عصر ایران؛«رئیس جمهور یکی از کشورها زمانی که پیشرفت‌های ما را دید، سفر خود را یک روز دیگر تمدید کرد تا از پیشرفت‌ها و نوآوری‌های ما بیشتر بازدید کند.»

این سخنان سید ابراهیم رئیسی شما را به یاد چه روزهایی می‌اندازد؟ بله، درست حدس زدید. زمانی که محمود احمدی نژاد رئیس جمهور ایران بود و سران کشورهای جهان پشت دروازه ایران صف کشیده بودند تا از شیوه مدیریت رییس دولت ایران آگاه شوند و آن را به کار ببرند. 

همان زمان‌ها که ریس جمهور وقت با لبانی خندان، می‌گفت« تحریم‌ها کاغذ پاره هستند» و حاضران هم برایش سوت و کف می‌زدند. همان روزها که بذر تحریم‌ها ریخته شد تا کمر اقتصاد ایران خرد شود. 

البته از حق نگذریم، احمدی نژاد این شعارها را جذاب‌تر بیان می‌کرد و دچار لغزش در کلام هم نمی‌شد و حداقل در این یک مورد سوژه به دست رسانه‌ها نمی‌داد. 

عجیب است که از این همه شعار دادن هم خسته نمی‌شویم. در روزهایی که اقتصاد ایران، بدترین دوران خود را تجربه می‌کند و جیب مردم خالی‌تر از همیشه است.

 قیمت دلار و سکه هر روز رکورد می‌زنند و در مقابل دولت هر روز از موفقیت‌های خود می‌گوید و دستاوردهایش را ردیف می‌کند بدون اینکه مردم آنها را لمس کرده باشند. 

نه تنها اقتصاد از دست رفته است، بلکه در سیاست خارجی هم شاهد از دست دادن دولت‌هایی هستیم که در زمان ترامپ حاضر نشدند کنار آمریکا بایستند و شریک‌ کارهای او شوند. دولت‌هایی که ترجیح دادند در ماجرای برجام بین ایران و آمریکا، بی‌طرف بمانند. همان‌ها امروز علیه ایران در سازمان‌های بین‌المللی رای می‌دهند. 

توجه رئیسی را به یکی از آخرین نشست‌های خبری احمدی نژاد جلب می‌کنم. او که خود تحریم‌ها را بی‌اثر می‌دانست، در سال‌های پایانی دولتش فهمید، اقتصاد کشور با تحریم، راه به جایی نخواهد برد. به خاطر همین در پاسخ به خبرنگاری که از او در مورد اظهارات علی لاریجانی که آن زمان رییس مجلس بود و گفته بود:«تحریم ها تاثیری در وضعیت اقتصادی کشور ندارد» گفت: «پس حتما تصمیمات ایشان تاثیر دارد».

آنکه از شما بهتر شعار می‌داد، در روزهایی که دیگر فایده نداشت، شرایط کشور را درک کرد. او فهمید که نمی‌شود بیش از این با شعار و حرف، کشور را اداره کرد.

تاریخ برای خاک خوردن در قفسه‌های کتابخانه‌ها نیست. باید آنرا ورق زد و اشتباهات گذشته را تکرار نکرد. "گذشته چراغ راه آینده است".  قدم زدن در جاده شعار یعنی نرسیدن به مقصد و این به هدف نرسیدن را در سال‌های از کف رفته به خوبی درک کرده‌ایم. 

از پیشرفت‌های کشور و حال خوب اقتصاد، مردم باید انگشت به دهان بمانند نه روسای دولت‌هایی  که ما هیچوقت نفهمیدیم که هستند و متعلق به کدام کشور!