واقعیت این است که کشور ماههای پرتلاطمی را از سر گذراند و ترکیبی از اعتراضات انباشته شده مردم، فشار اقتصادی تحریم ها، تلاش برای کشاندن پای ایران به جنگ روسیه و اوکراین، خرابکاری در تأسیسات دفاعی در مرکز کشورمان، و نهایتا جنگ گسترده تبلیغاتی؛ در امتداد مسیر چند سال اخیر، وضعیت پیچیده ای را برای ایران عزیز رقم رد.

اما امروز که نظام جمهوری اسلامی ایران از حوادث ماههای اخیر عبور کرده، دست خالی براندازان بیشتر رو شده و بی راهه بودن مسیر فشار علیه جمهور اسلامی ایران بر طرف عای غربی روشن تر شده است؛ جمهوری اسلامی گام در مسیر گشایش در امور از طریق آزاد کردن زندانیان و بسط اتحاد و آشتی برداشته است. چنانکه رهبر معظم انقلاب اسلامی چهارشنبه گذشته، «اتحاد ملی» را راهبردی کشور عنوان کردند.

اگرچه این مسیر باید با گام های دیگری تکمیل شود-که ان شاءالله خواهد شد-اما نمی توان این واقعیت را نادیده گرفت که افراطیون از تحقق وحدت ناراحت هستند. چرا که پیاده کردن افراد از قطار انقلاب و تکفیر هرآنکس که نمی پسندند، تبدیل به عادت آنان شده و ترک عادت هم موجب مرض است!

چه بسا آنان از رأفت  رهبری انقلاب نیز ناخرسند هستند، چرا که آن را گامی در جهت عادی شدن امور می دانند و مخل مسیر رو به بیراهه خود می پندارند. از این رو تلاش می کنند تا دوقطبی های کاذب و دعواهای قدیمی را با بهانه های واهی زنده نگه دارند و نگذارند ذهن سیاسیون و مسئولان کشور از آن فضا عبور کند.

نان آنان در دعواست و خاموش شدن تنور دعوا و شکاف برایشان غیرقابل تحمل است. از همین رو بعید نیست تا کماکان با اقدامات کور و مخرب تلاش کنند فضای عقلانی که که کم کم در حال شکل گیری است را تخریب کرده و مسیر را برگردانند. به همین خاطر تمام مسئولان کشور و دلسوزان انقلاب باید مراقب تحرکات افراطیون برای بر هم خوردن اتحاد و تقارب میان گروههای زیر چتر انقلاب باشند.

طبعا کما فی السابق، مصادره کردن و یک طرفه جلوه دادن حضور مردم در راهپیمایی 22 بهمن، و منکوب کردن نقدها به وضعیت جاری در کشور به بهانه این حضور گسترده، یکی از حربه های این افرطی هاست که از شیرینی عظمت حضور مردم می کاهد. در این میان دلسوزان واقعی انقلاب وظیفه سنگینی در حفظ فضای عمومی کشور از این حرکات مسموم بر عهده دارند.