عده‌ای از دست‌اندرکاران امور مرتبط با جبهه مقاومت، در بررسی علل سقوط سریع بشار اسد بر مشکلات اقتصادی موجود در سوریه تکیه می‌کنند و می‌گویند چون وضع مردم، کارمندان، نیروهای نظامی و تمام اقشار جامعه سوریه از نظر معیشتی نابسامان بود، رژیم بشار اسد نتوانست در برابر تهاجمی که صورت گرفت دوام بیاورد و به همین دلیل فروپاشید. آنها این را هم اضافه می‌کنند که چند کشور عربی و تعدادی از کارتل‌های آمریکائی پول‌های زیادی هزینه کردند تا گروه تروریستی تحریرالشام بتواند از شمال سوریه تهاجم خود را شروع کند و با سرعت زیاد و بدون مواجه شدن با مقاومت قابل توجهی کشور را به تسخیر خود درآورد و بشار اسد را وادار به فرار نماید.
قطعاً مشکلات شدید اقتصادی در کنار سایر علل، از عوامل مهمی بود که زمینه را برای پیروزی تروریست‌های تکفیری و سقوط رژیم بشار اسد فراهم کرد. پذیرش این واقعیت باید ما را به این نکته بسیار مهم رهنمون شود که بحران اقتصادی در هر کشوری می‌تواند باعث از دست رفتن پشتوانه مردمی نظام‌های سیاسی شود و زمینه را برای تضعیف و حتی سقوط آنها فراهم نماید. این، یعنی نظام‌های سیاسی فقط در صورتی دوام خواهند داشت که از پشتوانه مردمی برخوردار باشند.
روشن است که برخورداری از قدرت دفاعی یکی از مولفه‌های مهم حفاظت از نظام‌های سیاسی و موجودیت کشورها و ملت‌هاست ولی این بدان معنی نیست که برخورداری از این قدرت برای تداوم نظام‌های سیاسی کافی است و نیازی به سایر مولفه‌ها به ویژه تامین رفاه مردم و حل مشکلات اقتصادی آنها نیست. نمی‌خواهیم بگوئیم اقتصاد زیربناست، قطعاً اینطور نیست ولی تاکید می‌کنیم که بدون اقتصاد سالم و پیشرفته و بدون اینکه مردم یک کشور از رفاه نسبی برخوردار باشند، اعتقادات آنها که زیربناست پابرجا نمی‌ماند. این سخن پیامبراکرم(ص) که فرمود: «کَادَ اَلْفَقْرُ انْ یَکُونَ کُفْراً - فقر، راه را برای مبتلا شدن مردم به کفر فراهم می‌کند» به همین معناست و به روشنی تمام زمامداران را از کوتاهی کردن در زمینه تامین معیشت مردم و جلوگیری از مبتلا شدن جامعه به فقر و مشکلات اقتصادی برحذر می‌دارد.
آن روی دیگر سکه اینست که وقتی کشوری در اثر گرفتار شدن در دام فقر و بحران اقتصادی به طعمه خوبی برای قدرت‌های سلطه‌گر جهت فروپاشاندن نظام سیاسی آن تبدیل می‌شود، بلافاصله با تمهیدات همان قدرت‌های سلطه‌گر اقدامات سریعی برای پول‌پاشی‌های موقت صورت می‌گیرد تا مردم به صورت مقطعی هم که شده احساس رفاه کنند و افق روشنی را برای آینده معیشت خود مشاهده کنند. این، چیزی است که در عراق بعد از صدام و سوریه بعد از بشار اسد مشهود بوده و هست.
با پذیرش این واقعیت، مسئولان کشور ما باید برای حفاظت از ایران و نظام جمهوری اسلامی، تدابیر مهم، قاطع و سریعی جهت سروسامان دادن به وضعیت اقتصادی مردم بیاندیشند و به مرحله اجرا بگذارند. مسئولان نظام بپذیرند که اکثریت مردم ایران از وضعیت اقتصادی ناراضی هستند. فاصله طبقاتی بیداد می‌کند، فساد اقتصادی اعتماد مردم به نظام سیاسی را مخدوش کرده و تبعیض غوغا می‌کند. درست در همین شرایط سخت، عده‌ای با انواع کارشکنی‌ها و پرداختن به امور فرعی درصدد از کار انداختن دولت برآمده‌اند. اینها همه به نفع دشمن و برخلاف منافع ملی است. دشمن برای ما هم نقشه کشیده است. ما امکانات بالقوه زیادی برای نقش بر آب کردن نقشه‌های دشمنان داریم. وحدت کلمه و تدبیر، اموری هستند که می‌توانند این امکانات بالقوه را به فعلیت درآورند و تهدید را به فرصت تبدیل کنند. بر مسئولان نظام است که به این مهم همت بگمارند و در انجام این وظیفه بزرگ و حیاتی تعلل نکنند که فردا بسیار دیر است.

  تعداد بازديدها: 88

    نسخه قابل چاپ