آن روز انگار از آسمان آتش می بارید. آفتاب پرده ای سراسری رویمان کشیده بود و نفس کشیدن را سخت کرده بود. چشمم افتاد به کیسه بادامی که کنار درخت جا خوش کرده بود که پدر لب به سخن باز کرد.
جی پلاس، روایت آدم های ساده درست مثل خودشان است، بی تکلف و بی غل و غش. همین روایت ها راهشان را خیلی نرم میان دل ها باز می کنند و پیش می روند. حکایت پیرمرد ساده دل روستایی که با کیسه ای بادام از روستا برای دیدار با امام خمینی (س)راهی شهر شده است از همان حکایت هاست که با هم می خوانیم:
در میان آفتاب داغ بود؛ داغ تر از همیشه! بابا لحظه ای ایستاد. دستمالش را از جیب درآورد و عرق پیشانی اش را پاک کرد. من هم ایستادم. نگاهی به گونی انداختم. هنوز پر نشده بود. بابا گفت:«عجب هوای گرمی است! از آسمان آتش می بارد!»
فکر من هنوز دنبال بادامها بود. گفتم: ولی امسال خوب محصول داریم ها! همۀ درختها پر از بادام است.»
بابا خندید و گفت: «دلیل دارد پسرجان؛ دلیل دارد!»
با تعجّب گفتم: چه دلیلی؟ امسال هم مثل پارسال؛ پارسال هم پای درختها را بیل زده بودیم ولی درختها بار زیادی نداده بودند!»
بابا گفت: «بیل زدن پای درختها را نمی گویم؛ دلیلش چیز دیگری است.»
پرسیدم: «خوب پس چه دلیلی دارد؟»
بابا جواب داد: «امسال نیّت کردم که اگر درختها پر بار شوند، مقداری بادام برای آقا ببرم! به برکت وجود آقاست که درختها جان گرفته اند و اینطور بار آورده اند.»
توی فکر رفته بودم که صدای بابا را شنیدم: «زود باش پسرجان! کار کُن! زودتر بادامها را جمع کن و توی گونی بریز که الآن ظهر می شود.»
و خودش هم مشغول جمع کردن بادامهایی شد که زیر درخت در گوشه و کنار زمین ریخته بود.
واقعاً امسال محصول بادام درختها بیشتر از هر سال بود.
***
ـ «آقا ببخشید راه جمکران از کدام طرف است؟»
پیرمردی که بابا با او صحبت می کرد، با تعجّب به ما خیره شده بود. عاقبت پرسید: «جمکران؟»
بابا جواب داد: «بله دیگر پدرجان. همان جا که آقا هست.»
پیرمرد گفت: «جمکران که اینجا نیست؛ نزدیک قم است! آقا هم همیشه آنجا نیست. شاید بعضی وقتها سری به آنجا بزند!»
تازه متوجّه اشتباه بابا شدم؛ او به جای «جماران»، گفته بود «جمکران»! می دانستم که مسجد جمکران را به دستور امام زمان(ع) ساخته اند. قبل از اینکه بابا چیزی بگوید، گفتم: «منظورمان امام زمان(ع) که نیست؛ مسجد جمکران را که نمی گوییم! جماران؛ همان جا که امام هست!»
پیرمرد شروع کرد به خندیدن و گفت: «جماران را جمکران گفتی؟ عجب بابا! نزدیک بود راهِ رفتن به قم را نشانت بدهم!» و ادامه داد: «فکر کردم منظورت از آقا، امام زمان(ع) است!» و دوباره شروع کردن به خندیدن!
بابا گفت: «خوب چه فرقی می کند؟ آقا خمینی هم نایب امام زمان (ع) است.»
پیرمرد هنوز هم می خندید. بابا پرسید: «بالاخره راه آنجا را به ما نشان می دهی یا نه؟»
پیرمرد گفت: «ببین پدرجان؛ از همین جا سوار مینی بوس می شوی، می روی تجریش. از آنجا هم یا باید سوار اتوبوس شوی و یا اینکه با تاکسی بروی. به تجریش که رسیدی، از هر کس بپرسی، راه را نشانت می دهد. مینی بوسهای تجریش آن طرف خیابان می ایستند.»
به آن طرف خیابان اشاره می کرد. مینی بوسهای زیادی آنجا ایستاده بودند. پرسیدم: «کدامشان به تجریش می روند؟ آنجا که مینی بوس زیاد است!»
پیرمرد به مینی بوسهای کناری اشاره کرد و گفت: «رویشان نوشته! تو که ماشاء الله باسوادی! برو آن طرف؛ جلویشان که رسیدی، بخوان!»
