این روزها بعضی صاحبان منابر و تریبون‌ها معترضانه می‌پرسند چرا چهره‌های سیاسی و متنفذ درباره حوادث دو، سه ماه اخیر سکوت کرده‌اند یا این و آن را محکوم نمی‌کنند یا به دفاع از فلان سازمان و بهمان دستگاه نمی‌پردازند؟
این روزها بعضی صاحبان منابر و تریبون‌ها معترضانه می‌پرسند چرا چهره‌های سیاسی و متنفذ درباره حوادث دو، سه ماه اخیر سکوت کرده‌اند یا این و آن را محکوم نمی‌کنند یا به دفاع از فلان سازمان و بهمان دستگاه نمی‌پردازند؟ مخاطب این گویندگان فقط چهره‌های اصلاح‌طلب نیستند، بلکه گاه مرادشان چهره‌های معتدل اصولگرا نیز هست. به زعم این افراد، هرگاه از نظر آنها لازم باشد، باید عده‌ای وارد میدان شوند و با مرگ بر این و درود بر آن، تکلیف خودشان را روشن کنند! مشابه این درخواست به‌طور مشخص از سال 1388 شروع شد و محمل آن نیز موضوع تقلب در انتخابات بود. انتظار این جماعت آن بود که در برابر مدعیان تقلب در انتخابات، بسیج گسترده‌ای شکل بگیرد و بر صحت انتخابات مهر تأیید بزنند. حال آنکه این اقدام، حرکت از پله دوم نردبان بود. در آن زمان بخشی از چهره‌های سیاسی معتقد بودند، پیش‌نیازهایی وجود داشته که برآورده نشده؛ از‌جمله بداخلاقی‌ها، تهمت‌ها و دروغ‌هایی از سوی یکی از نامزدهای انتخابات و تیم تبلیغاتی‌اش به دیگران زده شده و هیچ اقدامی برای رفع سوءتفاهم‌ها صورت نگرفته است. افرادی که مورد هجوم بهتان‌های گسترده قرار گرفته بودند، انتظار داشتند با خاطیان برخورد قانونی صورت گیرد و اعاده حیثیت انجام شود که حتی پس از انتخابات هم این اتفاق نیفتاد.
دلیل دیگر که مهم‌تر هم بود، این بود که هرگونه حرف‌زدن در آن موقع عملا پرکردن انبان منابع یک جریان خاص است و این جریان همان‌طور که بعدها هم مشخص شد، اعتقادی به اکثر اصول نظام و انقلاب و سیاست رایج ندارد و متأسفانه رخدادهایی را در تاریخ ایران رقم زد که تا سال‌های سال، آثارش ماندگار خواهد بود.
درباره وقایع اخیر نیز همان داستان در حال تکرار است. اشخاصی که در جریان انتخابات 1400 به رقیبان سیاسی خود و حامیان آنها بدترین نسبت‌ها را داده‌اند، حالا طلبکارانه به میدان آمده‌اند که چرا چنین نمی‌گویید و چنان نمی‌کنید. مگر آنها خودشان در برابر تضییع حقوق بسیاری از شهروندان حرف زدند که الان انتظار دارند دیگران سکوت نکنند؟ آنگاه که تیغ ردصلاحیت‌ها خیلی‌ها را بی‌نصیب نگذاشت، کدام‌یک از این افراد اعتراض کردند؟ در یک سال و نیم گذشته در برابر اکثر ناکارآمدی‌های دولت سیزدهم چه و اکنشی جز تمجید و قربان‌صدقه‌رفتن داشته‌اند؟ در پاسخ رسانه‌های دولتی که به منتقدان حمله می کنند، چه موضع حق‌مدارانه‌ای اتخاذ کرده‌اند؟
پس توقع بیجاست که عده‌ای همچون گذشته بخواهند با سرمایه دیگران حساب خود را پر کنند و بعد از تمام شدن ماجرا یادشان برود بدهی‌شان را بپردازند.
*روزنامه شرق
تعداد بازديدها: 515
این مطلب از نشانی زیر دریافت شده است:
http://fajr57.ir/?id=94950
تمامي حقوق براي هیئت انصارالخميني محفوظ است.
این روزها بعضی صاحبان منابر و تریبون‌ها معترضانه می‌پرسند چرا چهره‌های سیاسی و متنفذ درباره حوادث دو، سه ماه اخیر سکوت کرده‌اند یا این و آن را محکوم نمی‌کنند یا به دفاع از فلان سازمان و بهمان دستگاه نمی‌پردازند؟ مخاطب این گویندگان فقط چهره‌های اصلاح‌طلب نیستند، بلکه گاه مرادشان چهره‌های معتدل اصولگرا نیز هست. به زعم این افراد، هرگاه از نظر آنها لازم باشد، باید عده‌ای وارد میدان شوند و با مرگ بر این و درود بر آن، تکلیف خودشان را روشن کنند! مشابه این درخواست به‌طور مشخص از سال 1388 شروع شد و محمل آن نیز موضوع تقلب در انتخابات بود. انتظار این جماعت آن بود که در برابر مدعیان تقلب در انتخابات، بسیج گسترده‌ای شکل بگیرد و بر صحت انتخابات مهر تأیید بزنند. حال آنکه این اقدام، حرکت از پله دوم نردبان بود. در آن زمان بخشی از چهره‌های سیاسی معتقد بودند، پیش‌نیازهایی وجود داشته که برآورده نشده؛ از‌جمله بداخلاقی‌ها، تهمت‌ها و دروغ‌هایی از سوی یکی از نامزدهای انتخابات و تیم تبلیغاتی‌اش به دیگران زده شده و هیچ اقدامی برای رفع سوءتفاهم‌ها صورت نگرفته است. افرادی که مورد هجوم بهتان‌های گسترده قرار گرفته بودند، انتظار داشتند با خاطیان برخورد قانونی صورت گیرد و اعاده حیثیت انجام شود که حتی پس از انتخابات هم این اتفاق نیفتاد.