عصر ایران - تورم یکی از مولفه های مهم برنامه ریزی و به ویژه بودجه ریزی است. بر همین اساس هست که هر ساله، حقوق کارمندان و کارگران افزایش می یابد و نهادهای بودجه گیر، دریافتی بیشتری از خزانه عمومی یا همان بیت المال دارند.

به این جدول نگاه کنید؛ این ها فقط چند مورد از نهادهای فرهنگی هستند که از بودجه عمومی برخوردارند و به عنوان مشتی نمونه خروار آمده اند.

کمی درباره این جدول و اعداد و ارقام آن صحبت می  کنیم: اولی صدا و سیماست که در سال 1400 شمسی، 2600 میلیارد تومان بودجه پیشنهادی داشته است. این  عدد در بودجه سال جدید به عدد 35 هزار میلیارد تومان رسیده  است، یعنی 1246 درصد افزایش در 4 سالی که از سده جدید خورشیدی می گذرد!

 یا موسسه آموزشی امام خمینی را که مربوط به جریان مرحوم مصباح یزدی است، نگاه کنید: بودجه اش در سال 1400 خورشیدی، 23.5 میلیارد تومان بوده است ولی در سال 1404 با افزایشی 1815 درصدی به 450 میلیارد تومان رسیده است. مرکز خدمات حوزه علمیه هم افزایشی معادل 1300 درصد داشته است و ... . بودجه فقط همین چند قلم به طور متوسط حدود 1149 درصد در سال جدید نسبت به سال 1400 افزایش داشته است و لابد توجیه می کنند که هزینه ها بالا رفته و درست هم می گویند.

حالا بیایید ببینیم حقوق کارمندان و کارگران در مددت مشابه چقدر افزایش داشته است ؛ در سال پایه که آن را 1400 قرار داده ایم، حداقل حقوق هر کارگر 5 میلیون و 800 هزار تومان بود. کف حقوق کارمندان نیز 3 میلیون  و 500 هزار تومان تعیین شده بود. در سال جاری، این ارقام به حدود 10 میلیون تومان افزایش داشته اند. یعنی حقوق کارگران در این سال ها حدود 70 درصد و حقوق کارمندان 185 درصد بالا رفته است. سال آینده هم هر چقدر افزایش حقوق بدهند، قطعاً این افزایش به پای درصدهای نجومی در جدول فوق نخواهد رسید.

حال این سوال مطرح است که چرا و چگونه است که این نهادها و امثال شان با افزایش دریافتی بالای 1000 درصدی مواجه هستند ولی عموم مردم و از جمله کارمندان خود دولت، سهم مشابه و عادلانه ای از بیت المال نمی گیرند؟
اگر گرانی و تورم هست و اگر برای همه هست پس چرا  بودجه مرکز خدمات حوزه علمیه 1300 درصد بالا می رود ولی حقوق کارمند دولت 180 درصد؟ یا چرا بودجه سازمان تبلیغات اسلامی 1285 درصد افزایش می یابد ولی دستمزد کارگر بینوا فقط 70 درصد؟!

چگونه است که مردم به قناعت و مقاومت دعوت می شوند ولی این نهادها همچنان پول های بیشتری می طلبند؟!

تازه در این میان یک نکته مهم هم وجود دارد: اگر درآمد کارمند و کارگر مطابق با تورم افزایش نیابد، آنها و خانواده هایشان فقیر می شوند و حتی ممکن است دچار سوءتغذیه و نیز مرگ بر اثر گرانی درمان شوند یا سراغ جرم بروند ولی بسیاری از نهادهای حکومتی، حتی اگر وجود خارجی هم نداشته باشند، کسی - جز بودجه گیران همان نهادها - حتی متوجه فقدان شان نیز نخواهند شد.

مثلاً مرکز الگوی اسلامی - ایرانی پیشرفت که هر ساله فقط در فصل بودجه نامش شنیده می شود، چیست؟ و بود و نبودش به فرقی به حال ملت می کند که برای سال جدید 37 میلیارد تومان بودجه برایش در نظر گرفته اند؟!

یا کارکرد ستاد  امر به معروف، جز هزینه آفرینی و تنش زایی برای کشور چه بوده که قرار است امسال 244 میلیارد تومان بگیرد؟!
یا چرا در حالی که برای آستان امام خمینی (ره) بودجه 210 میلیارد تومانی تعریف کرده اند ردیف بودجه جداگانه و دهها میلیارد تومانی دیگری هم برای موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره) اختصاص داده اند؟ مگر از سال 1367 که امام راحل به رحمت خدا رفته، تنظیم و نشر آثار ایشان تمام نشده است؟! و سوالات متعدد دیگری در این باب که هیچگاه پاسخی بدان ها داده نشده است!

این نوع پخش بودجه و تقسیم بیت المال، یعنی بالا بردن نجومی بودجه نهادهای خاص و افزایش ناچیز سهم عموم مردم، عین عین عین بی عدالتی است و هیچ شباهتی با روش تقسیم عادلانه بیت المال توسط امام علی(ع) ندارد و این اشاره به امام علی(ع) تلنگری است به شخص مسعود پزشکیان که مدام از نهج البلاغه می گوید ولی در بودجه پیشنهادی دولت اش، اثری از عدالت نیست.