اقدامات مشترک مجلس و دولت در زمینه بالا بردن هزینه زندگی مردم که در روزهای اخیر به شکل‌های مختلف بروز کرده و می‌کند، این واقعیت تلخ را نشان می‌دهد که گویا کارگزاران و حکمرانان از مشکلات معیشتی مردم خبر ندارند و یا اگر خبر دارند نمی‌خواهند به حل این مشکلات بپردازند.
افزایش سن بازنشستگی، خودداری از تغییر میزان معافیت مالیاتی کارمندان، اخذ مالیات از کشاورزان، اخذ یورو به عنوان عوارض خروج از کشور، بی‌عملی در برابر هجوم روزافزون بدون مجوز اتباع افغانی که هزینه سنگینی را بر اقتصاد کشور تحمیل می‌کند و دود آن مستقیماً به چشم عموم مردم می‌رود و... از مواردی هستند که آینده معیشتی قشر متوسط و پائین جامعه را با مشکلات روزافزون مواجه می‌کنند.
مشکلات ناشی از این قبیل تصمیمات، برای اقشار ضعیف قابل تحمل نیستند و این احتمال وجود دارد که اجرای چنین تصمیماتی اعتراضاتی را باعث شوند که قابل کنترل نباشند.
سخن مهم‌تر اینست که حکمرانان نباید صرفاً به دلیل نگرانی از اعتراضات از اقدامات مشکل‌آفرین خودداری کنند بلکه انگیزه اصلی آنان از حکمرانی باید این باشد که هر روز از بار مشکلات مردم بکاهند و کاری کنند که عموم مردم در رفاه زندگی کنند. این، علاوه بر آنکه وظیفه قانونی مشخص شده براساس قانون اساسی نظام جمهوری اسلامی برای حکمرانان این نظام است، دستور قطعی اسلام نیز هست. اگر حکمرانان امروز کشورمان، فرمان امیرالمومنین علیه‌السلام به مالک اشتر را هنگامی که او را به ولایت مصر گمارد مطالعه کنند به این نتیجه خواهند رسید که تامین رفاه آحاد مردم اولین و بالاترین وظیفه‌ایست که برعهده دارند و اگر از انجام آن تخطی کنند صلاحیت تصدی حکمرانی در جامعه اسلامی را ندارند. هنگامی که انقلاب اسلامی به پیروزی رسید و نظام جمهوری اسلامی تاسیس شد، قرار بود مدیریت کشور بر مبنای نهج‌البلاغه شکل بگیرد ولی اکنون در زمینه‌های مختلف به‌ویژه رفاه عمومی و آزادی‌ها و حقوق شهروندی وضعیتی بر کشورمان حاکم است که با آنچه در نهج‌البلاغه آمده فاصله زیادی دارد. محور اصلی تمام تکالیفی که نهج‌البلاغه برای حکمرانان در نظر گرفته برقراری عدالت است ولی جامعه ما نه‌تنها از عدالت برخوردار نیست بلکه هر روز از عدالت دورتر می‌شود.
آیا حکمرانان ما نمی‌دانند در شرایطی که تورم افسارگسیخته امان کارمندان را بریده، ثابت ماندن میزان معافیت مالیاتی در 10 میلیون تومان به معنای وارد شدن فشار مضاعف بر آنانست؟! کشوری که نفت و گاز فراوان دارد و از انواع ثروت‌ها برخوردار است، چرا حکمرانانش برای تامین بودجه به مالیات‌های سنگین متوسل می‌شوند؟ آیا حکمرانان ما نمی‌دانند افزایش سن بازنشستگی علاوه بر اینکه تخلف از تعهدی است که هنگام ورود کارمندان و کارگران به شغلی که پذیرفته‌اند به آنها داده شده اصولاً بار مشکلات مالی آنها را افزایش می‌دهد؟! دولت چرا به جای حل بی‌کفایتی مدیران صندوق‌های بازنشستگی به سراغ بالا بردن سن و میزان خدمت کارمندان و کارگران رفته است؟ آیا حکمرانان ما نمی‌دانند ورود میلیون‌ها اتباع خارجی بدون مجوز چه فشارهائی در زمینه آب، نان، انرژی، مسکن و سایر امور معیشتی به اقشار ضعیف این کشور وارد می‌کند؟! آیا حکمرانان ما نمی‌دانند کشاورزان جامعه ایرانی با چه مشکلات کمرشکنی دست و پنجه نرم می‌کنند و اگر به درآمد ناشی از محصولات کشاورزی آنها مالیات ببندند چه فشار مضاعفی بر آنها وارد خواهد شد؟! آیا حکمرانان ما نمی‌دانند در کشوری که ارز مستقل دارد، اخذ ارز خارجی از اتباع داخلی نوعی اهانت به استقلال و اقتصاد و اقتدار کشور و ملت و حتی خود حکمرانی است؟!
شما به جای برطرف ساختن ضعف‌های خود، تغییر سیاست‌‌های نادرست و کنار گذاشتن مدیران بی‌تجربه که بحران اقتصادی کشور را باعث شده‌اند و هر روز به آن دامن می‌زنند، چرا می‌خواهید با اخذ مالیات‌های سنگین و وارد ساختن فشار بر مردم درصدد تامین بودجه مورد نیاز برآئید؟ مطمئن باشید اگر با این فرمان به پیش بروید، هم قدرت را از دست خواهید داد و هم مردم را. اگر می‌خواهید بمانید، دست از وارد ساختن فشار بر مردم بردارید و از راه اشتباهی که در پیش گرفته‌اید برگردید.