《... فرار، فرار برای بازیافتنِ آنچه از عدالت عزیزتر است، و آنچه از سیری والاتر: آزاد بودن. انسان در گرسنگی ناقص است. انسان در استثمار شدن ناقص است. انسان در محروم از سواد بودن ناقص است. انسان در محروم ماندن از نعماتی که خداوند بر سرِ سفره‌ی طبیعت نهاده است، ناقص است، اما، "انسان" است. اما انسانی که از "آزادی" محروم است، انسان نیست زیرا انسان حیوانِ آزاد است، یعنی اختیار و اراده دارد، و این اختیار و اراده است که او را با طبیعت بیگانه می‌کند و از حیوانات جدا می‌سازد و با خدا -اراده‌ی مطلقِ آفرینش- "همانند." آن‌ که آزادی را از من می‌گیرد، دیگر هیچ چیز ندارد که عزیزتر از آن به من ارمغان دهد...》 م