چندمین جلسه‌ای است که می‌روم. همه کلمه شمار می‌کنند به یک تبریک و یک تسلیت؛ ولادتِ حضرت فاطمه زهرا(س) را تبریک و شهادت حاج قاسم را تسلیت می‌گویند. ادب و حقِ مطلب چنین اقتضا می‌کند. در این میان، دلم برای امام خمینی تنگ می‌شود. خیلی. حتی بیشتر از خیلی. اگر کلمه‌ای می‌شناختم که بیش از این واژه، فراوانی را معنا می‌کرد، حتما آن را می‌گذاشتم جای کلمه "خیلی".
دیروز، زادروز امام روح‌الله نیز بود. ستاره‌ای که نسب از دامن مهتابی و معراجی حضرت زهرا(س) می‌برد. هم نسبِ خونی که او را صاحب برگی در شجره سیادت می‌کرد و هم نسبِ روحی که خصلت او در مرام فاطمی پرورش یافته بود. ما هر چه دراین نظام داریم از اوست. انقلاب از اوست و جمهوری اسلامی نیز هم. شناسنامه انقلاب و جمهوری اسلامی به نامِ بزرگ اوست اما دریغا که فراموشی ما را از "شناخته شده ترین" شاخص و چراغِ راهِ انقلاب، غافل کرده است. بسیارمان، یاد مان نبود انگار میان مکتبِ فاطمی تا امروز، مدرسه خمینی است. فراموش کردیم آن که سلیمانی را و هزاران هزار سردار و سربازِ دیگر را با منهج فاطمی، به ولایت برکشید، خمینی بود. اگر او را امام می‌خواندیم و دورش می‌چرخیدیم، به برکت درس حضرت زهرا بود. اگر سلیمانی‌ها به حق عزیزند، به برکت انفاس قدسی "روح‌الله الموسوی الخمینی" است که چون پای حکمی، بیانیه ای، پیامی می‌نشست، واژه‌ها را به قیام مبعوث می‌کرد چه رسد به آدم ها. اگر حاج قاسم، سلیمانی شد و مُلکی را به محبت زیرِ نگین گرفت، به خاطر پیروی از امام خمینی بود و الا میان او و دیگران چه تفاوت؟ هزاران شهید که روح‌الله آنان را امام زادگان عشق نامید، زاده مدرسه و منطق او بودند که آنان را به حضرت زهرا پیوند می‌داد. یادمان باشد، به دیدنِ فرزند، چشم بر پدر نبندیم. سلیمانی و کاوه و باکری و همت و چراغچی و صیاد شیرازی و آبشناسان و کشوری و شیرودی و... درخت‌های پر گل و عطرآگین باغی هستند که امام ایجاد کرد. تماشای آنان ما را از باغبان غافل نکند. این‌ها نعمت‌های شکوفاه شده به شهادت هستند بر سفره انقلاب. صاحب خانه حضرت روح‌الله است. از فروغی بسطامی بیاموزیم این رازِ انسان ساز را که
گر شبی در خانه جانانه مهمانت کنند
گول نعمت را مخور مشغول صاحب خانه باش.
امام را همواره در یاد داشته باشیم. غفلت، ما را به فراموشی نعمت وجود امام و مکتب او دچار نکند که این خاکپوشی و معنای دیگرِ کفران است. کفر هم نعمت را می‌برد و نقمت و عذاب می‌آورد. "لَئِن شَکَرتُم لَاَزیدَنَّکُم" منطق الهی است که می‌فرماید: "اگر شکرگزاری کنید، (نعمت خود را) بر شما خواهم افزود". قدر بدانیم تا نعمت فراوان فرماید والا به ادامه آیه خواهیم رسید که باز وعده الهی است: "وَلَئِن کَفَرتُم اِنَّ عَذابی لَشَدیدٌ؛ اگر کفران کنید عذاب من بسیار سخت است." امام را از یاد نبریم. سحتی‌های امروز کارنامه عملی ماست چنان که توفیق‌ها. موفقیت‌ها نتیجه تمسک به راه امام است و سختی‌ها نتیجه کم گذاشتن‌های ما، اما او برای ما کم نمی‌گذاشت و فراموشمان نمی‌کرد. ما هم گرفتار غفلت نشویم.