نامه آمد که خبرنگار بفرستید از «جشنواره ملی فرهنگی هنری معروف» گزارش تهیه کند برای چاپ در روزنامه.
این جشنواره را ستاد امر بمعروف و نهی از منکر برگزار می‌کرد و نامه دعوتش پر بود از اسامی کسانی که قرار بود در جشنواره حضور داشته باشند و احکام اعضاء شورای سیاستگذاری ستاد را بدهند و دریافت کنند...
در اصل اینکه امر بمعروف و نهی از منکر در یک جامعه اسلامی لازم است، تردیدی نداریم. قرآن کریم در آیات متعدد بر این فریضه تاکید کرده و روایات زیادی نیز از معصومین علیهم‌السلام داریم که هشدار می‌دهند اگر امر بمعروف و نهی از منکر را ترک کنید اشرار بر شما مسلط خواهند شد. اگر تمام شرایط زمانی، مکانی، موضوعی، اهلیت آمران و ناهیان، چگونگی انجام و مراتب و مراحل مختلف آن با ملاحظه تمام جوانب رعایت شوند، قطعاً انجام فریضه امر بمعروف و نهی از منکر یکی از بهترین راه‌ها برای اصلاح جامعه است. این شرایط اگر بطور کامل رعایت شوند، نیازی به ستاد، رئیس، دبیر، اعضاء شورای سیاستگذاری، احکام، پوستر، تبلیغات، بودجه و دفتر و دستک و کارمند و حقوق‌بگیر نخواهد بود. وجود اینها نتیجه‌ای غیر از معطلی، تشریفات، اتلاف بودجه و امکانات و اسیر امور تشریفاتی شدن ندارد. مهم‌تر اینکه اینها دست و پا و زبان‌ها را برای انجام اصلی‌ترین، مهم‌ترین و موثرترین بخش امر بمعروف و نهی از منکر می‌بندند و کار از همان ابتدا لنگ می‌شود.
اصلی ترین بخش امر بمعروف و نهی از منکر، به مسئولین و حاکمان و کارگزاران نظام سیاسی مربوط می‌شود. امر بمعروف و نهی از منکر، دو طرف دارد؛ مردم و حکمرانان. این فریضه در بخش مردم فقط زمانی موثر و نتیجه‌بخش است که حکمرانان به وظایف خود عمل کرده باشند و در اجرای قانون و وظایف و تکالیف شرعی و اخلاقی و پای‌بندی به ضوابط اجتماعی دچار کوتاهی و نارسائی نباشند. در چنان جامعه‌ای وقتی به مردم بگوئید فلان معروف را انجام بدهید و از فلان منکر پرهیز کنید، حتماً قبول می‌کنند و به آن پای‌بندی نشان می‌دهند. برای همین است که پیشوایان معصوم به مردم می‌فرمودند کژی‌ها را تذکر بدهید و امر بمعروف و نهی از منکر را درباره همه اجرا کنید و در این زمینه استثنا قائل نشوید. نکته مهمی که در این امر وجود دارد اینست که مردم همواره زمامداران را الگو قرار می‌دهند و اگر آنها درستکار باشند احتمال به خطا متمایل شدن مردم بسیار کم خواهد بود. این، واقعیتی تجربه شده است کما اینکه عکس آن نیز در جوامعی که زمامدارانشان اهل صداقت و درستکاری نیستند قابل مشاهده می‌باشد.
اکنون به راحتی می‌توانیم به این سوال پاسخ بدهیم که در جامعه امروز ما آیا شرایط برای اجرای امر بمعروف و نهی از منکر در بخش مردم فراهم است یا نه؟
پاسخ اینست که اگر مسئولان و حکمرانان به وظایف خود در اجرای عدالت عمل می‌کنند و در جامعه ما بی‌عدالتی وجود ندارد، انجام امر بمعروف و نهی از منکر در بخش عامه مردم جواب می‌دهد.
اگر در ایران که یک کشور ثروتمند است، مردم در رفاه زندگی می‌کنند و فقر و محرومیت وجود ندارد، اجرای امر بمعروف و نهی از منکر در بخش مردمی جامعه با هیچ مشکلی مواجه نخواهد شد.
اگر در گفتار و رفتار حکمرانان ما صداقت حرف اول را می‌زند و آنها به وعده‌هایشان عمل می‌کنند، اجرای امر بمعروف و نهی از منکر در بخش مردمی قابل انجام است.
اگر در انتصاب‌ها شایسته‌ سالاری حاکم است و در انتخابات به قانون عمل می‌شود بطوری که حق هیچکس ضایع نمی‌شود، شرایط برای اجرای امر بمعروف و نهی از منکر در بخش مردم فراهم است.
اگر آزادی‌های مشروع برای عموم مردم تامین است و حق هیچکس در هیچ زمینه‌ای ضایع نمی‌شود و مسئولان با مفاسد برخورد جدی می‌کنند و اجازه نمی‌دهند جامعه دچار فساد شود، امکان انجام امر بمعروف و نهی از منکر در بخش مردمی وجود دارد.
شاید کسانی که می‌خواهند تحت عناوینی از قبیل مصلحت ‌اندیشی بر واقعیت‌ها سرپوش بگذارند، درباره تمام این موارد نظر مثبتی داشته باشند و بگویند در جامعه ما امروز عدالت برقرار است، تبعیض و فقر و محرومیت وجود ندارند، صداقت حرف اول را می‌زند، شایسته‌ سالاری و حاکمیت قانون در انتصابات و انتخابات رعایت می‌شوند، آزادی وجود دارد، حق هیچکس ضایع نمی‌شود و از فساد هم خبری نیست. همین نیز خود یکی از مصادیق عدم صداقت است که موجب می‌شود مردم حتی از احکام شرعی هم گریزان شوند و امر بمعروف و نهی از منکر در بخش مردمی بی‌اثر شود. راه درست اینست که امر بمعروف و نهی از منکر در میان حکمرانان به ‌اجرا درآید. اصلاح جامعه باید از مسئولین شروع شود. اگر حکمرانان اصلاح شوند، امر بمعروف و نهی از منکر بدون ستاد و دبیر و رئیس و شورای سیاستگذاری و بودجه و پوستر و دفتر و دستک توسط خود مردم اجرا خواهد شد و نتیجه هم خواهد داد.