وطنمان را دوست داریم. ماندن در وطن را نه‌تنها حق شهروندی افراد بلکه، یک ارزش متعالی می‌دانیم، ارزشی که در ترازوی عقل همان وزنی را دارد که در ترازوی دین. قرآن نیز "بیرون راندن از وطن را یک ضدّ ارزش می‌داند و جنگیدن با کسانی که آدمی را از وطنش بیرون رانده‌اند حق آنان می‌داند." آیه 246 سوره مبارکه بقره به این مهم چنین تصریح می‌کند که "آنها، به پیامبر زمان خود گفتند: چگونه ممکن است در راه خدا پیکار نکنیم، در حالى که از خانه‌ها و فرزندانمان رانده شده‌ایم - شهرهاى ما اشغال، و فرزندانمان اسیر شده‌اند؟-" از این آیه می‌توان این درس را به تاکید گرفت که همواره باید پای وطن ایستاد.
شهدا به دلیل دفاع ازوطن، حرمت مضاعف می‌گیرند. بر این اساس می‌توان ملی گرای واقعی را شهدا دانست که تحت تعالیم دینی به دفاع از میهن و مردمانش غیرت می‌ورزند. امام علی(ع) نیز راز آبادانی شهرها را به محبت وطن گره می‌زنند به این بیان صریح و همواره حدیث که "شهرها با حبّ وطن آباد مى شوند."
اگر می‌خواهیم شهر و موطنِ ما آباد و زندگی صاحب ارزش در افزایش شود، باید برای آبادی ایران تلاش کنیم. آبادی هم قطعا با تخریب و ویرانی در تضادی آشکار است. آنان که در تخریب، همت می‌کنند، نمی‌توانند به ایران عزیز محبتی در دل داشته باشند که اگر داشتند، دستشان به تخریب نمی‌رفت. تخریب هم فقط آتش زدن اموال نیست که تخریب فضای اخلاقی از آن هم زیان بار‌تر است. آنان که کلمات را شرمنده بار منحوس فحاشی می‌کنند چه رابطه‌ای می‌توانند با وطن داشته باشند؟ حتی چه نسبتی می‌توانند با مادر و زن داشته باشند؟ من نمی‌دانم این قبیل افراد حاضرند با مادر و خواهر و همسر و دختر خود به خیابانی بروند که رکیک‌ترین کلمات مثل رگبار بر تن اخلاق می‌نشینند؟ آیا حاضرند آنچه در توئیتر می‌خوانند یا می‌نویسند را به صدای بلند بگویند در خانه خود؟! این همه بداخلاقی چیست که از زبان‌ها برمی‌خیزد؟ این همه توحش چیست که قمه در قلب هموطن می‌کند؟ راستی گناه آن دو جوان مشهدی ما چه بود که کارد آجین شدند؟ آنان از حق زندگی و کسب و کار مردم دفاع کردند در برابر کسانی که به جبر می‌خواستند کسبه کرکره مغازه‌ها را پایین بکشند آیا جوابشان قمه و قداره بود؟ چه بر ما رفته است که دست از مهر و انصاف بسته‌ایم؟
نمی‌دانم چه باید گفت در شرح این روزها اما مطمئنم دست‌های کشنده و زبان‌های آلوده هرگز نمی‌توانند سازنده و تربیت ‌کننده باشند. اینان اگر – بر فرض محال - روزی قدرتی پیدا کنند، قداره‌هاشان بلند‌تر و زبانشان بی‌حیاتر خواهد شد. با فساد در افزایش هم هیچ‌کس انتظار اصلاح نمی‌تواند داشته باشد. واقعا تصور یک روز که چنین کسانی هم محلی آدم‌های اخلاقمدار شوند، وحشتناک است چه رسد که دستِ کوتاهشان بلند هم بشود! مراقب زبان و دست‌مان باشیم که از رفتار و گفتارشان کپی برندارند که زشتی و پلشتی مفهومی مطلق و همیشه زشت است. به خود و ایران‌مان احترام بگذاریم و مودب رفتار و مودب گفتار باشیم.