فرا رسیدن سوم شعبان ومناسبت زاد روزاباعبدالله الحسین (ع) مجال دگرباره ای است تا فصاحت سیمای حقیقی زاده علی (ع) وفاطمه(س) نمایان و روایت تلاقی «عقل» و«عشق»راه به درایتی برد که انسان را شایسته «لقاء الله» نمود. چرا که در آمیختگی واژه های «حسین»(ع) و «شهادت» ترسیم معقول، در کسوت محسوس متجلی ست.

در مرامنامه احرار، شهادت آستانه ملکوت است که با عقل آغاز می‌شود و به عشق ختم می‌گردد و حسین(ع) همان حقیقتی است که این دو سلوک را در بی‌کرانگی هستی به هم پیوند می دهد تا بعثتی هماره شکل گیرد.

حسین (ع) درامتداد توحید، مرز نور و ظلمت وحق و باطل را با خطی از خون معین نمود و معرفتی فراتر از شهود عارفان، درک حکیمان، فهم فقیهان و دانش اندیشمندان را شکل داد تا فطرت‌های حق جو وسالکان حق پو با حقیقت بی‌زوال حکمت ومعنویت شریعت محمدی(ص) آشنا شوند. او(ع) پیشاپیش گلرخان عاشورایی در مدار حق و حقیقت ایستاد و حج خود را در کربلا وهنگامه عاشورا تمام کرد و از این پایگاه به معراج رسید. از اینرودر بین شخصیت های تاریخی، کمترشخصیتی به گستردگی، نفوذ و ماندگاری اباعبدالله الحسین(ع)می‌توان یافت که درمناسبت ولادت و شهادتش تکاپویی مومنانه شکل گرفته وبه صورت سنتی دیرپا و مطلوب، یادکردش با پاسداشت حماسه از سوی جمع کثیری از مسلمانان در کشورهای متعدد برپا ‌شود و با شور و ولوله‌ای خاص درآمیزد.

شخصیت اباعبدالله الحسین (ع) با همه ابهت و عظمت، ساحتی دو وجهی دارد. وجهی حماسه و وجه دیگر فضیلت، شخصیت اباعبدالله الحسین(ع) از آن جهت که حرکتی شور آفرین، الهام بخش و الگویی برای رهروان طریق آزادگی ست، حماسه  وتاریخ سازاست و از آن جهت که با سلوکی ویژه، حتی برای خشونتگرانی که سبعانه خون فرزند پیامبرخدا(ص) و یارانش را به طرزی دلخراش ریختند و سرهای کشته شدگان را برنیزه کرده و بی‌هیچ پروا و شرمی شهر به شهر چرخاندند، خیرخواهی نمود، فضیلتی بزرگ قلمداد می‌شود. تا آنجا که برخی ازسیره نگاران او(ع) را مسیح ثانی نامیده اند. حضرتش طیفی را که در وقوع فاجعه عاشورا نقش داشتند و در دستگاه جور یزید، خلیفه وقت اموی کاره ای بودند،را با نصایح مشفقانه به هدایت گرفت وکسانی را که میان افراد عادی اجتماع در این فاجعه بزرگ معاونت داشته و جمع بیشتری که با سکوت وطفره رفتن از مسئولیت‌های خود، وقوع چنین فاجعه دردناکی را تسهیل نمودند را نسبت به وظیفه خود مسئول دانستة وآنان را یاد آور واز عواقب شوم کوتاهیشان با خبر ساخت.

از این روشخصیت آن حضرت  ترجمان فضیلت های برترانسانی ورسم ومرامش، الهام بخش  آزادگان جهان است. او(ع) در نتیجه تربیت دردامان وحی، جلوه ای محمدی(ص) یافت  وبا تجلی بر جان های مستعد، عالیترین، صمیمی ترین و گویاترین رابطه معنوی را با ملکوت وهستی تعلیم نمود.براین اساس نام وراه اباعبدالله الحسین (ع) از مضامین معنوی و روشنی است که از گذشته تا به امروز همواره ذهن و زبان اندیشمندان وادیبان را به خود مشغول کرده و دستمایه خلق و آفرینش آثاری فاخر و ماندگار شده است.

*جماران