آنچه در ادامه در اختیار مخاطبان قرار میگیرد، «بسته‌های خبری» است که صرفاً جهت بازنشر سریع بیانات رهبر انقلاب اسلامی در رسانه KHAMENEI.IR و حساب‌های رسمی آن در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده است.

 بخش‌هایی از بیانات رهبر انقلاب در این دیدار:
 در اولین مصاحبه در ریاست‌جمهوری، اولین مصاحبه را کرد، خبرنگار از شهید رئیسی پرسید که شما آیا با آمریکا مذاکره می‌کنید؟ صریح گفت: «خیر»، گفت: «نه»، بدون هیچ ابهامی؛ و نکرد. اجازه نداد که دشمن بتواند بگوید که من با تهدید، با تطمیع، توانستم یا با حیله توانستم ایران را به پای میز مذاکره بکشانم؛ نگذاشت.

اینکه اصرار بر مذاکره مستقیم می‌کنند طرف‌ها، به خاطر این است. یک بخش عمده‌اش این است؛ ایشان اجازه نداد. البته مذاکراتِ غیرمستقیم بود، زمان ایشان هم بود، مثل حالا که هست، البته بدون نتیجه. حالا هم گمان نمی‌کنیم به نتیجه برسد. نمی‌دانیم چه خواهد شد.

 صحبت مذاکرات شد، من یک تذکری به طرف مقابل بدهم. طرف آمریکایی که در این مذاکراتِ غیرمستقیم وارد صحبت می‌شوند، گفتگو می‌کنند، سعی کنند یاوه‌گویی نکنند.

اینکه بگویند ما به ایران اجازه‌ی غنی‌سازی نمی‌دهیم، این غلط زیادی است. کسی منتظر اجازه‌ی این و آن نیست. جمهوری اسلامی سیاستی دارد، روشی دارد، سیاست خودش را تعقیب می‌کند.

البته در یک مناسبت دیگری به ملت ایران توضیح خواهم داد که علت اینکه اینها روی غنی‌سازی تکیه می‌کنند چیست، چرا اینقدر طرف‌های غربی و آمریکایی و دیگران اصرار دارند که باید در ایران غنی‌سازی نباشد. اینها را ان‌شاءالله در یک مناسبت دیگری باز می‌کنم برای ملت ایران که بدانند طرف، نیتش چیست.

 در نوع رفتار شهید رئیسی و بسیاری از همکاران جوان او، انسان همان روحیه و نورانیتی را مشاهده می‌کرد که در همکاران شهید رجایی، مثل کلانتری، مثل عباس‌پور، مثل قندی، مثل نیلی و امثال این‌ها، انسان می‌دید.

همان نورانیت، همان روحیه، همان انگیزه، همان احساس مسئولیت، بعد از ۴۰ سال. این خیلی باارزش است. این همان قدرت انقلاب است. این نشان‌دهنده این است که این انقلاب، انقلابی قدرتمندی است.

این همان فتح‌الفتوح امام بزرگوار است. امام، فتح‌الفتوح را تربیت و تولید مردان ازخودگذشته و کارآمد به‌وسیله انقلاب، معرفی کردند. این اتفاق افتاد.

 شهید رئیسی، آن سالی که انقلاب پیروز شد، سال ۵۷، یک جوان ۱۸ ساله بود. شهید آل‌هاشم، یک نوجوان ۱۶ ساله بود. شهید امیرعبداللهیان، یک پسربچه ۱۴ ساله بود. اول انقلاب، شهید مالک رحمتی به دنیا نیامده بود.

این‌ها پرورش‌یافته‌های انقلابند، این‌ها پرورش‌یافته‌های انقلابند:
شهید رئیسی از مشهد،
آل‌هاشم از تبریز،
رحمتی از مراغه،
امیرعبداللهیان از دامغان،
موسوی از فریدون‌شهرِ اصفهان،
مصطفوی از گنبد قابوس،
دریانوش از نجف‌آباد،
قدیمی از ابهر.
از گوشه‌وکنار این کشور، این جوان‌ها سر بلند کردند، رشد کردند.

