برگزاری جام جهانی فوتبال در قطر این امتیاز را به همراه دارد که به محلی برای بروز نفرت ملت‌ها از رژیم صهیونیستی و بطور کلی صهیونیسم بین‌الملل تبدیل شده است.
از اولین روزهای برگزاری جام جهانی قطر در اواخر آبانماه، شرکت‌ کنندگان در این تجمع بین‌المللی از ملیت‌های مختلف، به شکل‌های گوناگون نفرت خود از رژیم صهیونیستی و عموم صهیونیست‌ها را نشان دادند. هنگامی که یک خبرنگار صهیونیست خواست با یک عرب درباره جام جهانی صحبت کند و خود را «اسرائیلی» معرفی کرد، این جمله را شنید که ما جائی به این نام که تو می‌گوئی نداریم، آنجا فلسطین اشغالی است.
این واکنش، چنان کوبنده بود که به سرعت به سراسر جهان مخابره شد و دست ‌اندرکاران رژیم صهیونیستی را مجبور کرد به تمام صهیونیست‌ها و یهودی‌های حاضر در جام جهانی قطر دستور بدهند در مواجهه با افراد، هویت خود را پنهان کنند، هر علامتی که نشان ‌دهنده وابستگی آنها به رژیم صهیونیستی باشد را مخفی کنند و حتی به زبان عبری صحبت نکنند تا رسوائی بیشتری به‌ بار نیاید. با اینکه خبرنگاران و سایر افراد صهیونیست حاضر در جام جهانی قطر به این دستورالعمل با دقت عمل کردند، اما واکنش‌های مردم از ملیت‌های مختلف علیه رژیم صهیونیستی هر روز گسترش بیشتری یافت و فضای جام جهانی عملاً به جامی پر از نفرت از صهیونیسم تبدیل شد تا آنجا که پیروزی مراکش موجب بالا رفتن پرچم فلسطین در قطر و بسیاری از نقاط جهان شد.
ابراز نفرت از رژیم صهیونیستی و صهیونیست‌ها در جام جهانی قطر به اعراب و مسلمانان محدود نشد بطوری که حتی ژاپنی‌های حاضر در این تجمع جهانی نیز به شکل‌های مختلف نسبت به صهیونیسم ابراز نفرت کردند. جالب اینکه مردم کشورهائی که دولت‌هایشان در چارچوب پیمان ابراهیم اقدام به عادی‌ سازی روابط با رژیم صهیونیستی کرده‌اند نیز نسبت به این رژیم بشدت ابراز نفرت کردند که یک نمونه آن مردم مراکش هستند. بحرینی‌ها، اماراتی‌ها و عربستانی‌ها هم هرطور که توانستند نفرت خود را از صهیونیست‌ها و رژیم صهیونیستی نشان دادند و در فضای جام جهانی قطر عرصه را بر صهیونیست‌ها تنگ کردند. این وضعیت موجب شد سران رژیم صهیونیستی اعتراف کنند جریان عادی ‌سازی روابط با چند کشور عربی هم نتوانست مشکلی از این رژیم حل کند.
آنچه این روزها در زمینه ابراز نفرت از صهیونیست‌ها در قطر جریان دارد، نشان‌ دهنده واقعیت مهمی است که برخلاف تبلیغات پرحجم دو سال گذشته رژیم صهیونیستی و دولت‌های مرتجع عرب برای عادی جلوه دادن رابطه با صهیونیست‌ها، انزوای شدید این رژیم و دولت‌های مرتبط با آن را در جهان عرب و حتی در سایر نقاط جهان برملا می‌کند. هرچند تلاش‌ می‌شد جام جهانی قطر سیاسی نباشد، ولی ماجرای ابراز نفرت گسترده و بی‌سابقه از صهیونیست‌ها در این جام نشان داد آنچه زیر پوست کشورها می‌گذرد با آنچه بوق‌های تبلیغاتی پر سر و صدای بین‌المللی ادعا می‌کنند، بسیار متفاوت و در تضاد است و در قطر، ورزش با چهره‌ای سیاسی‌تر از هر زمان دیگر جلوه‌گر شد.
اخبار و اطلاعاتی که از دربارهای سران ارتجاع عرب در اختیار داریم، حکایت از وحشت آنها به خاطر افشای محاسبات غلطشان درباره تاثیر تبلیغاتشان در زمینه عادی ‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی دارند. سران ارتجاع عرب فکر می‌کردند با این تبلیغات پرحجم و پرهزینه توانسته‌اند افکار عمومی را در جهان عرب به نفع پیمان ابراهیم یا عادی‌ سازی روابط با رژیم صهیونیستی متقاعد نمایند غافل از اینکه این اقدام خائنانه، مردم را علیه سران این دولت‌ها شورانده و راه را برای یک حرکت اجتماعی – سیاسی علیه سازش با صهیونیست‌ها هموار کرده است. این، نتیجه اقدام علیه خواست و اراده ملت‌هاست که اکنون در جام جهانی قطر به شکل بارزی متجلی شده است، درس بزرگی که تمام حکمرانان باید بیاموزند و پشتوانه مردمی را مهم‌ترین عامل حکمرانی موفق بدانند.