جمله فوق فرازی از پیام حضرت امام خمینی(س) به روحانیت است که به "منشور روحانیت" مشهور شده است و خود دارای محتوای بسیار ارزنده ای در بیان  نقش بارز علمای روشن بین در طول تاریخ است که برای اسلام مأموریت حل مشکلات فردی و اجتماعی برای بشر را قائلند و در این راه به تعبیری زیبا از همین پیام: « از شمع حیاتشان گوهر شبچراغ ساخته ‏اند» (همان/273). البته در کنار آن به  نقش دین به دنیافروشان و کسبه ای که نان دین را می خورند و یا در بازار تحجر و مقدس مآبی کالای بدلی و انحرافی عرضه می دارند، نیز اشارات دردناکی وجود دارد. اما آن چه مسلم است:

 « در هر نهضت و انقلاب الهى و مردمى، علماى اسلام اولین کسانى بوده ‏اند که بر تارک جبین‏شان خون و شهادت نقش بسته است. کدام انقلاب مردمى- اسلامى را سراغ کنیم که در آن حوزه و روحانیت پیش کسوت شهادت نبوده ‏اند و بر بالاى دار نرفته ‏اند و اجساد مطهرشان بر سنگفرشهاى حوادث خونین به شهادت نایستاده است؟»  (همان/275)

و این حقیقت در انقلاب اسلامی ایران به رهبری حضرت امام خمینی(س) نمونه های بارزی را معرفی می کند که شهید بزرگوار مرحوم آیت الله شیخ حسین غفاری(ره) یکی از پیشگامان نستوه در مبارزات ملت ایران بر علیه ظلم و فساد و اختناق رژیم پهلوی و از یاوران راستین و اولیه خمینی کبیر بود که با روحیه استبداد ستیز و حق جوی خود در اوج خفقان با زبان حقگو و مبارزات بی باکانه خود افشاگر تباهی ها و رسوا گر باطلها و ناراستی ها بود و عاقبت هم جان  را در این راه فداکرد.

او بارها دستگیر و زندانی و شکنجه شد، اما از مبارزه و حق طلبی باز نایستاد. در روزگاری که وحشت و اختناق همه جا گسترده شده بود و بردن نام خمینی، حتی به ذهنها خطور نمی کرد، او در زندان و زیر شکنجه ساواک اندیشه ناب و صادقانه خود را در پاسخ ساواک چنین ابراز می دارد: " وقتی که از وی سوال شد: نظر شما نسبت به (آیت الله) خمینی چیست؟ جواب داد:

«من فکر می‌‌کنم تنها کسی که می‌‌تواند ایران را نجات دهد آیت الله خمینی است» و جمله شجاعانه و قهرمانانه او که فرمود: «دشمن خمینی کافر است»."  در چنین شرایطی ابراز شده است.

شهید غفاری در زندان و در مقابل شکنجه های بی رحمانه نسبت به خود و حتی دستگیری و حبس و شکنجه همسر، فرزندان و برادرش با صلابت و مردانگی مقاومت به خرج می داد و به دیگر مبارزین روحیه استقامت و ایستادگی می بخشید و این یکی از عوامل عصبانیت جلادان شکنجه گر ساواک بود تا در باره او شدت بیشتری به کار برند و با وحشیانه ترین روشها و ابزاری نظیر اره به شکنجه وی بپردازند و نهایتا با دست و پای شکسته و سر و صورت خونین و دندانهای خرد شده در ششم دیماه 1353به دیدار معبود شتافت. این جنایت جلادان سفاک پهلوی در موارد مختلفی مورد اشاره  حضرت امام خمینی (س) قرار گرفته است، ازجمله:

« هزاران نفر از بهترین اولاد این وطن را، بهترین اولاد این اسلام را در این حبسها کشته- پاهایشان را اره کردند! ما اطلاع از داخل زندان نداریم، یک مقدار کمى را اطلاع داریم؛ آن چیزى که در زندان مى‏ گذرد و مى‏ گذشته است بر مردم، ما اطلاع نداریم. ما فقط مى‏ بینیم که یک نفر از علما را پایش را اره کردند؛ بعضِ اشخاص را توى تاوه گذاشتند و بو دادند؛ یعنى برق را متصل کردند »(همان،ج6،ص26)

جسد مطهر آیت الله غفاری روز بعد از شهادت  یعنی هفتم دیماه1353 در قم دفن شد و روز دفن و مراسم تشییع جنازه وی هم همچون حیات پر بارش به صحنه  مبارزه  با ستمگریها و جنایات رژیم سفاک شاه تبدیل شد.  

شهید غفاری با آن روحیه ظلم ستیزی که نسبت به ظلمه و دشمنان دین و غاصبان حقوق مردم داشت، اما در خانواده و در برخورد با دوستان و اقربا و مردم واقعا مصداق " رحماء بینهم "  بود.  او آثار علمی چندی به یادگار گذاشت و در ادبیات دست داشت و ازطبعی لطیف برخودار بود. شعر زیر از سروده های آن شهید بزرگوار است که به نوعی تفسیر زندگی سراپا معنویت ایشان می باشد.     

 عاشق چو رو به کعبه صدق و صفا کند          احرام خود ز کسوت صبر و رضا کند 

 در  پیش، راه بادیه گیرد غریب وار                   ترک عشیره و بلد و  اقربا   کند 

از صدق  چون قدم بنهد در فنای عشق             اول به پای دوست سر و جان فدا کند

آن جا که موقف عرفات محبت است                 بر جای سنگریزه  سر از کف رها کند

آنگاه دست و روی نشوید زخون خویش              بر خیزد و نماز شهادت ادا  کند

آری " بر خیزد و نماز شهادت ادا  کند "      روحش شاد