انقلاب توانست صدها هزار مثل این جوان‌ها را تربیت کند و تربیت کرده، و در میان این‌ها، شخصیت‌های ممتاز بین‌المللی و شخصیت‌های ممتاز ملی به ملت ایران تقدیم کرده است. این کار انقلاب است، این قدرت انقلاب است.

 امتیاز انقلاب این است که می‌تواند شهید آیت‌الله اشرفیِ ۹۰-۸۰ ساله را و شهید آرمان علی‌وردی، جوان ۱۹-۱۸ ساله را، آن پیرمرد ۹۰-۸۰ ساله و این جوان ۱۹-۱۸ ساله را، با فاصله ۴۰ سال، می‌تواند در یک خط قرار بدهد و بسیج کند و به راه بیندازد.

امثال این جوان، در همان راهی شهید شدند که شهید اشرفی‌ها شهید شدند، شهید صدوقی‌ها شهید شدند، پیرمردهای اول انقلاب به شهادت رسیدند.

این انقلابی که چنین قدرتی دارد که می‌تواند این‌جور نیروها را بسیج کند، در طول سال‌های متمادی، این انقلاب شکست‌خوردنی نیست.

 من درباره‌ی شهید رئیسی مطالبی عرض خواهم کرد. لکن غرض فقط ستایش نیست. بله، آن چه که عرض میکنیم ستایش آن شهید عزیز هست لکن این فقط غرض از این بیانات نیست. غرض درس گرفتن است. همه‌ی ما، آیندگان ما، جوانان ما، مسئولانی که در این کشور حکمرانی خواهند کرد، برای این ملت کار خواهند کرد، بشنوند، بدانند و ببینند که اثر این جور زندگی در روحیه‌ی مردم، در آینده‌ی کشور، در وضع کشور چقدر تأثیر دارد. اینها درس است.

 این خاصیت حکومت الهی است. «لَا یُرِیدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ»؛ مصداق کاملش شهید رئیسی بود. جایگاه سیاسی و اجتماعی او خیلی بالا بود.

خب می‌دیدید در این سفرها، در این دیدارهایی که او با مردم داشت مردم نسبت به او چه اظهار ارادتی میکردند، چه علاقه‌ای نشان میدادند اما او خودش را از دیگران برتر نمیدانست، خودش را در ردیف مردم، مثل مردم، در مواردی کوچکتر از مردم به حساب می‌آورد. با این نگاه، با این دید حکمرانی میکرد بر کشور، و دولت را اداره میکرد و کارها را پیش می‌برد.

برای خودش چیزی از این امکان سیاسی و اجتماعی نمیخواست، برداشت نمیکرد. همه‌ی توانش، همه‌ی نیرویش، همه در خدمت مردم بود، برای مردم بود، برای خدمت به بندگان خدا بود، برای اعتلاء و ارتقاء آبروی ملی و عزت ملی بود، برای خدمت بود و در راه خدمت هم به لقاءاللّه پیوست؛ این خصوصیت بسیار مهمی در این شهید عزیز است.

 باید اینها را درس کنیم، اینها را بصورت فرهنگ عمومی دربیاوریم. شهید رئیسی دل خاشع و ذاکر داشت، زبان صریح و صادق داشت،‌ عمل خستگی‌ناپذیر و دائم داشت. این سه خصوصیت است: دل، زبان و عمل. برای تشخیص شخصیت یک انسان و هویت یک انسان این سه چیز عنصر اصلی هستند: دل او، زبان او، عمل او. دلش شهید رئیسی از طرفی اهل ذکر و خشوع و دعا و توسل بود این را ما کاملاً دیده بودیم از قبل از دوره‌ی ریاست جمهوری، حتی از قبل از دوران ریاست بر قوه‌ی قضائیه میدیدیم، میدانستیم اهل خشوع بود، اهل توسل بود، دل او با خدا مأنوس بود، از طرفی این معنا در دل او بود.

