صدام برای آنکه نمادی برای ضدیتش با ملت ایران ایجاد کند، در سال ۱۳۶۵ مصادف با سال‌های پایانی جنگ تحمیلی دستور ساخت طاق نصرت تحت عناوین «شمشیرهای قادسیه» و «کمان پیروزی» را با استفاده از کلاهخود پنج هزار سرباز شهید ایرانی در منطقه سبز بغداد صادر کرد؛ منطقه‌ای از بغداد که موسوم به منطقة الخضراء است و محل بسیاری از ساختمان‌های حساس است.

در همین چارچوب دو معمار انگلیسی و آلمانی با گرته‌برداری از دستان صدام، طرح این طاق نصرت را که دو دست از خاک بیرون آمده با دو شمشیر عربی در دست است، با حجم عظیمی از کلاهخودهای سوراخ شده ایرانی در پای این دو دست که شمشیر‌هایشان در نقطه اوج به هم متصل می‌شد، طراحی و پیاده کردند تا جنگ عراق با ایران را تداعی‌گر نبرد قادسیه سازند.

در این حال یک پژوهشگر تاریخ عراق با اشاره به این بنا گفت: از آنجا که این بنا بر اساس دست‌های صدام ساخته شده، ادامه وجود آن در بغداد، توهین به مردم عراق که اکثریت آن‌ها از صدام منزجرند نیز هست.

همچنین نماد دیگری تحت عنوان «اشمال صدام» ساخته شد که نماد یک گنبد دارای معماری شیعی و ایرانی است که توسط شمشیر صدام از آسمان به زمین کشیده شده و به دو نیم شده است! این‌‌ همان نمادی است که گفته می‌شد برای ساخت یادبود قیصر امین‌پور کپی‌برداری ناقصی از آن صورت پذیرفته است و این کپی‌برداری نیز اعتراضاتی را در ایران به همراه داشت.

این نماد‌ها پابرجا ماند تا آنکه صدام و حزب بعث بالاخره با حمله نیروهای آمریکا و ناتو به این کشور از اریکه قدرت سقوط کردند و طبیعتاً بسیاری از سیاست‌هایشان که مسبب وضعیت وحشتناک عراق در دوران صدام تلقی می‌شود، از جمله پان‌عربیسم افت شدیدی یافت. اما آنچه عجیب بود، عدم تخریب جدی‌ترین بنای ضد ایرانی در عراق با پایان دوران بعثی‌ها در عراق و روی کار آمدن طیف سیاسی همراه ایران در این کشور همسایه است.

البته عراقی‌ها همچنان با زیرکی از پرداخت نقدی خسارت ۱۰۰۰ میلیارد دلاری جنگ تحمیلی یا معادلش (از طریق واگذاری برداشت از چند چاه نفتی این کشور تا سقف تعهدات این کشور و نظایر آن) می‌گریزند و مجید الشیخ، سفیر عراق در ایران نیز عنوان کرده بود: «برادر از برادر شکایت نمی‌کند.

ملت عراق مشکلات مالی فراوانی دارد و ایران باید به این موضوع توجه کند.» اما ظاهراً این بهانه مشکلات مالی تنها برای ایران است، چون عراق از سال ۱۹۹۴ پرداخت خسارت کویت را آغاز کرده و پس از صدام نیز ادامه داد و در آخرین پرداخت نیز در مرداد ماه ۱۳۹۰ یک میلیارد و شصت میلیون دلار غرامت جنگی به کویت پرداخت کرد تا بدین ترتیب عراق تاکنون سی و سه میلیارد و سیصد میلیون دلار غرامت جنگی پرداخت کرده و حدود نوزده میلیارد دلار نیز باقی مانده باشد که در اقساط بعدی قرار است پرداخت نماید.

ایران نیز که همچنان در حال آبادسازی عراق است، علی رغم عبور تولید نفت ایران از مرز دو میلیون بشکه در روز، با همسایه‌اش که فعلاً با دولتمردانش روابط حسنه‌ای دارد، از شیوه حسن رفتار بهره می‌برد و فعلاً بر روی این اتفاقات چشم بسته و فرصت بیشتری به این کشور داده است تا کشورش را بازسازی کند و حتی برای فعال‌تر کردن نقش این کشور در معادلات منطقه، امتیاز میزبانی دور دوم مذاکرات تازه با ۵+۱ را به عراق داده است. اما هنوز گام مثبتی از سوی عراقی‌ها برداشته نشده است.

یکی از انتظارات ایران از عراق، تخریب این نماد‌ها و به ویژه تخریب طاق نصرت قادسیه در این کشور بوده تا ضد ایرانی‌ترین نماد که مبین دشمنی ایران و عراق است نابود شود؛ اما دولت نوری المالکی در ابتدای استقرار، مخالفت زلمای خلیل زاد، سفیر وقت آمریکا در عراق را بهانه عدم تخریب این بنا کرد.

در این شرایط که دستگاه دیپلماسی ایران توان دریافت غرامت جنگ تحمیلی را به هر شکل ممکن در این مقطع ندارد، حداقل انتظار از عراقی‌ها که می‌توان آن را به شکل جدی خواست، این است که تا پیش از ارائه قطعی امتیاز میزبانی نشست ۵+۱، نخست‌وزیر عراق دستور تخریب این نماد ضدایرانی را صادر کنند تا هنگامی که مسئولان ایرانی برای مذاکرات پیش رو از منطقه خضرای عبور کردند، شاهد نمادی که با کشتار پنج هزار ایرانی بنا شده، نباشند

و بدین ترتیب پایه‌های دوستی دو کشور نیز تحکیم شود؛ امتیاز چندان بزرگی نیست که کلاهخود ۵ هزار شهید ایرانی از کف مهم‌ترین خیابان بغداد جمع شود، اما با این حال آیا دیپلمات‌ها می‌توانند برای مملکتمان تحصیلش نمایند؟ منبع : بازتاب