ایرانیان یک عادت روانی و فرهنگی دارند و آن هم توجه بیش از حد به دشمن و غفلت از شناخت دوستان است ، به همین جهت است که هر ساله با ریزش هایی روبرو هستیم که دربسیاری از اوقات می توانستیم از وقوع آن جلوگیری کنیم و نکردیم و گاهی اوقات هم خود تبر به ریشه دوستان زدیم و ندانستیم که هزار دوست کم و یک دشمن بسیار.

در طول سال در دانشگاه ها ، پایگاه های مقاومت و دیگر نهادهای فرهنگی کلاس های متعددی با عنوا دشمن شناسی ، غرب شناسی و ... تشکیل می شود و مخاطبان با اندیشه و روش و رویکرد دشمنان به ایران و ایرانی آشنا می شوند که البته در جای خود مطلوب است . اما سئوال این است که آیا شناخت دوست و از دست ندادن آنان مگر آموزش نمی خواهد ،مگر یافتن دوست ها و نگه داشتن آن هنری کم تر از شناخت دشمنان است ؟

در چند سال اخیر چه تعداد از دوستان انقلاب را با ندانم کاری ها از دور و بر انقلاب پراکنده ایم و در بهترین حالت آنان به دوستانی منفعل تبدیل کرده ایم که در بزنگاه های حساس از کمک آنان محروم شده ایم . چرا اصرار بر این است که همه دوستان به مانند ما فکر کنند و اگر در حلقه دوستان کسی به گونه ای دیگر اندیشید اساس دوستی او را از بیخ و بن بر می کنیم ؟ شبنامه و انواع اقسام تبلیغات علیه آنان منتشر کنیم ؟

اتفاقا آموزش دوست شناسی ، از آن مسائلی است که باید بیش از همه به برخی از مسئولان تذکر داده شود آنان که چون خود را محور حق و حقیقت می دانند ، همواره با درک خود به قضاوت درباره دیگر دوستان می نشینند و اگر نتوانستند دوستی را تحمل کنند وی را از فهرست دوستان خارج و دشمن تلقی اش می کنند ، آن زمان آموزش می دهند که آن دوست سابق و این دشمن فعلی را بشناسیم . حال اگر خود آنان دوست را می شناختند ، دشمنش نمی کردند .

برخی خود را معیار شناخت فتنه دانسته و هر کس غیر خود را غیر دوست می نامند و آنقدر در این کار مبالغه می کنند که حلقه یاران را کم و خود را کاسب فتنه می بینند و عده ای دیگر هم جبهه دوستان را گم و به گاه حادثه خاموش و کز کرده ، حلقه دوستان را تنها می گذارند. این هر دو گروه مشکلی اصلی شان این است که دوست را نمی شناسند حال یا آگاهانه و یا نااگاهانه .

برخی گویی فراموش کرده اند که همه فرزندان انقلاب در صحنه های دشوار پیش رو باید دست در دست هم دهند و چرخ انقلاب را به پیش ببرند . اینان چنان نفرت را  نسبت به دوستان پراکنده اند که در روزی که باید به گرد هم جمع شوند ، نفرت پراکنی این روزها همه را دلزده خواهد کرد و رغبت کار گروهی حول منافع کشور را از دست می دهند .

آنچه که تا کنون کشور از ناحیه آن دچار خسران شده اتفاقا نه از ناحیه دشمن ، بلکه از ناحیه از دست دادن دوست های بیشماری است که اگر ندانم کاری های سیاستمداران آنان را دشمن نکرده باشد ، حداقل دیگر دوست هم باقی نمانده اند. ماهیت دشمن دشمنی است و در دل همین دشمنی هاست که فرزندان انقلاب تا کنون نقاط قوت خود را شناخته اندو انقلاب را به پیش برده اند .

اما گویا سیاستگزاران فرهنگی ضرورتی برای وجود کلاس های دوست شناسی در کشور نمی بینند ، لازم است به آنان تذکر داده شود که بیش ازهرعامل دیگری در مقابل دشمن ، لازم است بر دوست ها اتکا شود و بارها تاکید شده است انسان متضرر کسی است که دوست نداشته باشد و بدتر از اوکسی که دوستی داشته باشد و به راحتی او را از دست بدهد.

منبع : تابناک