اکنون و در آستانه عید سعید غدیر خم فرازهایی از بیانات خمینی کبیر در باب اسوه عدالت و دادگستری ـ حضرت علی(ع) ـ عرضه می‌شود، بدان امید که در جهت بهبود اوضاع مؤثر افتد.
_ «روز عید غدیر روزى است که پیغمبر اکرم- صلى اللَّه علیه و آله و سلم- تکلیف حکومت را معیّن فرمود و الگوى حکومت اسلامى را تا آخر تعیین فرمود که حکومت اسلام نمونه‏‌اش عبارت از یک همچو شخصیتى است که در همه جهاتْ مهذّب، در همه جهات معجزه است. و البته پیغمبر اکرم این را مى‌دانستند که به تمام معنى کسى مثل حضرت امیر- سلام اللَّه علیه- نمى‌تواند باشد لکن نمونه را که باید نزدیک به یک همچو وضعى باشد از حکومت‌ها، تا آخر تعیین فرمودند» (صحیفه امام، ج5، ص28)   
و اکنون:    
_«شما که داعیه پیروى از حضرت امیرالمؤمنین(ع) دارید، لااقل در زندگى آن مرد بزرگ کمى مطالعه کنید، ببینید واقعا هیچ گونه پیروى و مشایعتى از آن حضرت مى‌کنید؟ آیا از زهد، تقوى، زندگى ساده و بى‏‌آلایش آن حضرت چیزى مى‏‌دانید و به کار مى‏‌بندید؟ آیا از مبارزات آن بزرگوار با ظلم و بیدادگرى و امتیازات طبقاتى، و دفاع و پشتیبانى بى‏‌دریغى که از مظلومین و ستمدیدگان مى‏‌کرد و دستگیری‌هایى که از طبقات محروم و رنجدیده اجتماع مى‌نمود چیزى مى‌فهمید؟ و عمل مى‌کنید؟» (جهاد اکبر، ص28)
و دیگر:              
_«من این عید سعید[غدیر] بزرگ اسلامى را و مذهبى را به همه ملت‌هاى مستضعف و به مسلمین جهان و به ملت بزرگوار ایران تبریک عرض مى‌کنم... حکومت، حکومت حضرت امیر- سلام اللَّه علیه- و وضع حکومت او را ما در نظر بگیریم، و کسانى که در حکومت هستند و در دستگاه‌هاى دولتى هستند، سیره آن بزرگوار را در نظر بگیرند و ببینند که باید چه بکنند. البته قدرت اینکه آنطور کسى عمل بکند، ماها نداریم، کسى ندارد. به طورى که نقل کردند در یکى از چیزهایى که به بعض از عمال خودشان نوشتند، نوشته ‏اند که: «سر قلم‌ها را نازک بگیرید، سطرها را نزدیک هم بنویسید، از چیزهایى که فایده ندارد، احتراز کنید». این یک دستورى هست براى همه؛ یعنى، دستورى هست براى کسانى که در بیت المال دست دارند. این طور حضرت امیر- سلام اللَّه علیه- در وقت حکومتش دستور مى‌‏دهد براى صرفه ‌
جویى. او مضایقه مى ‏کند که در یک صفحه که مى ‏شود ده سطر نوشت، پنج سطر نوشته بشود؛ یک قلم که مى‏ تواند آن مرکّبى که در آن وقت بوده است صرف کند، سرش ریزه باشد تا کم صرف بشود، حرفهاى غیر اصولى نوشته نشود، که صرفه واقع بشود. باز از ایشان نقل شده است که حساب بیت المال را مى‏‌کشیدند، چراغى روشن بود، شمعى روشن بود و کسى آمد با ایشان حرف دیگرى مى‏‌خواست بزند، شمع را خاموش کردند، فرمودند که این مال بیت المال است، تو مى‌خواهى حرف دیگر بزنى.                                                                                                                           
ما چه کنیم با بیت المال مسلمین؟ وظیفه حکومت‌ها چیست با بیت المال مسلمین؟ این مسئله، مسئله این نیست که در آن وقت و در حکومت حضرت امیر باشد؛ این دستور است در طول تاریخ براى کسانى که متکفل حکومت هستند که تا اندازه ممکن در بیت المال تصرف نکنند، یک دِرهَمش در آن طرف حساب دارد. باید حساب بدهیم، باید در پیشگاه خداى تبارک و تعالى، در کارهایى که مى‌کنیم، تصرف‌هایى که در بیت المال مى‌کنیم، باید بعد حساب بدهیم چرا؟ زیاده‌روى شده باشد، مجازات دارد؛ عدالت شده باشد، مجازات خیر دارد. بیت المال مسلمین را بزرگ بشمارید.حکومت‌هاى اسلامى باید بیت المال مسلمین را براى جلال و جبروت خودشان صرف‏ نکنند، بیت المال مسلمین صرف آن چیزى بشود که براى مسلمین است. وزارتخانه‌ها باید وقتى که مى‌‏بینند که کارمند بیت المال مسلمین هستند ... و از آنجا حقوق مى‏‌گیرند و ارتزاق مى‌کنند و اداره، اداره بیت المال مسلمین است، حتى در آن مسائلى که حضرت امیر گفته ملاحظه کنند، کوچک نشمرند مسأله را، مسئله بیت المال مسلمین است و دستور، دستور اسلام است به حد ضرورت. البته راجع به آن چیزهایى که مربوط به حفظ مقامات است- در حالى که ما الآن درش مى‌گذرانیم- آن یک چیز لازم است، امّا به حد لزوم. حتى مطبوعات باید این توجه را داشته باشند که چیزهایى که براى ملت مفید نیست در روزنامه‏‌ها ننویسند، کاغذ صرف این نکنند، وقت صرف این نکنند. باید رادیو- تلویزیون توجه به این معنا داشته باشد که این از بیت المال مسلمین است، باید وقتش صرف چیزهایى که مربوط به مصالح مسلمین نیست، نشود، مسئولیت دارد اینها. باید اشخاصى که، مقاماتى که هستند، ملاحظه کنند که به اندازه ضرورت مشاور بگیرند، به اندازه ضرورت خدمتگزار بگیرند، نه به اندازه دلخواه. و این معنا را باید همه ما بدانیم که دلخواه‌هاى ما آخر ندارد.» (صحیفه امام، ج‏19، ص: 375- 373)