اینکه ایران عضو مجامع بین‌المللی باشد، خوبست و تعداد این مجامع هر قدر بیشتر باشد، بهتر است. به همین دلیل، عضویت کشورمان در سازمان همکاری‌های شانگهای که هفته گذشته در روز 13 تیرماه نهائی شد، یک امتیاز مثبت است. در عین حال درباره عضویت رسمی کشورمان در سازمان همکاری‌های شانگهای، چند نکته را باید در نظر داشته باشیم.
نکته اول اینست که اگر عضویت در مجامع بین‌المللی یک امتیاز است، این امتیاز متعلق به کشور ایران، نظام جمهوری اسلامی و ملت ایران است. دولت‌ها نیز چون هر کدام تلاش‌هائی جهت عضویت در مجامع بین‌المللی به عمل می‌آورند باید زحمات آنها نیز دیده شود. هیچ دولتی نیز نباید چیزی را به صورت انحصاری به نام خود ثبت کند و زحمات دیگران را نادیده بگیرد. جدال بر سر این قبیل موضوعات که نوعی خودنمائی و انجام تبلیغات به نفع خود است، از هرکس و هر دولت که باشد، دون‌ شان خدمتگزاران ملت است.
نکته دوم به کارکرد عضویت ایران در مجامع بین‌المللی با توجه به تحریم‌ها مربوط می‌شود. اگر عضویت در سازمان شانگهای را بدون مشکل تحریم‌ها در نظر بگیریم، ظاهراً یک امتیاز باارزش است ولی بازدارندگی‌هائی که تحریم‌ها به وجود می‌آورند، مانع برخورداری از مواهب آن می‌شوند. همانطور که کارشناسان اقتصادی و روابط بین‌الملل گفته‌اند، عدم پیوستن به «اف‌ای‌تی‌اف» مانع تبادلات مالی میان ایران و سایر کشورها از جمله اعضاء سازمان همکاری‌های شانگهای خواهد شد. در این صورت، علاوه بر مشکلاتی که در تبادلات تجاری وجود خواهد داشت که از جمله آنها ارزان فروختن و گران خریدن است، در زمینه وصول طلب‌ها از کشورها حتی کشورهای عضو سازمان شانگهای مشکلات و موانع غیرقابل حلی وجود خواهد داشت.
کافی است برای روشن شدن مطلب به رفتار چین با کشورمان در چگونگی تبادلات تجاری توجه شود. علیرغم مانورهای تبلیغاتی زیادی که در زمینه قرارداد بلندمدت با چین وجود دارد، نفت ما با تخفیف به این کشور فروخته می‌شود و با اینحال پول آن از مجاری عادی بانکی برای ما قابل وصول نیست. چین از این وضعیت حداکثر استفاده را می‌کند و با اینکه جدال سیاسی جدی با آمریکا دارد، تحریم‌های آمریکا علیه ایران را به رسمیت می‌شناسد و عدم عضویت ایران در اف‌ای‌تی‌اف را بهانه‌ای برای نپرداختن مطالبات ایران قرار می‌دهد.
در مورد عراق نیز در روزهای اخیر دیدیم که اعلام شد 20 میلیارد دلار طلب ایران آزاد شده ولی برای چگونگی هزینه شدن آن، نیاز به اجازه آمریکاست! به تعبیر دیگر، کشور عراق که رهائی خود از داعش را مدیون کمک‌های ایران است، تا از آمریکا مجوز نگیرد نمی‌تواند مطالبات ایران را حتی در قالب غیرنقدی بپردازد. به عبارت روشن‌تر، رفتاری که با ایران می‌شود، در چارچوب فرمول «نفت در برابر غذا و دارو» است!
و نکته سوم اینکه نیاز دولت‌ها به تبلیغات به نفع خود، قابل درک است. این، شگردی است که تمام دولتمردان در تمام دولت‌ها به آن متوسل می‌شوند ولی نباید انتظار داشته باشند مردم بدون آنکه مواظب آن دسته از اقدامات آنها که موضوع تبلیغاتشان است را لمس کنند، تحت تاثیر قرار بگیرند. عضویت ایران در سازمان شانگهای اگر به کاهش تورم، بهبود اقتصادی کشور و گشایشی در معیشت مردم منجر شود، دولتمردان، صد برابر آنچه تاکنون اندر فوائد عضویت ایران در شانگهای گفته‌اند بگویند هم مورد استقبال مردم قرار خواهد گرفت ولی ار این عضویت در حل مشکلات معیشتی مردم تاثیری نداشته باشد، این تبلیغات برای مردم ملال‌آور خواهد بود بطوری که حتی یک ثانیه آن نیز زیاد است.