در ماه مبارک رمضان یکی از ارزش هایی که بیشتر از همه به آن عنایت شده، اهتمام به دستگیری از فقرا و قشر آسیب پذیر است؛ یعنی همان استقرار عدالت اقتصادی در سطح جامعه اسلامی، از آیات و روایات هم استفاده می شود و به بعضی از آنها در یادداشت های قبلی اشاره و تأکید شد که اگر هدف از روزه  تقوا هم باشد ، تقوا منهای عدالت معنا و مفهومی نخواهد داشت.

در فرازهای خطبه شعبانیه رسول خدا صلی الله علیه و آله  که در آستانه رمضان بیان شده می خوانیم: « تَصَدَقوا علی فُقَرائِکم و مَساکِنِکُم ... تَحَنَنوا علی اَیتام الناس یُتَحَنَن علی اَیتامکم » به فقرا و مستمندانتان کمک کنید و با یتیمانِ مردم خوش رفتاری نمایید تا با یتیمان شما مهربانی کنند.  در فراز یکی از دعاهای روزانه ماه رمضان می خوانیم « اَللهُمَ اَغنِ کُلَ فقیر» خدایا همه فقیران را بی نیاز کن؛ همچنین در پایان ماه رمضان به بهانه عید فطر، مبلغی به عنوان فطریه  بر روزه دار واجب شده  تا از این طریق قشر مستضعف جامعه تأمین مالی بشوند. همه اینها نشان از یک اهتمام ویژه از سوی اسلام دارد تا قشر مُرَفه و ثروتمند  برای تأمین زندگیِ قشر آسیب پذیر بسیج شوند و بدین ترتیب فاصله های طبقاتی در سطح جامعه  کمتر شده یا ریشه کن شود.

در این میان ثروتمندان و سرمایه دارانِ روزه دار یک وظیفه مهم دارند که در جای خود باید بحث شود  و از سوی دیگر مجموعه حکمرانان و مسئولان نظام اسلامی وظیفه ای بس مهم تر و سنگین تر بر دوششان است؛ اینها باید تلاش کنند در مرحله اول سطح سفره های خود را همسطح با مردم قرار بدهند و در مرحله بعدی  در برنامه ریزی های کلان اقتصادی نگاه شان به سمت و سوی اجرای عدالت و مساوات در ابعاد مختلف باشد.

در سیره عملی و سبک حکومتی امیر مؤمنان علی علیه السلام  شهید این ماه می خوانیم سطح سفره و زندگی اش پایین تر از زندگی مردم عادی بود؛ هرگز اجازه سهم خواهی به کارگزاران ، منسوبان و اطرافیان نمی داد که ماجرای برادرش عقیل معروف ترین آن است ، او در طول حدود پنج سال حکومتش به نان جو بسنده کرد و در نقلی حتی مانع می شد  در سفره ی  فرزندانش حسن و حسین علیهما السلام عسل و زیتون قاطی نان جو بشود.

امروز که وضعیت معیشتی مردم ناخوشایند است متاسفانه شاهد اختصاص بعضی بودجه های میلیاردی برای بعضی ادارات، نهادها، مؤسسات فرهنگی، دینی و غیره از سوی مجلس و نمایندگان هستیم که بعضی چندان خروجی قابل قبولی هم ندارند و حکایت از سفره های رنگین کارگزاران و اصحاب آنها می کند. ساخت ویلاها و هتل های سر به فلک کشیده در شمال و مشاهد مشرفه جهت بهره برداری احیانا اسراف گونه نیروهای مربوطه، یا استفاده های رانتی و بدون نوبت برای شخصیت ها و مسئولان هنگام بیماری و بستری در بیمارستان ها یا تأسیس پژوهشگاه و پژوهشکده های موازی هم، بدون بازدهی و خروجی مطلوب و تکراری و اخذ بودجه های کلان به این بهانه.

در حالی که سفره های اکثریت مردم فاقد این امکانات است، بعضی از آنها در چادر و کپر به سر می برند و افطاری و سحری را با یک استکان چای شیرین و نان خالی سپری می کنند یا برای یک عمل و جراحی ساده، سال ها باید در نوبتِ انتظار آویزان بمانند و چون نوبتشان رسید هزینه های گزاف و زیر میزی های آنچنانی  بپردازند و موارد و نمونه های دیگر که از ظرفیت این یادداشت خارج است.

اخیرا یکی از دست اندرکاران  طی مصاحبه ای می گفت:  بودجه مجمع تشخیص مصلحت و شورای نگهبان در عرض دو سال، دو برابر ( صد در صد ) افزایش یافته است ، یعنی بودجه سال 1401 مجمع 2 هزار 35 میلیارد بوده و در سال 1403 شده 4 هزار و 361 میلیارد. بودجه 1401 شورای نگهبان 273 میلیارد بوده،  سال 1403 شده 630 هزار میلیارد. دقیقا دو برابر. با این که همه اعضای محترم مجمع و شورا ، از جای دیگر حقوق کافی  و مستمر دارند و در ارگان، اداره و نهاد های دیگر مدیر و مسئول هستند. از سوی دیگر شاهد فقط 20 در صد افزایش حقوق طبقه پایین مانند: کارمندان، کارگران و بازنشستگان هستیم؛ البته آن هم بعد از کلی اعتراض، تحصن، تجمع و نامه نگاری ها. و نمونه های دیگر ...

در آستانه عید سعید فطر از دولت چهاردهم و شخص آقای دکتر مسعود پزشکیان که  با الهام از مکتب امام علی علیه السلام و نهج البلاغه، برای اولین بار ادبیات « سفره های مردم و مسئولان » و « ناترازی ها » را در عرصه سیاسی کشور بحق مطرح کردند، انتظار داریم با برنامه ریزی های کارشناسانه و تخصصی به این بی عدالتی ها پایان دهند و نگذارند فاصله طبقاتی و ظلم به قشر ضعیف به حد انفجار برسد.