| دکتر لازار و محبتش به امام (ره) که راهگشای پاسداران بیت شد محمد تقی رضایی کوپایی از پاسداران بیت امام خمینی در خاطرات خود به روزهایی پرداخته که برای مداوا به درمانگاه فرهنگیان شهید باهنر می رفتند.
 جی پلاس، یکی از پاسداران بیت امام خمینی (س) به نام محمد تقی رضایی کوپایی در خاطرات خود که در کتاب تشنه و دریا جمع آوری شده، از روزهای سخت زمستان جماران و محبتی که پزشکی به نام لازار به پاسداران بیت امام داشت، اینگونه گفته است:
در کنار امام خیر و برکت زیادی بود و افراد هم به سطح زندگی معمولی و محدودیت های امکاناتی در محیط کار خود قانع بودند. مثلا در یک اتاق 4 در 6، پانزده نفر بر روی زمین می خوابیدند. در آن فضای محدود اتاق ها، امکان گذاشتن تخت نبود. پاسداران محافظ بیت امام با کم‌ترین مقدار غذایی که از کیفیت خوبی هم برخوردار نبود زندگی می کردند. برنج مورد استفاده در طبخ غذا، برنج بی کیفیت خارجی بود، گوشت مورد استفاده هم گوشت یخی بود که گاه بوی آن انسان را از خوردنش بیزار می کرد. هر چند وقت یک بار هم مرغ می دادند. جمع حقوق برادران پاسدار امام در ماه به بیش از چهار هزار تومان نمی رسید. وسیله تفریح هم که اصلا نبود. هر روز خبر شهادت یکی از عزیزان را می‌آوردند. شاید پایگاه در طول پنج سال یک بار هم رنگ نشد. بارش برف‌های سنگین در سال‌های 61 و 62 و شیب تند کوچه ها و خیابان های جماران باعث می شد هر شب، یکی دو نفر به زمین بخورند و دچار شکستگی دست و پا بشوند که به درمانگاهی در نزدیکی ما به نام درمانگاه شهید باهنر که وابسته به سازمان پیشاهنگی سابق منظریه بود، برده می شدند.
نیکوکاری به نام دکتر لازار
آقای دکتر لازار رئیس درمانگاه منظریه و آقای حمسی معاون درمانگاه بود که به امام بسیار ارادت داشتند و با ما دوست بودند. یک روز نزد دکتر لازار رفتم تا در مورد حق ویزیت پاسداران با او صحبت کنم. در آن زمان هزینه ویزیت با دکتر و دارو برای هر نفر پانزده تومان بود. کار درمانگاه بیشتر در حد رسیدگی به بیماری‌هایی نظیر تب و سرماخوردگی و وصل سرم یا رادیولوژی بود. کادر درمانگاه بسیار خوش برخورد بودند. به دکتر گفتم: از شما توقع نیست ما را رایگان درمان کنید، چون وظیفه سپاه است ولی چون بیمارستان سپاه - نجمیه - دور است و ما دفترچه بیمه هم نداریم، توقع داریم در اینجا خدماتی از شما دریافت کنیم. دکتر لازار گفت: من امام را دوست دارم. خانواده ام در آمریکا زندگی می کنند و من به عشق ایران و ساختن این درمانگاه و اداره آن در ایران مانده‌ام. شما نصف مبلغ ویزیت را بدهید. به صورت شفاهی با هم توافق کردیم که تا پایان به همین منوال عمل می شد. یعنی وقتی پاسداری را به درمانگاه معرفی می کردیم از او هفت تومان ویزیت می‌گرفتند. دکتر لازار بعدها با مجوزی که از بیت امام گرفت برای دیدار با خانواده‌اش به آمریکا رفت و پس از یک سال از دنیا رفت. خدا او را رحمت کند. بیمارستان فرهنگیان فعلی در خیابان نیاوران - منظریه سابق- از زحمات اوست. اگر چند خط از نارسایی‌ها نوشتم یا بعدا می‌نویسم برای آیندگانی است که قدر وضع موجودشان را بدانند و بر سر سفره حلالی که نشسته‌اند، چانه‌زنی نکنند.
برشی از کتاب تشنه و دریا؛ ص 63-64
|
