براساس گزارش سازمان بین‌المللی مهاجرت، میزان مهاجران ایرانی در سال 2022 میلادی حدود 2 میلیون و 800 هزار نفر بوده که نزدیک به 3/3 درصد از کل جمعیت کشور را شامل می‌شود. به گفته قائم ‌مقام بنیاد ملی نخبگان 37 درصد از رتبه‌های برتر کنکور و المپیاد‌ها از کشور مهاجرت می‌کنند. این یک خبر است. خبر از یک فاجعه! تازه این خبر در حوزه نخبگان را باید خوشبینانه دید و الا کوچ این گروه را خبر‌های دیگر، جوری دیگری روایت می‌کنند. فراموش نکرده‌ایم، خبری که درباره نفرات برتر کنکور 1380 منتشر شد. همه رفته بودند و یکی که مانده بود هم در جایی بود که جایش نبود! خواندن این خبر‌ها به ما می‌گوید ما به دست خود تیشه بر تنه خویش می‌زنیم و پاره‌های جانمان دارند جهان دیگران را غنی و فربه می‌کنند. چرائیش را باید از کسانی پرسید که همیشه طلبکارند.
این خبرها، حال آدم را ناخوش می‌کند، اگر خوش باشد. در هنگام ناخوش احوالی هم که ضریب می‌دهد آنچه اعصاب را می‌فرساید. نمی‌دانم چه باید کرد اما این را می‌دانم و به صدای بلند هم می‌گویم باید کاری کرد. همین آمار را نباید دید. نبینیم و نبینید بلکه به این آمار، اضافه کنید تعداد فراوان‌تر کسانی را که دلشان رفته و جسم شان مانده. من برای کسانی که می‌خواهند بروند اما نمی‌توانند بروند، چنین تصویری دارم "مهاجران روحی". روحشان آن جاست. آنچه در سرزمین مادری بر جا مانده است جسمی است خسته و خالی. مثل قابی که تصویری هم در خود ندارد. از کالبد بی‌روح هم امید زندگی نمی‌توان داشت چه رسد به زندگی سازی. کسی که نیست چطور می‌تواند در هست کردنِ توفیقات، نقش‌آفرین باشد؟ به همین آمار اعلام شده هم اگر توجه کنیم باید دو دست به حسرت بر هم زنیم که از این سو با هزار طرح و برنامه می‌خواهیم فرزندآوری را در اولویت بگذاریم و از آن سو، دروازه‌ها به سوی کوچ، هر روز پرجمعیت‌تر می‌شوند. آن هم از کسانی که توانی، تحصیلی، هنری، اندوخته‌ای چیزی دارند که به پاهایشان توان رفتن می‌دهد. خیلی‌ها را که توانی در پا نیست برای برخاستن چه رسد به رفتن. برای این شبیخون سنگین که به جمعیت و توان ملی می‌خورد چه باید کرد؟ کسی جوابی دارد؟