قصیده ای است که مرحومه مغفوره اعظم (عالیه‌ِ) روحانی همسر استاد شهید آیت‌الله مطهری ۲۲ سال پیش برای لحظات وفات خود خطاب به امام حسین(ع) سروده بودند.*
*تقدیر چنین شد که او در شب میلاد سیدالشهداء (ع) از دنیای فانی به سوی سرای جاودان رخت بربندد.*

*در تاریخ ۱۳۷۹/۶/۱۰ مصادف با سالروز شهادت امام جواد علیه السلام در هنگام تماشای تصاویری از تلویزیون، به یاد مرگ و نیز امام حسین علیه السلام افتادم و این شعر را سرودم:*

*در وقت رفتنم شه خوبان عنایتی*
*در پیشگاه حق ز تو خواهم وساطتی*

*آنجا که در لحد بگذارند جسم من*
*از مادرت بخواه برایم شفاعتی*

*هستی سفینه نجات خلایق به روز حشر*
*مصباح‌ِحق تویی، ز تو خواهم حمایتی*

*من چون ولایت پدرت برگزیده‌ام*
*بهتر چه از ولایت مولی، ولایتی*

*تو سبط مصطفایی و هم زاده علی*
*تو مظهر عطوفت و مهر و شجاعتی*

*من خسته و فقیر به درگاهت آمدم*
*بی‌توشه رو سیاه، خدا را کرامتی*

*چون خاک کیمیا بشود از نگاه تو*
*پس ای حسین کن به کنیزت نظارتی*

*از بس که ظلم گشته به گیتی نصیب من*
*آنجا تو را ببینم و گویم شکایتی*

*آن قوم دون که در شب تاریک از قفا*
*کشتند ذاکر تو و کردند جنایتی*

*بنوشت او حماسه دوران عمر تو*
*بردند زین جهان چه مصفّا امانتی*

*با روی سرخ رفت سوی کردگار خویش*
*این بود هدیه‌اش که تو کانِ سخاوتی*

*روز وفات گر تو بیایی به نزد من*
*آن نیست مرگ، هست برایم بشارتی*

*روحانیا نیاز به آن بی‌نیاز گو*
*اسرار من بدان که تو دریای رحمتی*