تجربه 75 ساله مماشات دولت‌های عربی، مجامع بین‌المللی و حتی بخشی از فلسطینی‌ها با رژیم صهیونیستی نشان داد این رژیم بهیچوجه بنا ندارد دست از شرارت و توسعه ‌طلبی بردارد. سران این رژیم آشکارا اعتراف می‌کنند درصدد گسترش قلمرو اسرائیل از طریق اشغال سرزمین‌های بیشتر و حتی ضمیمه کردن خاک کشورهای همجوار هستند و تصمیم دارند این کار را با توسل به زور، کشتار، آواره کردن مردم و اشغال سرزمین‌های آنها انجام دهند.
همه چیز حکایت از این واقعیت تلخ دارند که صهیونیست‌ها بهیچوجه حاضر به کوتاه آمدن از اهداف توسعه‌ طلبانه خود نیستند و طرح‌هائی از قبیل تشکیل دو کشور فلسطینی و اسرائیلی یا انجام انتخابات برای عمل کردن به رای و نظر مردم فلسطین درخصوص چگونگی اداره شدن آن هرگز به سرانجام نخواهد رسید و بحران فلسطین را حل نخواهند کرد. علت اینست که صهیونیست‌ها از نظر ایدئولوژی دچار توهماتی هستند که با پای‌بندی به آن توهمات هرگز نمی‌توانند به حقوق بشر و زندگی مسالمت‌آمیز با غیر خود تن بدهند. این توهمات را می‌توان در چهار اصل خلاصه کرد. آنها می‌گویند:
1- ما نژاد برتر هستیم
2- حاکمیت بر زمین را خدا به ما اختصاص داده
3- تمام ملت‌ها باید تحت فرمان و سلطه ما باشند
4- درخصوص مردم فلسطین هم معتقدند آنها اصولاً هیچ حقی ندارند و حقوق بشر درباره آنها مفهومی ندارد.
این توهمات را سران رژیم صهیونیستی آشکارا مطرح می‌کنند و در برابر تعجب و اعتراض افکار عمومی همواره از آن دفاع هم می‌کنند. روحانیون صهیونیست هم با استناد به تورات تحریف شده، کودک‌کشی را جایز و حتی لازم می‌دانند. آنها می‌گویند اگر به کودکان خانواده‌هائی که با ما همفکر و همراه نیستند مهلت بدهیم و آنها را به قتل نرسانیم، وقتی بزرگ می‌شوند خطرشان برای ما بیشتر می‌شود و لذا باید در کودکی جانشان را بگیریم و اجازه ندهیم چنان فرصتی را به دست بیاورند.
صاحبان این توهمات و این تفکرات انحرافی و شیطانی هرگز نمی‌توانند با سایر مردم همزیستی مسالمت‌آمیز داشته باشند. درست به دلیل همین تفکرات و توهمات خطرناک بود که اروپائیان نتوانستند این قوم خودبرتربین، متوهم و شرور را تحمل کنند و سرانجام آنها را در فلسطین مستقر کردند و به صورت یک غده سرطانی در قلب جهان اسلام به جان مسلمانان انداختند. اروپائی‌ها با کمک و حمایت آمریکا صهیونیست‌ها را در فلسطین مستقر کردند و با زور سرنیزه و انواع و اقسام ترفندها کشوری جعلی و نامشروع را شکل دادند تا اولاً خودشان از شر آنها خلاص شوند، ثانیاً مسلمانان را به بلای خانمان‌ سوزی مبتلا کنند و ثالثاً با فروش سلاح‌هایشان سود سرشاری نصیب خود نمایند.
جنایات نتانیاهو در غزه که این روزها به اوج خود رسیده، این واقعیت را با روشنی بیشتری نشان داد که مسلمانان نباید برای یکسره کردن کار رژیم صهیونیستی معطل مجامع بین‌المللی و دولت‌های غربی بمانند و به امضای معاهدات و پیمان‌ها دل خوش کنند. تنها راه پایان دادن به عمر ننگین رژیم غاصب، اشغالگر، نامشروع و جنایتکار صهیونیستی اینست که مسلمانان علیه این رژیم متحد شوند و آن را محاصره و منزوی کنند تا در انزوا نابود شود.
برای رسیدن به این هدف بسیار مهم، مسلمانان باید ابتدا اختلافات خود را کنار بگذارند و به این نکته حیاتی بیاندیشند که ادامه موجودیت رژیم صهیونیستی به زیان همه آنهاست. صهیونیست‌ها اگر فرصت پیدا کنند تمام کشورهای عربی و اسلامی منطقه را اشغال می‌کنند و همان رفتاری را با ملت‌های مسلمان این کشورها خواهند کرد که با فلسطینی‌ها کردند و اکنون با مردم غزه می‌کنند.
اجرای این طرح، که اگر به درستی انجام شود قطعاً به زوال رژیم صهیونیستی منجر خواهد شد، به برنامه‌ریزی دقیق، هماهنگی‌های مستمر، پرهیز از افراط و زمان ‌شناسی حساب ‌شده‌ای نیاز دارد. درست است که دولت‌های کنونی کشورهای عربی و اسلامی فاقد جوهر لازم برای ورود به چنین برنامه‌ای هستند ولی عقلای جهان اسلام می‌توانند در یک حرکت تاریخی که شاید قدری نیز زمان‌بر باشد بر این معضل نیز غلبه کنند و راه را برای رسیدن به اتحاد مورد نظر هموار نمایند. این همان طرح مورد نظر امام خمینی است که نیم قرن قبل ارائه شد ولی هرگز به صورت برنامه‌ریزی شده برای ورود آن به مرحله اجرائی اقدامی صورت نگرفت. امروز که تمام راه‌ها آزمایش شده و به بن‌بست رسیده‌اند، زمان جدی گرفتن این طرح واقع ‌بینانه و عملی برای حل مساله فلسطین است.