از طرفی دل او لبریز از مهربانی به مردم بود. از مردم گله‌مند نبود، به مردم بدبین نبود، از توقعات مردم شکایت نمیکرد، یک موارد زیادی اتفاق می‌افتاد با مردم مواجه میشد، مردم می‌آمدند شکایت میکردند، حرف میزدند، گاهی تند هم ممکن بود صحبت بکنند، با مردم مهربان بود. از این برخوردها، از این نگاه‌ها،‌ از این حرکتها ناراحت نمیشد. از طرفی نگران انجام وظیفه‌ی اسلامی بود. این دل او بود هم با خدا، هم با مردم، هم نگران وظیفه‌ی اسلامی که آیا «وظیفه را انجام داد؟ نداد؟ کافی بود این‌جور که انجام شد؟» این دغدغه‌ی همیشگی او بود. دیدارهایی که ما با ایشان دائماً داشتیم میدید انسان که دغدغه‌ی کار دارد، دغدغه‌ی انجام وظیفه دارد.

 ایشان رئیس قوه‌ی قضائیه شد فقط برای تکلیف شرعی. این را بنده از نزدیک کاملاً میدانم. در رقابتهای ریاست جمهوری وارد شد فقط برای تکلیف شرعی. خیلی‌ها میگویند این را، لکن ایشان را ما میدانیم برای تکلیف شرعی وارد شد. احساس تکلیف کرد وارد شد، هم آنجا هم اینجا. دل او این‌جور گرایشی داشت، این‌جور حرکتی داشت. این مربوط به دل او.

 شهید رئیسی با مردم صریح و صادقانه حرف میزد.  با مردم با ابهام، با نشانه‌های نادرست صحبت نمیکرد، صریح، روشن، صادقانه. به ایشان سفارش شده بود که به مردم بگویید که ما این کار را میکنیم اگر توانستید. هرجا نتوانستید به مردم بگویید نمیتوانیم. ایشان هم همین‌جور عمل میکرد. صریح و صادقانه.

این صراحت و این صداقت در مذاکرات دیپلماسی هم حتّی مشهود بود و طرفها را تحت تأثیر قرار می‌داد. مذاکرات دیپلماسی که جای پیچیدن حرفها و پوشیدن نیّتهاست ایشان با صراحت، با صداقت صحبت میکرد، طرف را تحت تأثیر قرار می‌داد. به او اطمینان میکردند میدانستند که آنچه میگوید درست میگوید.

 شهید رئیسی یک‌سره کار بود، یک‌سره. شب و روز نداشت، خستگی نمی‌شناخت. بنده مکرر به ایشان میگفتم که یک مقداری ملاحظه کنید، ممکن است مزاج طاقت نیاورد، یک وقت آدم می‌افتد نمی‌تواند کار کند. ایشان میگفت من از کار خسته نمی‌شوم. میگفت من از کار خسته نمی‌شوم. دائم کار، دائم کار، کار با کیفیت، کار خدمت‌رسانی.

دو جور خدمت‌رسانی هست، یک خدمت‌رسانی مستقیم به مردم. فرض کنید یک شهری احتیاج دارد به اینکه لوله‌ی آب وصل کنند، آب برسانند، یک جا راه می‌خواهد، یک جا اشتغال لازم دارد، از این کارها، ایجاد اشتغال، راه‌اندازی چند هزار کارگاه راکد مانده و از کار افتاده، کارهایی که باید در ظرف سه سال، چهار سال تمام می‌شده، ده سال، پانزده سال مانده بود، رفت سراغ اینها، بسیاری از این کارها را انجام داد در شهرهای مختلف. مردم آن شهرها از نزدیک دیدند، این خدمات را حس کردند. این جور خدمت به مردم بود.

یک جور خدمت هم خدمت به آبروی ملّی، عزّت ملّی، اعتبار ملت ایران است. اینکه طبق قضاوت مراکز بین‌المللی مالی، ایران رشد اقتصادی‌اش از نزدیک به صفر برسد به پنج درصد. این یک افتخار ملی است. این یک عزت ملی است. این نشان‌دهنده‌ی پیشرفت کشور است، اتفاق افتاد این. و امثال اینها مکرر اتفاق افتاد. این که در مجامع گوناگون اقتصادی جهانی انسان بتواند عضویت خودش را تثبیت بکند و آنجا وارد بشود، یک افتخار بین‌المللی است برای ملت ایران. این که رئیس جمهور در مجمع عمومی سازمان ملل، قرآن را سر دست بگیرد، بلند بکند، یا عکس شهید سلیمانی را سر دست بگیرد، این برای یک ملت مایه‌ی عزت است. ملت را عزیز میکند.