بابا کیسۀ بادامها را برداشت. از پیرمرد خداحافظی کردیم و به سمت مینی بوس راه افتادیم. هنوز آفتاب کاملاً بالا نیامده بود. خیابان شلوغ بود. سر و صدای ماشینها کلافه مان کرده بود. سوار مینی بوس که شدیم، نفس راحتی کشیدم. بابا گفت: «بابا جان از این آقای راننده هم سؤال کن؛ یکوقت راه را عوضی نرویم!»
کنار راننده رفتم و گفتم: «ببخشید آقا؛ ما می خواستیم برویم جماران. باید سوار همین مینی بوس می شدیم؟»
راننده که سرش را از پنجره بیرون برده بود و فریاد می زد: «تجریش، تجریش»، رویش را به سمت من برگرداند؛ سرتاپایم را برانداز کرد و پرسید: «جماران چی کار داری؟»
گفتم: «هیچی! می خواستیم به دیدن آقا برویم! بابایم هم هست؛ همان که آنجا نشسته است.»
راننده با صدای بلند خندید و گفت: «مگر آقا بیکار است که هر کس از دهات بلند شود و به دیدنش بیاید! آقا هزار تا کار دارد. بیخود خودتان را خسته نکنید! از همان راهی که آمده اید، برگردید!»
بغض راه گلویم را گرفت. راست می گفت. اصلاً چرا به فکرمان نرسیده بود که ممکن است راهمان ندهند؟ بابا از همان جا که نشسته بود، گفت: حالا شما راه را به ما نشان بده؛ بقیّه اش با خداست!»
راننده با بیحوصلگی گفت: «بله، درست آمده اید! از تجریش هم باید یک اتوبوس سوار شوید.»
به طرف صندلی خودم راه افتادم. حرفهای راننده توی دلم را خالی کرده بود. سرجایم که نشستم، بابا را دیدم که با بی خیالی تسبیحش را درآورده بود و زیر لب صلوات می فرستاد. پیشِ خودم گفتم: «اگر راهمان ندهند چی؟ اصلاً چرا ما فکر کردیم که به همین راحتی می شود به دیدن آقا رفت؟»
از آن روزی که بابا گفته بود می خواهد مقداری بادام برای آقا ببرد و مرا هم همراه خودش خواهد برد، دل توی دلم نبود. خیلی وقت بود که دلم می خواست آقا را از نزدیک ببینم؛ همه مان می خواستیم؛ من، بابا، ننه، برادرها و خواهرهایم. دیشب هم که راه افتادیم، همه شان صف کشیده بودند و بهمان التماس دعا گفتند؛ درست مثل وقتی که به زیارت امام رضا(ع) می رفتیم. خودم اشکهای ننه را دیدم که از گوشۀ چشمش بیرون زد و در میان چارقدش پنهان شد. همه مان دوست داشتیم آقا را ببینیم؛ نه از صفحۀ تلویزیون؛ از نزدیک!
ماشینهای زیادی از کنار مینی بوس رد می شدند. تهران خیلی بزرگ بود! دوباره پیشِ خودم فکر کردم: «این آقای راننده راست می گوید؛ اگر قرار باشد فقط همین تهرانیها هم پیش آقا بروند، او به هیچ کار دیگری نمی رسد! اینهمه آدم! کِی نوبت به ما می رسد؟»
توی همین فکرها بودم که بابا گفت: «ناراحت نباش پسرجان! خدا خودش درست می کند!»
چیزی نگفتم. سرم را به پشتی صندلی تکیه دادم و چشمانم را بستم. کم کم احساس کردم که توی یک باغ سرسبز و بزرگ قدم می زدم؛ باغی که خیلی بزرگتر از زمین و باغ خودمان بود. و آن دور دورها امام ایستاده بود. به سمت او دویدم ولی هر چه می دویدم، به او نمی رسیدم. او دور بود. خسته شده بودم. عرق کرده بودم. ایستادم. گریه ام گرفت. باید باز هم می دویدم. گریه فایده ای نداشت، نباید گریه می کردم. نسیمی می وزید. خسته شده بودم. عرق کرده بودم. کسی عرق را از صورتم پاک می کرد. یک دست بود؛ یک دست تنها! برگشتم تا صورتش را ببینم. خورشید چشمانم را زد. دستی شانه ام را تکان داد.
از خواب بیدار شدم. بابا بود. با یک دست، دستمالش را گرفته بود و بادم می زد و با دست دیگرش تکانم می داد.
