عصر ایران - انتخابات اخیر مجلس شورای اسلامی، در هر دو مرحله اول و دوم، بیش از هر چیزی، زنگ هشداری برای نظام بود چه آن که رکورد پایین ترین میزان مشارکت مردم در یک انتخابات را شکست.

در ادبیات سیاسی جمهوری اسلامی، حضور مردم در انتخابات، به نوعی میزان علقه بین مردم و حاکمیت را نمایندگی می کند؛ از این برای نظامی که پیدایش و پویش آن، بر اساس خواست اکثریت بوده است، کاهش مشارکت باید یک پیام واضح برای تغییر و اصلاح تلقی شود.

  تمثیل این مشارکت مایوس کننده  قلبی با ضربان ضعیف بود و درست در این گیر و دار، شوکی بدان وارد شد و آن، درگذشت شهادت گونه رئیس جمهور سید ابراهیم رئیسی بود که علاوه بر آن که حامیان او را در اندوه فرو برد، بلکه منتقدانش را نیز مغموم ساخت و یک "هم عزایی" ملی بین شان ایجاد کرد.

طبق قانون اساسی، تا 50 روز بعد از فقدان رئیس جمهور، انتخابات زودهنگام ریاست جمهوری برگزار می شود و از این رو، قرار است روز 8 تیر 1403 برای انتخاب رئیس جمهور جدید، رأی گیری شود.

بعد از یک انتخابات سرد، اکنون با یک انتخابات ناگهانی روبرو هستیم و با توجه به فضای عاطفی و سیاسی ایجاد شده در کشور، فرصتی برای نظام ایجاد شده است تا اشتباهات منجر به وضعیت انتخاباتی مجلس را به قید فوریت اصلاح کند و زمینه را برای مشارکت بیشتر مردم ، بازگرداندن امید به صندوق، تحکیم رابطه ملت و حاکمیت و تقویت اعتماد عمومی فراهم سازد.

 تبدیل بحران به فرصت، هنر سیاستمداران واقعی است و انتظار می رود دلسوزان نظام که قاعدتاً باید اندیشناک میزان مشارکت و پشتوانه مردمی جمهوری اسلامی هستند، این هنر را به خرج دهند و با عبور از دام مهلک خالص سازان، خونی تازه به رگ های نظام بدهند.

گشایش فضای سیاسی و ایجاد امکان حضور صاحبان همه سلائق و رویکردهای سیاسی در انتخابات پیش رو، احیا و تقویت پشتوانه مردمی نظام است. این فرصت طلایی را هدر دادن، بی تدبیری و ظلم همزمان به مردم و جمهوری اسلامی است.