرهنگی و ورزشی سخن بگویند. از آنها باید پرسید آیا داشتن صدای خوب و خواندن، یک انسان را کارشناس مسائل سیاسی و ... می‌کند؟

در پایان باید گفت که بهتر است مداحان به واسطه امکانی که در اختیار دارند اجازه بدهند مردم از مراسم مذهبی، فیض معنوی ببرند و اجازه ندهند نیت‌های خالص مردم بازیچه مسائل سیاسی شود.

شایان ذکر است پیشتر مقالاتی با عنوان های

"مسجد جای سیاست هست اما جای حزب نیست" (اینجا)

"آسیب شناسی هیئت های مذهبی" (اینجا) 

به قلم آقای علی اکبر پورسلطان در این سایت درج گردیده بود که توصیه می شود مطالعه فرمایید.