اما بنگلادش یکی از کشورهایی است که در سال‌های نه چندان دور به‌ عنوان کشوری فقیر نام برده می‌شد؛ اما این کشور ۱۶۰ میلیون‌ نفری توانسته از فرصت‌های به وجود آمده، نهایت استفاده را برای افزایش تولید و رشد و توسعه‌ی همه جانبه کشور ببرد. هم اکنون بیش از ۸۰ درصد تولید این کشور در صنعت پوشاک است. با بهره‌گیری از تکنولوژی، تعامل و تجارت با دنیا، فراهم کردن فضای رقابتی برای بنگاه‌ها، اجرای موفق خصوصی سازی، شفافیت، اعتماد و امنیت برای سرمایه گذاری، تقویت زیرساخت‌ها و تضمین دسترسی ۱۰۰درصد افراد به ICT [فن‌آوری اطلاعات و ارتباطات]، پیاده‌سازی روش‌های جدید تأمين مالی و بهره‌گیری درست از نیروی کار ارزان، در مسیر خیز اقتصادی گام بردارد. تا یک دهه آینده این کشور جزو کشورهای توسعه یافته قرار خواهد گرفت و پیش‌بینی می‌شود تا ۵ سال آینده تولید ناخالص داخلی آن به حدود ۵۰۰ میلیارد دلار برسد؛ رقمی که در ۲۰۲۰ برای کشور ایران ۴۱۰ میلیارد دلار پیش‌بینی شده بود. بررسی آمارها و عملکرد اقتصادی بنگلادش نشان می‌دهد که این کشور سابقاً فقیر در شمال شرق شبه‌ قاره هند به سرعت به سمت فقرزدایی، رشد اقتصادی و توسعه صنعتی گام برداشته؛ به طوری که گفته می‌شود طی ۱۰ سال گذشته علاوه بر این که درآمد سرانه‌اش ۳۰۰ درصد افزایش یافته، هشت میلیون نفر را نیز از فقر مطلق نجات داده است.

خانم شیخ حسینه واجد نخست‌وزیر بنگلادش یکی از موفق‌ترین رهبران زن دنیا؛ با افتخار در مجمع جهانی اقتصاد اعلام کرد تا سال ۲۰۴۱ کشورش از یک  کشور در حال توسعه به کشوری کاملاً توسعه یافته تبدیل و به سرعت به سمت جامعه‌ای دانش‌محور با خلق ارزش‌ افزوده پیش می‌رود. بنگلادش در سال ۲۰۱۸ توانست ۱۲ ربات صنعتی به کره صادر و در حال ساخت چهار کشتی برای هند است. این کشور بیش از ۶۰۰ هزار فعال در فن‌آوری اطلاعات دارد و در حال ایجاد بستر جذب سرمایه‌گذاری‌ بین‌المللی در بخش‌های آموزش، فنی، مهندسی، خودروسازی و هوش مصنوعی است. اقتصاد این کشور از سال ۲۰۰۹ به این سو، ۱۸۸% رشد داشته و درآمد سرانه نیز به بالای ۱۹۰۹ دلار رسیده است. در بخش کشاورزی نیز بنگلادش چهارمین تولید‌ کننده برنج، دومین تولید‌ کننده جو، چهارمین تولید‌کننده پنبه و پنجمین تولید‌ کننده سبزیجات در جهان است. در این کشور ۱۰۰ % افراد به  ICT دسترسی داشته و به سرعت در حال تبدیل شدن به یک اقتصاد دیجیتالی است. در سال ۲۰۱۸، میزان تجارت الکترونیکی این کشور به بیش از ۲۶۰ میلیون دلار رسید. بنگلادش نفت و گاز و پتروشیمی ندارد. کشوری که تا یک دهه پیش قربانی فقر و تغییرات آب و هوایی بود چنان آینده پایداری برای خود ساخته که ما باید حسرت آن را بخوریم. گویا مسئولان خبر ندارند که بنگلادش دیگر کشوری نیست که مثالی برای فقر و استیصال ملت ایران، دارنده مقام پنجمین دارایی‌های طبیعی جهان، باشد و باید بگوییم ای کاش ما شبیه بنگلادش شویم!