إذا کانَ زَمانٌ،العَدلُ فیهِ أغلَبُ مِن الجَورِ فَحَرامٌ أن تَظُنَّ بأحَدٍ سُوءاً حتّی یعلَمَ ذلک مِنهُ. و إذا کانَ زَمانٌ، الجَورُ أغلَبُ فیهِ مِن العَدلِ فلیسَ لأحَدٍ أن یظُنَّ بأحَدٍ خَیراً ما لَم یعلَمْ ذلک مِنهُ. امام هادی(ع): هر گاه روزگاری بود که عدالت در آن بر ستم غالب باشد، حرام است که به کسی گمان بد بری، مگر این که بدی او بر تو معلوم شود و هرگاه روزگاری بود که در آن بیداد بر دادگری غالب باشد، هیچ کس نباید به کسی گمان نیک برد، مگر این که خوبی او بر وی معلوم شود. أعلام الدین، ۳۱۲. میزان الحکمه، جلد ۶، ص ۵۷۵)

قالَ إبلیسُ لِنوحٍ(ع): إذا وَجَدنَا ابنَ آدَمَ شَحیحاً، أو حَریصاً، أو حَسوداً، أو جَبّاراً، أو عَجولاً تَلَقَّفناهُ تَلَقُّفَ الکُرَةِ، فَإِنِ اجتَمَعَت لَنا هذِهِ الأَخلاقُ، سَمَّیناهُ شَیطاناً مَریداً. امام هادی(ع): ابلیس، به نوح(ع) گفت: ما هر گاه فرزند آدم را تنگ‌نظر یا آزمند یا حسود یا متکبّر و یا شتابکار بیابیم، او را چون گوی(توپ) میرُباییم، و اگر همه این خصلت‌ها در وجود او برای ما گِرد آید، او را شیطانِ گردنکش می‌نامیم. (قصص الأنبیاء للراوندی، ص ۸۵، ح ۷۷. دانشنامه قرآن و حدیث، جلد ۱۱، ص ۳۳۶)