گزارش خبرنگار اعتدال، کاهش کیفیت و محتوای برنامه های تولیدی جام جم، از مهمترین عواملی است که همراه با سیاست زدگی مفرط در رسانه ملی تاثیر به سزایی در رشد مخاطبان شبکه های ماهواره ای داشته است.

اما مسئولان این سازمان گویی در عالمی دیگر سیر کرده و هم چنان بر طبل بی خیالی می کوبند. گویا قصد این را دارند که تا هنگامی که شبکه های ماهواره ای اندک مخاطبان صدا و سیما را جذب نکرده، رویه خود را اصلاح نکنند.

چندی پیش صحبت از توقف پخش سریال ستایش از شبکه سه سیما به دلیل عدم کیفیت بود. اتفاقی که برای اولین بار در صداوسیما می افتاد و یک سریال به دلیل کیفیت پایین روی آنتن سیما نمی رفت. اتفاقی که برخی از کارشناسان رسانه آن را به فال نیک گرفتند و بارقه های امیدی نسبت به روزهای پایانی ریاست ضرغامی بر سازمان پرطمطراق و کم بازده صداوسیما در دل ایشان روشن گردید. بارقه هایی که در همان ابتدا با تکذیب خبر فوق و ادامه پخش سریال مذکور به خاموشی گرایید.

به گزارش خبرنگار اعتدال، با آغاز ماه رمضان سریال دیگری در جدول پخش برنامه های شبکه سه گردید که تمامی نگاه ها را به خود معطوف کرد. این بار تنها بحث کیفیت مطرح نیست. موضوع کپی برداری تام از یک سریال خارجی در شبکه های ماهواره ای آن هم با پایه های غیراخلاقی است. موضوع از عدم کیفیت سریال نیز گشته و تقلید صرف هفت سنگ از خانواده مدرن حالا دیگر به موضوع تمسخرآمیز شبکه های خارجی بدل گشته است.

موضوع عدم کیفیت و کمبود فیلنامه و کپی برداری معطوف به یکی دو سریال یا حتی برنامه خاص نیست، مشکل حادتر از این است. مشکل کیفیت پایین و تنزل یافته اغلب برنامه های صداو سیما در سال های گذشته است. در حقیقت هرچه از ریاست ضرغامی بر صدا و سیمامی گذرد، کیفیت برنامه ها کاهش می یابد. علاوه بر بحث ها و جهت گیری های خاص سیاسی که به روند عادی این سازمان بدل گشته و به نوعی بین مردم و صدا و سیما فاصله افکنده است. که برای این آسیب بسیار جدی دلایل مختلفی را می‌توان برشمرد.

تصمیمات صحیح و خردمندانه که چند سالی است حلقه مفقوده مدیریت کلان کشور است، در صدا و سیما نیز جایگاه چندانی نداشته و تصمیمات خام و عمدتا سیاسی مدیریت کلان این سازمان عریض و طویل را زیر سوال برده است. گویا صدا و سیما نیز قصد داشته از قافله عدم برنامه ریزی و فعالیت های غیرکارشناسی از دولت های نهم و دهم جا نمانده و همسو با دولت در تخریب چهره خود تلاشی وصف ناپذیر نموده است. مدیریتی که نشان داده حتی توان نظارت بر زیرمجموعه های خود و کیفیت برنامه های تولیدی آن ها نداشته و هر برنامه ی تولیدی حتی با پایین ترین کیفیت بر روی آنتن می رود.

از سوی دیگر سیاست سازمان در سال های اخیر در تنگ نمودن دایره همکاران و دست اندرکاران برنامه های تولیدی خود بوده است. هر از چند گاهی در رسانه ها خبرممنوع گشتن فعالیت یا تصویر کارگردان، تهیه کننده و بازیگری خاص منتشر می شود. بی شک انتخاب گزینشی و حتی سیاسی و به حاشیه راندن چهره های باتجربه باعث کاهش شدید کیفیت برنامه های تولیدی صداوسیما شده است. حال آنکه به جای این چهره های عمدتا با تجربه اشخاصی جایگزین شده اند که کارنامه کاری آنها بسیار کمبارتر است. مسلما هنگامی دایره انتخاب به افراد همسو با نگرش هایی خاص معطوف گردد، ماحصل آن خروجی فعلی بی کیفیت شبکه های مختلف سیماست.

دیگر آنکه تمرکز ریاست صداوسیما و تیم همراه وی روی افزایش شبکه ها بوده و عملا کیفیت را فدای کمیت نموده است. مسلما تولید برنامه های باکیفیت برای 20 شبکه کاری بس دشوارتر از تولید برای 5 یا 6 شبکه خاص است. اما مدیریت سازمان با افزایش شبکه ها و تحمیل هزینه های سرسام آور، هدف خود را صرفا پرکردن آنتن شبکه های بی مورد تعریف کرده است.

اما آنچه بیشتر باعث نگرانی اصحاب رسانه گردیده چالشی است که در رابطه صداوسیما و مردم ایجاد شده است. چالشی که عمق آن قطع به یقین با کیفیت برنامه های این سازمان و سیاسی بازی های خاص و مکرر ضرغامی در راس صداوسیما رابطه ای مستقیم دارد. ضمن اینکه این چالش، تمایل بییندگان تلویزیونی را به شبکه های ماهواره ای و نه چندان هماهنگ با فرهنگ ایرانی سوق داده و بسیاری از معضلات را در جامعه ایران به وجود آورده است.

اما هم چنان مسئولان صدا و سیما بر انتقادات بی شمار کارشناسان از عملکرد ضعیف این سازمان وقعی ننهاده و همچنان بر طبل بی خیالی می کوبند. چنانکه در عالمی دیگر سیر کرده و همچنان به تولید برنامه های بی کیفیت و هم چنین سیاست بازی های بی مورد خود ادامه می دهند. گویا قصد این را دارند که تا هنگامی که شبکه های ماهواره ای اندک مخاطبان رسانه ملی را جذب نکرده، رویه خود را ادامه دهند.